kleine broertjes gaan niet dood
Donation protected
BLIJF OP DE HOOGTE
Mailchimp http://eepurl.com/hwi0eb (eens in de paar maanden een nieuwsbrief met updates)
Website www.hierboven.com met documentatiemateriaal
Instagram & Facebook @kleinebroertjesgaannietdood
In deze documentaire onderzoek ik mijn rouwproces na het plotselinge verlies van mijn broertje. Ben ik er doorheen gefietst, zoals mij werd verteld?
Zie de pitch
Inleiding
Mijn naam is Renée. Ik ben 19 jaar oud en ik heb mijn broertje verloren. Ik was 4, bijna 5, en hij was 2. We waren altijd samen, ik was `grootzus`.
Op een middag in maart ontwaakte Tuur niet meer uit zijn middagslaapje. Mijn vader rende, met Tuur in zijn handen naar beneden, de straat op om mijn moeder te roepen, die bijna de straat uit was. Ik verstopte me achter in de tuin, onder de bomen, toen de ambulance en helikopter arriveerden. Ik keek naar binnen en zag mama flauwvallen. Ik wilde naar haar toe rennen, maar stond aan de grond genageld.
De volgende ochtend vroeg ik mijn ouders wat er met Tuur was gebeurd. "Hij is dood". "Oh, ik kan hem wel terugtoveren", en ik haalde mijn toverspullen uit de kast.
"Ben ik dan geen grootzus meer?"
Ik was moeilijk te bereiken, leek niet te rouwen. `Renée is erdoorheen gefietst`, zeiden mijn ouders. Ik voelde me daardoor vaak onmenselijk, alsof het verlies van Tuur mij niks deed. En als mensen vroegen naar zijn leeftijd en ik vertelde dat hij 2 was en ik 4, werd er vaak op gereageerd met "oh, zo jong nog". Dit heb ik jarenlang geïnternaliseerd als "dus het is niet erg".
Sinds een aantal jaren heb ik therapie, waarin regelmatig het overlijden van mijn broertje naar boven wordt gebracht. Ik was er zo van overtuigd dat er geen blijvende impact was dat het een onbespreekbaar onderwerp werd.
Nu ben ik bijna 20. Ik heb dus nooit durven terugkijken. Maar toen ik een opdracht kreeg op de kunstacademie om een "onbekend deel' van mij te onderzoeken, stond ik weer oog in oog met mijn verleden.
Na 15 jaar durf ik mezelf eindelijk af te vragen wat deze gebeurtenis met me heeft gedaan. Ben ik er wel doorheen gefietst?
Motivatie
Ik heb mijn verdriet, mijn manier van rouwen als kind lang geïnvalideerd. Ik geloofde dat de dood van Tuur alleen erg kon zijn voor mijn ouders, want dat was het enige wat ik tegenkwam in literatuur/media. Er wordt te weinig aandacht gegeven aan de impact van verlies en rouw op kinderen. Met deze film wil ik dit unieke perspectief bespreken. Rouw bij kinderen, hoe werkt dat?
Ik wil andere kinderen laten zien dat ze niet alleen zijn en zichzelf en hun gevoelens serieus mogen nemen. Ik hoop dat mijn verhaal een aanmoediging is om het gesprek over dood en rouw aan te gaan. Veel is onbewust en onzichtbaar voor de buitenwereld. Ikzelf heb me lang afgevraagd of ik niet beter had kunnen sterven. Maar in plaats van dit op tafel te leggen hield ik alles binnen, waardoor ik in mijn tienerjaren opliep tegen somberheid. We horen altijd dat communiceren belangrijk is, en dat is het ook! Wanneer ouders oog krijgen voor wat er van binnen kan gebeuren, kunnen ze kinderen ook beter hulp bieden.
Ik wil het gesprek aangaan over de moeilijke thema’s dood en rouw, want ik ben van mening dat het nog te weinig wordt besproken. Voor kinderen helpt het meestal om open te praten over moeilijke onderwerpen en ze uitleg te geven. Vaak wordt de dood nog afgeschilderd als iets engs, waar niet over gepraat mag worden, maar uit mijn eigen proces merk ik dat ergens woorden aan geven de zwaarte wegneemt.
Ook is deze film een houvast in mijn eigen proces, een manier om mijn emoties om te zetten in kunst. Met deze film laat ik zien dat ik er mag zijn en mijn verhaal serieus mag nemen. Ik pak mijn rouwproces op aan de hand van deze film. Ik heb Tuur nooit een plekje kunnen geven en op deze manier probeer ik dat te doen.
Verhaal
Ik, Renée, ben 4 en verlies mijn broertje. Nu, 15 jaar later, sluit ik mijn ogen en ga terug in de tijd. Ik onderzoek of ik er wel doorheen ben gefietst, zoals mij werd verteld. Welke reis heb ik afgelegd?
Ik herzie mijn reis van de afgelopen jaren. Dit is de rode lijn door het verhaal en wordt afgebeeld in stop motion animatie. Op mijn fietsje kom ik langs stations. De stations staan voor bepalende gebeurtenissen die vanaf Tuur's dood hebben plaatsgevonden. Uit elk station neem ik iets mee in mijn kratje, wat het fietsen steeds zwaarder maakt.
De reis wordt afgewisseld met archiefmateriaal, lijn animaties en beelden van het heden. Mijn voice-over wordt afgewisseld met gesprekken met mijn ouders, mijn broertje en zusje die na Tuur kwamen en vrienden. Voor het eerst bespreek ik zowel de onbesproken gedachtes en gevoelens als de aannames die ik internaliseerde.
De film eindigt met herwaardering voor wat ooit was en altijd zal zijn.
...dingen als muziekrechten, apparatuur en werknemers bekostigd worden. Ook ´hierboven´ zal gefinancierd moeten worden.
Instagram @kleinebroertjesgaannietdood
FB / Kleine broertjes gaan niet dood
Educatieplatform Hierboven: www.hierboven.com (in the making)
Heel erg bedankt voor je donatie!
Mailchimp http://eepurl.com/hwi0eb (eens in de paar maanden een nieuwsbrief met updates)
Website www.hierboven.com met documentatiemateriaal
Instagram & Facebook @kleinebroertjesgaannietdood
In deze documentaire onderzoek ik mijn rouwproces na het plotselinge verlies van mijn broertje. Ben ik er doorheen gefietst, zoals mij werd verteld?
Zie de pitch
Inleiding
Mijn naam is Renée. Ik ben 19 jaar oud en ik heb mijn broertje verloren. Ik was 4, bijna 5, en hij was 2. We waren altijd samen, ik was `grootzus`.
Op een middag in maart ontwaakte Tuur niet meer uit zijn middagslaapje. Mijn vader rende, met Tuur in zijn handen naar beneden, de straat op om mijn moeder te roepen, die bijna de straat uit was. Ik verstopte me achter in de tuin, onder de bomen, toen de ambulance en helikopter arriveerden. Ik keek naar binnen en zag mama flauwvallen. Ik wilde naar haar toe rennen, maar stond aan de grond genageld.
De volgende ochtend vroeg ik mijn ouders wat er met Tuur was gebeurd. "Hij is dood". "Oh, ik kan hem wel terugtoveren", en ik haalde mijn toverspullen uit de kast.
"Ben ik dan geen grootzus meer?"
Ik was moeilijk te bereiken, leek niet te rouwen. `Renée is erdoorheen gefietst`, zeiden mijn ouders. Ik voelde me daardoor vaak onmenselijk, alsof het verlies van Tuur mij niks deed. En als mensen vroegen naar zijn leeftijd en ik vertelde dat hij 2 was en ik 4, werd er vaak op gereageerd met "oh, zo jong nog". Dit heb ik jarenlang geïnternaliseerd als "dus het is niet erg".
Sinds een aantal jaren heb ik therapie, waarin regelmatig het overlijden van mijn broertje naar boven wordt gebracht. Ik was er zo van overtuigd dat er geen blijvende impact was dat het een onbespreekbaar onderwerp werd.
Nu ben ik bijna 20. Ik heb dus nooit durven terugkijken. Maar toen ik een opdracht kreeg op de kunstacademie om een "onbekend deel' van mij te onderzoeken, stond ik weer oog in oog met mijn verleden.
Na 15 jaar durf ik mezelf eindelijk af te vragen wat deze gebeurtenis met me heeft gedaan. Ben ik er wel doorheen gefietst?
Motivatie
Ik heb mijn verdriet, mijn manier van rouwen als kind lang geïnvalideerd. Ik geloofde dat de dood van Tuur alleen erg kon zijn voor mijn ouders, want dat was het enige wat ik tegenkwam in literatuur/media. Er wordt te weinig aandacht gegeven aan de impact van verlies en rouw op kinderen. Met deze film wil ik dit unieke perspectief bespreken. Rouw bij kinderen, hoe werkt dat?
Ik wil andere kinderen laten zien dat ze niet alleen zijn en zichzelf en hun gevoelens serieus mogen nemen. Ik hoop dat mijn verhaal een aanmoediging is om het gesprek over dood en rouw aan te gaan. Veel is onbewust en onzichtbaar voor de buitenwereld. Ikzelf heb me lang afgevraagd of ik niet beter had kunnen sterven. Maar in plaats van dit op tafel te leggen hield ik alles binnen, waardoor ik in mijn tienerjaren opliep tegen somberheid. We horen altijd dat communiceren belangrijk is, en dat is het ook! Wanneer ouders oog krijgen voor wat er van binnen kan gebeuren, kunnen ze kinderen ook beter hulp bieden.
Ik wil het gesprek aangaan over de moeilijke thema’s dood en rouw, want ik ben van mening dat het nog te weinig wordt besproken. Voor kinderen helpt het meestal om open te praten over moeilijke onderwerpen en ze uitleg te geven. Vaak wordt de dood nog afgeschilderd als iets engs, waar niet over gepraat mag worden, maar uit mijn eigen proces merk ik dat ergens woorden aan geven de zwaarte wegneemt.
Ook is deze film een houvast in mijn eigen proces, een manier om mijn emoties om te zetten in kunst. Met deze film laat ik zien dat ik er mag zijn en mijn verhaal serieus mag nemen. Ik pak mijn rouwproces op aan de hand van deze film. Ik heb Tuur nooit een plekje kunnen geven en op deze manier probeer ik dat te doen.
Verhaal
Ik, Renée, ben 4 en verlies mijn broertje. Nu, 15 jaar later, sluit ik mijn ogen en ga terug in de tijd. Ik onderzoek of ik er wel doorheen ben gefietst, zoals mij werd verteld. Welke reis heb ik afgelegd?
Ik herzie mijn reis van de afgelopen jaren. Dit is de rode lijn door het verhaal en wordt afgebeeld in stop motion animatie. Op mijn fietsje kom ik langs stations. De stations staan voor bepalende gebeurtenissen die vanaf Tuur's dood hebben plaatsgevonden. Uit elk station neem ik iets mee in mijn kratje, wat het fietsen steeds zwaarder maakt.
De reis wordt afgewisseld met archiefmateriaal, lijn animaties en beelden van het heden. Mijn voice-over wordt afgewisseld met gesprekken met mijn ouders, mijn broertje en zusje die na Tuur kwamen en vrienden. Voor het eerst bespreek ik zowel de onbesproken gedachtes en gevoelens als de aannames die ik internaliseerde.
De film eindigt met herwaardering voor wat ooit was en altijd zal zijn.
...dingen als muziekrechten, apparatuur en werknemers bekostigd worden. Ook ´hierboven´ zal gefinancierd moeten worden. Instagram @kleinebroertjesgaannietdood
FB / Kleine broertjes gaan niet dood
Educatieplatform Hierboven: www.hierboven.com (in the making)
Heel erg bedankt voor je donatie!
Organizer
Renée Van Hout
Organizer
Amstelveen