Letselschade door medische fout

BEN IK EEN MENS OF EEN VERDIENMODEL?

Het kost mij heel veel moeite om deze post te schrijven. Het lukt gewoon niet. Alle emoties die erbij boven komen. Het is me teveel. Ik voel me ook niet gehoord in de wereld waarin wij nu leven. Ik wil zoveel, maar zo weinig lukt. Ik vraag jullie daarom om deze post aandachtig te lezen, juist omdat dit misschien wel veel meer mensen betreft dan mij alleen. En ik een samenleving voor ogen heb die naar elkaar omkijkt.

Zoals veel mensen weten viel in september 2020 plotseling al mijn haar uit. Ik schreef daar toen al een post over op Facebook. Ik ben toen vervolgens naar de huisarts gegaan en deze heeft de diagnose ‘alopecia’ gesteld. De huisarts stelde daarna een bloedonderzoek voor en daaruit bleek dat ik (heel erg licht) afwijkende schildklierwaarden had. Op zich ook niet zo gek, want ik had op dat moment ook last van een burn-out. De huisarts besloot om schildklierhormoon voor te schrijven.

‘Angst en paniekaanvallen’

En daar is alle ellende voor mij begonnen. Jarenlang heb ik om de meest uiteenlopende oorzaken, hele heftige angst- en paniekaanvallen gehad. Ik ben hier compleet uitgeput van geraakt en ben uiteindelijk daardoor in de overlevingsstand terechtgekomen. Ook heb ik heel veel onbegrip van allerlei mensen ervaren, omdat mensen het niet snappen. Gelukkig ben ik ook heel veel lieve en begripvolle mensen tegengekomen, die mij de kracht en de moed hebben gegeven om door te gaan, ook nadat ik in het ziekenhuis ben beland. Want ook die ervaring is me niet bespaard gebleven.

‘De huisarts wilde maar niet luisteren’.

In plaats van de door mij ervaren klachten onderzoeken, kreeg ik alleen nog meer medicijnen voorgeschreven. Uiteindelijk zijn wij in januari van dit jaar zelf maar onderzoek gaan doen om in eerste instantie uit te sluiten dat de zeer heftige angst- en paniekaanvallen kunnen worden herleid tot het medicijngebruik. Tot onze grote schrik bleek dit ook daadwerkelijk zo te zijn. De huisarts wilde er niets mee doen. Begin februari besloot ik dat het genoeg was, en ben ik met alle medicatie gestopt en kan ik gelukkig zeggen dat het sindsdien beter met me gaat. De angst- en paniekaanvallen zijn verleden tijd, maar het heeft wel enorme sporen nagelaten (en niet alleen voor mij). Overigens wilde de huisarts ook al niet helpen met de afbouw. Ik heb de huisarts noodzakelijkerwijs voor de gevolgen aansprakelijk gesteld, want het is ‘de hel van 5 jaar’ waar ik doorheen ben gegaan. Ze toonde geen enkel inlevingsvermogen naar mij toe (géén erkenning, begrip, excuses). Wel belde ze mij op 7 februari om mij van de aansprakelijkstelling uit mijn hoofd te praten. Toen dat niet lukte, heeft ze gedreigd dat ik zonder huisarts kwam te zitten. Nu het bij de verzekeraar ligt, heeft ze de daad bij het woord gevoegd. Vanaf maandag heb ik geen huisarts meer, en de zorgverzekeraar moet nu een andere huisarts regelen.

‘Frauduleuze declaraties van de huisarts’

Ook heb ik gezien dat de huisarts meer declareert dan er daadwerkelijk - kwantiatief - aan zorg aan mij werd geleverd. Ook de verzekeraar doet nu onderzoek naar deze vorm van fraude door mijn huisarts, en alle vergoedingen vanuit de zorgverzekeraar aan de huisarts zijn inmiddels stopgezet.

‘Waar hebben mensen in dit soort situaties behoefte aan’

Rust en begrip. Geen getrek, geen discussie, maar begrip en medeleven. Maar bovenal iemand die hen serieus neemt, en luistert naar wat ze te zeggen hebben. Het zal immers jouw naaste zijn, die net als ik jarenlang deze ellende nodeloos moet meemaken. Daarom deel ik deze post óók. Omdat ik meen dat er na meerdere waarschuwingen over deze ernstige bijwerking, misschien nog heel veel mensen in Nederland rondlopen die hetzelfde leed moeten doormaken..

‘Het getouwtrek met de verzekeraar van de huisarts’ - die alleen maar loopt te etteren om de zaak te vertragen - en de rechterlijke macht die slachtoffers laat wachten tot ze volledig kapot zijn gegaan. Ik kan er niet meer tegen. Dit onrecht. Deze maatschappij. Hoe ik wordt behandeld als mens. Niemand zou dit moeten hoeven meemaken.

Zodra we de financiële strijd met de verzekeraar hebben gewonnen, gaan we daarvan iets heel moois opzetten, waarvan wij denken dat de samenleving daar een stukje mooier van wordt. Op dat moment is het voor mij vooral overleven. Maar als ik terug sta in mijn kracht (en de groei kan benutten die ik heb doorgemaakt), kan ik zelf een hele grote vuist gaan maken tegen de onmenselijke situatie waar veel mensen elke dag weer opnieuw mee te maken hebben. Want ik (wij) willen zelf de verandering zijn die we zoeken in deze wereld.

Wie helpt mij strijd om rust te krijgen? Maken we samen die vuist? Want heel veel kleintjes maken een hele grote vuist tegen het onrecht waar ik als mens aan kapot ga.

Om deze strijd te winnen, wil ik het geen wat de verzekeraar weigert te doen - een voorschot van € 25.000,-- op schadevergoeding betalen - proberen te crowdfunden. Ik weet anders ook niet hoe ik tot rust moet gaan komen. Daarmee kan ik de tijd uitzingen die de afwikkeling van mijn letselschadezaak door mijn letselschadeadvocaat met zich mee brengt.

Ook zal ik tijdens nadat ik deze strijd heb gewonnen, mijzelf weer voor deze maatschappij kunnen inzetten. Omdat daarmee juist kan worden gedaan wat ik (wij) belangrijk vinden; onze medemensen weer verder helpen.