Als je na twee kinderen ook nog je man verliest

Voor onze lieve vriendin en haar twee dochters zetten wij deze crowdfunding op. Liline is een van de liefste mensen die je je kunt bedenken, maar ze heeft ook meer ongeluk dan je je kunt voorstellen.   

In 2013 kregen Bjorn en Liline hun eerste kindje, Boaz. Hij had een extreem zeldzame aandoening en verdrietig genoeg moesten ze in 2015 al afscheid van hem nemen. Een intens zware en verdrietige periode volgde. Nog geen drie maanden later werd hun dochter geboren, gezond en wel. Geluk en rouw liepen door elkaar heen. Maar samen stonden ze sterk en gingen ze hier zo bewonderingswaardig mee om. Een derde kindje volgde in 2017, een tweede zoon. Ook hij bleek dezelfde aandoening te hebben als zijn grote broer. Maar waar Boaz zijn korte leventje vooral bestond uit ziekenhuisopnames, deed Jorai het goed. Hij was thuis en er heerste meer rust. Het kwam dan ook als een intense klap dat Jorai met 10,5 maand oud na een kort ziekbed overleed. 

In deze periode kreeg Bjorn een hartinfarct. Nog meer stress, verdriet en onzekerheid. We kennen weinig mensen die sterker zijn dan Liline maar hoeveel kan een mens hebben? Ondanks alles sloegen ze zich er samen zo goed en zo kwaad als het kon doorheen. Elkaars rots en steun en toeverlaat. Ze mochten nog een dochter verwelkomen in hun gezin. Twee kindjes in het oog, twee kindjes in het hart. En ondanks alles wat er in hun leven gebeurde, stonden ze altijd voor iedereen klaar. Altijd vriendelijk, altijd meelevend, altijd begaan. 

In april 2021 kreeg de jongste dochter een infectie rond haar oog. Een flinke opname en operatie volgde, maar het kwam goed gelukkig. Kort hierop werd Bjorn opgenomen. Hij had waarschijnlijk dezelfde bacterie. Weer die stress en onzekerheid, want hij was echt flink ziek en zijn nieren en longen werkten niet goed meer. Maar na een tijdje mocht hij naar huis om helaas na een aantal dagen weer stikbenauwd opgenomen te moeten worden. Hij leek wederom toch op te knappen en er werd zelfs gesproken over ontslag. Op 4 mei ging het onverwachts helemaal mis. Hij moest terug naar de ic en net voor middernacht is Bjorn overleden, nog voordat onze vriendin er kon zijn om afscheid te nemen...

Daar sta je dan, 34 jaar oud, 2 kinderen moeten begraven en nu je man. Je stabiele factor waardoor je dit leed samen kon dragen. Je dochters van 2 en 5 vertellen dat papa er niet meer is. De een te jong om het aan uit te leggen en de ander die op 5 jarige leeftijd al zoveel met de dood te maken heeft gehad. Je hart breekt als je de reacties van hun oudste dochter op het overlijden van papa hoort. Waarom dit nou moest gebeuren, hoe het kan dat papa er niet meer is. Terwijl ze vorige week nog zo intens gelukkig was dat papa weer thuis is, vraagt ze zich nu af hoe dat dan met haar verjaardag moet of als er iets kapot is in huis. Moet mama dat dan allemaal alleen doen? Dat op zich is onmenselijk en ondraaglijk. Maar er komen zo ontzettend veel financiële zorgen bij. Zorgen die ze absoluut niet erbij mag hebben. Ze zal zelf nooit om hulp vragen en ze vindt het afschuwelijk dat we dit voorstelden. Maar niemand kan dit alleen dragen.

Elke bijdrage is welkom. Als het alleen al gaat om de uitvaart vallen er zoveel kosten buiten de verzekering, maar ook de kosten om te zorgen dat ze samen met haar meisjes in het huis kan blijven. Bjorn werkte als zzp'er en dat valt nu weg. Hij had gouden handen en kon alles maken. Het hele huis ademt dan ook zijn aanwezigheid. Dat mogen ze niet ook nog eens kwijtraken. Ze hebben al zoveel afscheid moeten nemen. 

We hopen dan ook dat dit massaal gedeeld zal worden, zodat we haar in elk geval een deel van de zorgen kunnen ontnemen en ze zich kan richten op zichzelf en haar dochters.

Alvast heel erg bedankt,

Kayleigh en Mandy