Dag lieve lezers,

Mijn naam is Ward. Ik ben 19 jaar en woon samen met mijn moeder en mijn oudere broer in Nijmegen. Over twee jaar hoop ik voor het eerst op mezelf te gaan wonen, wat ik spannend vind, maar waar ik ook naar uit kijk!

Als kind ging ik graag op avontuur: bij het maisdoolhof ging ik altijd voorop om de weg te vinden, wanneer mijn broer iets spannend vond was ik degene die op onderzoek uitging en na school ging ik er graag met de fiets op uit zodat ik het beste plekje had om lekker te zitten tekenen of schilderen.

Naast mijn behoefte aan avontuur was ik ook extreem angstig. Ik had al heel jong last van paniekaanvallen, en wanneer ik bang was trok ik me steeds meer terug in mezelf. Dat werd op een gegeven moment zo erg dat ik uit huis moest voor een klinische opname. Ik was toen pas 9 jaar oud.

De opname was voor mij heel traumatisch. Ik werd er onder andere dagelijks door een ander kind fysiek aangevallen, voelde me zo onveilig en wilde alleen nog maar naar huis. De opname zorgde ervoor dat ik mijn angsten voor anderen ging wegstoppen. Ik leerde er dat ik voor de buitenwereld moest doen alsof het goed met me ging, zodat ik naar huis zou mogen. Wat me tijdens de opname hielp om weer naar huis te gaan, maakte dat ik later steeds meer in de knoop raakte met mezelf, en het lukte me daarna niet meer om ècht contact te maken met anderen.

De angst om terug te moeten naar een opname bleef de afgelopen 10 jaar op de voorgrond staan. Ik nam niemand meer in vertrouwen en deed alsof het goed met me ging, tot mijn lichaam keihard op de rem trapte.

Vijf jaar geleden werd ik van de ene op de andere dag heel ziek. Waar mensen nooit iets aan mij zagen en altijd dachten dat het goed met mij ging, kon ik nu niets meer verbergen. Ik had een buikgriep die niet over ging, was zo slap dat ik niet meer kon lopen en had zo weinig energie dat ik niet meer aan tafel kon zitten om te eten. Ik kon niet meer naar school, niet afspreken met vrienden, niet meer tekenen of TV kijken.

Vrienden die in het begin nog langskwamen of appten hadden verjaardagen waar ik niet naartoe kon, haalden hun examen, maakten nieuwe vrienden en gingen verder. Contacten verwaterden en het werd steeds stiller om me heen naarmate ik langer ziek was.

Ik werd ondertussen steeds zieker, lag hele dagen zonder energie op de bank en kwam uiteindelijk in een rolstoel terecht. Van het onderzoekende en avontuurlijke kind dat ik ooit was, was niks meer over.

Na vier jaar ziek zijn kwam ik na een hele zoektocht bij een MDL (maag darm lever) arts terecht en kreeg ik de diagnose MCAS, waardoor ik nu dankzij medicatie en een streng dieet langzaam begin op te knappen. De angst en paniek bleken niet alleen voort te komen vanuit PTSS, maar ook een fysieke oorzaak te hebben. Mijn lichaam reageert op allerlei stoffen en voedingsmiddelen allergisch, wat niet alleen fysieke maar ook mentale klachten geeft. Mogelijk was ik hierdoor als kind al zo angstig, wat nooit echt bij mijn ondernemende karakter leek te passen.

Langzaam wordt mijn wereld nu weer groter en kan ik opnieuw op onderzoek uit om mijn grenzen te verkennen. Het terugkrijgen van mijn zelfstandigheid is een grote droom: niet afhankelijk zijn van begeleiding of hulp, maar de vrijheid om er zelf op uit te gaan.

Op dit moment ben ik aan het trainen om stukjes te lopen, zodat ik ooit zelf (lopend!) mijn hond uit kan laten. Ik hoop op een dag samen met mijn hond naar de kliniek te lopen waar ik als kind opgenomen ben geweest. Deze plek geeft mij tot op de dag van vandaag nog zoveel angst en paniek dat ik het niet kan verdragen om daar in de buurt te rijden. In een auto ben ik afhankelijk van iemand anders, wat onveilig voelt. Wanneer ik letterlijk zèlf de stappen zet om deze confrontatie met mijn angst aan te gaan, met een hond bij me als veilige basis, hoop ik dat ik die traumatische periode na al die jaren eindelijk af kan sluiten.

Een hulphond geeft mij vrijheid, doordat ik een maatje bij me heb die me tot rust kan brengen, die als veilige buffer kan werken tussen mij en anderen en die me ook fysiek kan helpen op momenten dat ik onvoldoende mobiel of zelfredzaam ben. Zo kan ik (weer) zelf met de rolstoel eropuit, gaan wandelen, naar de winkel, met iemand afspreken of naar medische afspraken. Op die manier krijg ik mijn vrijheid en zelfstandigheid weer terug, zodat het ook haalbaar is om op mezelf te gaan wonen.

Toen ik ziek was en alleen op de bank kon liggen, heb ik veel 24 Kitchen gekeken. Ik was zo dol op Rudolph van Veen door zijn vrolijke “het komt goed” uitstraling en ik kon uren kijken hoe hij de lekkerste taarten bakte. Een houvast op de momenten dat ik het moeilijk heb, dat is nou precies wat ik in een hulphond zoek. Dat samen met het feit dat ik altijd al ontzettend veel van kerst heb gehouden maakt dat ik de perfecte naam heb gevonden voor mijn toekomstige hond: Rudolph.

Helaas wordt een PTSS hulphond niet vergoed, en kost het opvoeden en trainen tot een gecertificeerde hulphond €25.081,25. Daarnaast is er een buffer nodig voor medische kosten en verzorging, wat nog eens €300 per maand is. De totaalkosten voor het eerste jaar zijn daarmee €28.681,25. Dat is een enorm bedrag, maar ik wil dit zó graag! Ik hoop dat je me helpt en dat het op deze manier gaat lukken om een hulphond te krijgen, ik droom hier al zo lang van!

Liefs van Ward

Foto door Sid van Foto Verweij

Ik zou heel graag iedereen persoonlijk bedanken die me helpt, want ik vind het vreselijk moeilijk om aan anderen om hulp te vragen zonder iets terug te kunnen doen. Nu heeft mijn tante bedacht dat ik, telkens wanneer ik €1000 bij elkaar heb, een zelf geschilderd kaartje kan sturen naar 5 donateurs. Als je dat leuk vindt en er aan mee wilt doen, stuur dan een berichtje naar mij via de contact knop onderaan deze pagina!