Inzamelingsactie voor Katia’s operatie in de VS

Ik ben Katia Vanonckelen, een 45 jarige mama van een zoon Arne en we wonen samen met mijn partner Francis in een gezellig huis in de stadskern van Diest.




5 jaar geleden, liet ik een rectopexie uitvoeren. Dat is een ingreep waarbij men je endeldarm, door middel van een kunststof matje (mesh) ophangt aan je onderrug en zo je bekkenbodem verstevigt. Deze ingreep werd me aangeraden omdat mijn bekkenbodem beschadigt was na een baarmoederverwijdering.




Sinds deze operatie, heb ik 24 op 7 pijn. Er werd tijdens het vasthechten van het matje een belangrijke zenuw geraakt. Hierdoor heb ik continu een brandende, jeukende zenuwpijn in mijn bekken en werken de zenuwen van endeldarm en blaas niet meer. ‘s Nachts krab ik me tot bloedens toe van de jeukende pijn en ‘s morgens voel ik me een wrak.




Vorig jaar was ik zo uitgeput en wanhopig van deze pijn dat ik het niet meer zag zitten. De enige oplossing was een neurostimulator in mijn ruggenmerg laten plaatsen. 




De operatie van 11.000€ heb ik wel uit eigen zak moeten betalen omdat de neurostimulators enkel nog vergoed worden voor failed back surgery. 

De komende jaren zal ik nog eens 54.000€ moeten voorzien. Want om de 4 a 5 jaar is de batterij versleten en die kost 9.000€. Maar dankzij mijn neurostimulator, kan ik nu terug mijn blaas ledigen en stoelgang maken. Het neemt ook de scherpe kantjes van mijn zenuwpijn weg...




Hiermee zijn de problemen echter nog niet van de baan. Het kunstofmatje werd te strak aangespannen en ik voelde me net een speenvarken doorheen de jaren. In 2018 onderging ik een poging om het matje te verwijderen maar de chirurg slaagde er slechts gedeeltelijk in. Hij stopte omdat hij anders een gat zou maken in mijn darm en ik met een stoma zou eindigen en nog meer complicaties.




Sindsdien voel ik de scherpe randen van het matje constant snijden en is het alsof ik prikkeldraad in me heb zitten. Lang zitten of staan of stappen doet zoveel pijn dat ik het grootste deel van mijn dagen al liggend doorbreng. 




Het matje is ook chronisch ontstoken en geeft me een gezwollen buik en bloedingen. Hierdoor is mijn immuunsysteem continu in overdrive en sinds begin dit jaar ben ik erg ziek geworden. 




Volgens mijn immunoloog, geeft mijn lichaam aan dat het matje eruit moet, als ik wil blijven leven. Mijn lichaam is te uitgeput om nog te blijven vechten tegen de constante pijn en het toxisch effect van het polypropyleen. Vroeg of laat loopt het fout af, zegt hij. 

Ik wil mijn zoon nog zien opgroeien en mijn lieve partner nog niet achter laten.




Anderhalf jaar hebben mijn huisarts en ik gezocht naar een chirurg die het aandurft om het matje te verwijderen maar geen enkele chirurg durft het aan. Ze missen de expertise voor deze majeure chirurgie en willen hun handen niet verbranden aan mijn complexe case.




Gelukkig ben ik via een lotgenote, in contact gekomen, met één van de weinige “mesh removal” specialisten ter wereld DR. Veronikis uit St. Louis in de Verenigde Staten. Hij heeft al meer dan 2000 kunststof matjes verwijderd en wereldwijd komen er vrouwen naar hem toe als laatste hoop.




Ik heb hem mijn medische gegevens bezorgd, en hij heeft beslist om me te helpen. Via een open buik operatie gaat hij alle mesh opzoeken en verwijderen alsook de hechtingen en de schroeven in mijn onderrug. 




Ik ben verschrikkelijk bang voor de zware ingreep maar het is mijn enige hoop om niet verder achteruit te gaan en te blijven leven. Daarom ben ik op zoek naar 30.000€ om de ingreep, het verblijf van 4 weken en de vliegreis voor mij en 1 begeleider te bekostigen. 




Ik loop niet graag in de kijker en nu voelt het alsof ik in mijn blootje sta want om steun vragen doe ik liever niet.

Maar alle kleine beetjes helpen en weet dat ik ontzettend dankbaar ben voor alle steun en hulp die ik de afgelopen jaren mocht ontvangen. Jullie zitten voor altijd in mijn hart