1000 kilometer. 48 uur. 1 fiets.

Drie jaar geleden fietste ik 500 kilometer in 24 uur.

Van het Museumplein in Amsterdam tot onder de Eiffeltoren in Parijs.

Een tocht die ik nooit zal vergeten — niet alleen omdat ik de finish haalde, maar ook omdat ik daarmee een prachtig bedrag ophaalde voor meisjes die dagelijks strijden voor hun toekomst.

Maar nu... is het tijd voor iets groters. Veel groters.

Op zaterdag 17 mei om 18:00 stap ik in Utrecht op de fiets.

Alleen, bepakt, zonder ondersteuning.

Niet voor een rondje. Niet voor een weekendtocht.

Maar voor de Utrecht Ultra. Een solo-rit van 1000 kilometer,

met 8000 hoogtemeters,

door vier landen,

door twee nachten,

non-stop.

Dwars door de Duitse Eifel, de heuvels van Luxemburg, de Ardennen van België —

en hopelijk, ongeveer 48 uur later, weer terug op het asfalt van Utrecht.

Geen shortcuts. Geen excuses.

48 uur lang zal alles draaien om één ding: blijven trappen.

Hopen dat de benen door blijven gaan,

en het hoofd niet afhaakt.

Slaap? Niet gepland.

Support? Nul.

Waarom?

Omdat het kan. En omdat het moet.

Omdat die tocht naar Parijs niet het eindpunt was — maar pas het begin.

Omdat één keer iets geks doen niet genoeg is.

En omdat deze wereld nog steeds schreeuwt om meer gelijkheid.

Daarom fiets ik opnieuw voor Plan International.

Zij strijden elke dag voor iets wat vanzelfsprekend zou moeten zijn: gelijke kansen voor meisjes.

Maar wereldwijd worden meisjes nog altijd buitengesloten, achtergesteld of genegeerd.

Ze mogen niet naar school. Worden uitgehuwelijkt terwijl ze zelf nog kind zijn.

Hebben geen zeggenschap over hun lichaam, hun toekomst, hun leven.

Niet omdat ze iets fout doen — maar simpelweg omdat ze meisje zijn.

Plan International werkt in meer dan 50 landen om dat te veranderen.

Ze zorgen dat meisjes kunnen leren, zelf keuzes maken, zich ontwikkelen, gehoord worden.

En daar wil ik aan bijdragen.

Niet met mooie woorden, maar met daden.

Met afzien, mentale dips, (een heleboel) zadelpijn, eindeloze wegen,

en 1000 kilometer aan pure daadkracht.

Dus: ik verdubbel mijn afstand. Verdubbel jij je steun?

Doneer wat je kunt missen. Elke euro helpt — en geeft me dat extra zetje als het zwaar wordt.

Want zwaar gaat het worden.

Maar hoe zwaarder de tocht, hoe meer het voelt alsof het ergens toe doet.

Samen maken we van deze rit iets groots — niet alleen op de kaart, maar ook in betekenis.

Elke kilometer brengt ons dichter bij een gelijke wereld.

En als ik op maandagavond 19 mei duizend (hele lange) kilometers verder ben,

hoop ik dat ik daar niet alleen sta met lege benen en een lege bidon —

maar ook met een pagina vol donaties in mijn hand.

En dát is waar ik dan misschien nog wel het meest trots op zal zijn.