Samen voor Milans toekomst

Lieve vrienden, familie en iedereen die dit bericht leest,

Het ongeluk

Op 23 juli 2024 veranderde mijn leven volledig. Ik viel uit mijn favoriete boom – mijn zen-plek – en brak mijn nek. Ik was lange tijd buiten bewustzijn en had geen idee hoelang ik daar lag. Toen het niet lukte om mijn telefoon te pakken en ik nauwelijks kon roepen door ademtekort, wist ik dat het ernstig was. Gelukkig hoorde een vrouw die haar hond uitliet mijn roep in de verte en kwam ze op het geluid af.

De ambulancemedewerkers ontdekten al snel dat er sprake was van neurologische schade. Ik werd met spoed overgebracht naar het AMC. De eerste week op de intensive care is voor mij een waas. Toen ik langzaam weer bij bewustzijn kwam, merkte ik dat ik niet kon praten door de beademingsbuis in mijn mond. Pas toen hoorde ik wat er precies was gebeurd en in welke situatie ik me bevond. Ik voelde me verward en emotioneel, en dit niet kunnen uitspreken maakte het extra zwaar. De artsen vertelden me dat ik een dwarslaesie heb en verlamd ben vanaf mijn borst naar beneden. Signalen worden niet meer goed doorgegeven, wat leidt tot uitval van gevoel en beweging.

Wat volgde

Ik heb acht weken op de intensive care gelegen. Hier heb ik veel zware tegenslagen moeten overwinnen. Dit is mij gelukt door mijn eigen kracht, maar ook door de steun en liefde die ik van mijn vrienden en familie heb ontvangen.

Toen ik stabiel genoeg was, begon mijn revalidatie in Heliomare Wijk aan Zee. Al in de eerste week hoorde ik dat mijn situatie niet zou verbeteren. Toch weigerde ik me daarbij neer te leggen en stortte ik me volledig op mijn herstel. Mijn therapieschema werd steeds intensiever: fitness, fysio, ergo, hydro- en psychotherapie – alles om ook maar een klein beetje meer te kunnen. Vrienden en familie die mij kwamen bezoeken zagen veranderingen die ik zelf niet eens opmerkte. De vooruitgang ging langzaam, maar al die kleine stappen samen maakten wél verschil.

Het blijft een enorme strijd, maar ik leer steeds beter om te gaan met mijn beperking en kan inmiddels, met 24-uurs zorg, zelfstandig wonen. Na zeven maanden intensieve revalidatie verhuis ik binnenkort naar mijn eigen woning met zorg op afroep.

Mijn leven herinrichten

Mijn vertrek uit Heliomare betekent niet dat ik stop met revalideren. Ik wil blijven trainen en mijn leven zo prettig mogelijk proberen in te richten, al is het nog onduidelijk hoe dat eruit zal zien. Het zou voor mij heel belangrijk zijn om een dagbesteding te krijgen en daarnaast wil ik een goede balans vinden tussen revalideren en ontspanning. Activiteiten zoals schilderen, zwemmen en berkelbiken, die ik in Heliomare ontdekte, wil ik graag blijven doen. Ook wil ik starten bij Neuromove, een gespecialiseerde fysio praktijk in Amsterdam, en kijken welke uitstapjes mogelijk zijn – zoals naar de dierentuin, een concert of de bioscoop. De afgelopen tijd stond vooral in het teken van fysiek en mentaal sterker worden. Het ongeluk heeft mijn toekomstbeeld veranderd. Ik ben pas 24 en dat is juist een leeftijd waarop je normaliter steeds onafhankelijker wordt en steeds meer vrijheid wilt. Het continu afhankelijk zijn van hulpdiensten om iets in mijn leven te kunnen ondernemen zorgt ervoor dat ik niet de vrijheid kan ervaren waar ik op dit punt in mijn leven juist veel behoefte aan heb.

Want wat kan ik straks nog wel, en wat niet? Die onzekerheid brengt sombere gedachten met zich mee, maar ik wil eerst ontdekken wat er allemaal wél mogelijk is. Door revalidatie, onderzoek en gesprekken heb ik veel geleerd over hulpmiddelen die mijn leven kunnen verbeteren. Verhalen van anderen, die hetzelfde hebben meegemaakt, hebben me geholpen om een beetje perspectief te zien.

Tijdens mijn herstel maakte ik al gebruik van een berkelbike, elektrische aankoppelbike en handbike. Ze helpen niet alleen mijn conditie op peil te houden, maar hebben ook een positief effect op mijn mentale gezondheid. Ook ontdekte ik hoe waardevol een rolstoelbus kan zijn. Die geeft me de vrijheid om zelfstandig naar therapie of afspraken te gaan. Zonder zo’n bus ben ik afhankelijk van taxi’s, wat vaak veel extra tijd en onzekerheid met zich meebrengt.

Wat heb ik nodig?

Leven met een beperking is niet alleen zwaar, maar ook erg duur. Op dit moment moet ik rondkomen van een uitkering, wat nauwelijks genoeg is om mijn basis te dekken – laat staan om te investeren in mijn herstel. Toch wil ik alles proberen wat mijn kwaliteit van leven kan verbeteren. Daarom vraag ik heel graag jullie hulp.

Om mijn leven na Heliomare goed in te richten en verder te kunnen revalideren, heb ik het volgende nodig:

Ik wil vooruit. Alles proberen. Met heel mijn hart wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn verhaal en jullie eventuele bijdragen.

Veel liefs,

Milan

ENGLISH BELOW

Dear friends, family, and everyone reading this,

On July 23rd, 2024, my life changed completely. I fell from my favorite tree — my peaceful zen spot — and broke my neck. I was unconscious for a long time and had no idea how long I had been lying there. When I couldn’t reach my phone and could barely call out for help because I was struggling to breathe, I knew it was serious. Thankfully, a woman walking her dog heard my faint cries in the distance and followed the sound.

The paramedics quickly realized there was neurological damage. I was rushed to the AMC hospital. That first week in the ICU is a complete blur to me. When I slowly started to regain consciousness, I noticed I couldn’t speak because of the breathing tube in my mouth. It was only then that I began to understand what had happened and what kind of situation I was in. I felt confused and emotional, and not being able to express myself made it even harder. The doctors told me I had suffered a spinal cord injury and was paralyzed from the chest down. Because of this, signals no longer travel properly through my body, leading to loss of sensation and movement.

I spent eight weeks in the intensive care unit, overcoming several serious setbacks thanks to my own strength — and the unwavering support of my friends and family.

Once I was stable enough, I began my rehabilitation at Heliomare in Wijk aan Zee. During the very first week, I was told that my condition wouldn’t improve. But I refused to accept that as my reality and threw myself wholeheartedly into recovery. My therapy schedule became increasingly intense: workouts, physiotherapy, occupational therapy, hydrotherapy, and psychotherapy — anything that might help me take even the tiniest step forward. Visitors noticed changes in me before I did. The progress was slow, but every small step added up to something meaningful.

I’m learning to live with my limitations and, with 24-hour care, I’m now able to live independently. After seven months of intensive rehabilitation, I’ll soon be moving into my own home with care available whenever I need it.

Leaving Heliomare doesn’t mean my rehabilitation is over. I want to keep training and shape my life in a way that feels good — even though I’m still figuring out exactly what that will look like. Having a meaningful daily routine is essential, as is finding the right balance between effort and rest. I want to continue doing the activities I discovered during rehab, like painting, swimming, and using the BerkelBike. I’m also hoping to start sessions at Neuromove, a specialized physiotherapy clinic in Amsterdam, and explore what kinds of outings are possible — like visiting the zoo, going to a concert, or catching a movie. Lately, my focus has been on rebuilding strength both physically and mentally. This accident has completely shifted how I see my future.

What will I still be able to do? What might be out of reach? That kind of uncertainty can be heavy, but instead of dwelling on limitations, I want to explore everything that is still possible.

Through rehab, research, and conversations, I’ve learned a lot about tools and techniques that can improve my quality of life. Stories from others in similar situations have helped me find new perspective.

During recovery, I already started using things like the BerkelBike, an electric handbike, and a wheelchair attachment. These don’t just help me stay in shape — they’re also a huge boost for my mental well-being. Another big discovery has been the value of a wheelchair-accessible van. It gives me the freedom to get to appointments and enjoy outings on my own terms. Without one, I have to rely on taxis, which can be complicated and time-consuming — especially when it comes to getting to therapy. And that’s tough, because at 24, I want more freedom and independence, not less. Being able to go where I want, when I want, isn’t just important for my day-to-day life — it’s also a vital part of my healing process.

What do I need?

Living with a disability isn’t just physically and emotionally challenging — it’s also incredibly expensive. Right now, I’m living on a disability benefit that barely covers the basics, let alone allows me to invest in my recovery. Still, I want to explore every opportunity that could improve my quality of life. That’s why I’m reaching out for your help.

To build a fulfilling life after Heliomare and continue my rehabilitation journey, I’m hoping to raise support for the following:

I want to move forward. Try everything. And that’s why I’m asking for your support.

Love, Milan