Heb jij wel eens een teruggestuurde ‘illegale’ bezocht in het thuisland?

Ik wel!

Deze post (zie tekst hieronder) op LinkedIn en Facebook ontving binnen een paar dagen meer dan 1300 reacties en werd 75 keer gedeeld. Waarom? Omdat het mensen raakt. Mij ook! Meerdere mensen vroegen: hoe kan ik helpen? Dat motiveert mij tot deze inzameling. Het geld gaat rechtstreeks naar Samuel en heeft als doel om hem te helpen een nieuwe start te maken door het opzetten van een eigen bedrijfje.

TEKST OP SOCIALE MEDIA:

Het terugsturen van illegalen, uitgeprocedeerde asielzoekers is niet alleen populair in de VS maar ook minister Marjolein Faber | Minister van Asiel en Migratie ziet er heil in. Ergens snap ik het wel: het is weer (redelijk) veilig in het land van herkomst plus het is vol in dit land. Dus 1+1=2: terugsturen.

Maar er speelt zoveel meer:

Na 16 jaar werd Samuel van zijn bed gelicht, onverwacht - tenminste voor hem - en meteen op het vliegtuig gezet naar Sierra Leone, waar hij ooit vandaan kwam.

In Nederland had hij contact met een kerk, die hem voor 75 euro per maand ondersteunde, tenminste voordat hij werd opgepakt en gedeporteerd.

De kerkenraad van deze kerk ontdekte (we spreken 2018-2020) dat ik regelmatig naar Freetown reisde en vroeg mij om polshoogte te nemen. Ze gaven een aantal vragen mee.

Legitiem maar ook wel erg zakelijk.

Het lukte om Samuel op te sporen en we spraken af na afloop van een trainingsdag. Ik zag hem binnenkomen: mager en met een hangend hoofd dat diepe verslagenheid uitdrukte. Hij was op dat moment iets meer dan een jaar terug in zijn ‘moederland’.

Gewapend met mijn lijstje vragen liep ik naar de ruimte waar hij geduldig wachtte.

Om mijn reactie op waarde te schatten, is enige achtergrondkennis van wie ik ben handig: ik kom uit Noordoost Groningen, nuchter en niet te snel met emoties. Daarnaast had ik toen al jaren rondgereisd in Afrikaanse landen en veel trieste en mensonterende dingen gezien en meegemaakt. In West-Afrika, waar Sierra Leone deel van uitmaakt, heb ik ebolaklinieken bezocht en mensen gesproken die hun hele familie aan deze ziekte zijn kwijtgeraakt. In Freetown ben ik rondgeleid in het gebied waar de modderstromen van 2017 meer dan 1000 doden kosten en meer dan 3000 huizen verwoestte. Oftewel, ik ben niet zo snel uit het lood te slaan.

Maar wat er gebeurde toen ik mijn voormalige plaatsgenoot zag zitten in het voorkamertje van de kerkzaal waar ik les gaf, is met geen pen te beschrijven.

Ik huilde en hij ook. Niet even een traantje, maar hartverscheurend misschien wel langer dan een half uur. Er was nog niets gezegd en het briefje met vragen uit de kerk, zat nog dichtgevouwen in mijn zak. Dit ging veel dieper, dit was rouw, onmacht, verlies, onbegrip en het was totaal niet rationeel.

Pas de volgende dag lukte het om mijn lijstje af te werken: nee hij had geen vast woon- of verblijfplaats. Nee, zijn familie wilde hem niet meer zien, hij had gefaald. Nee hij had geen geld voor de medicijnen voor zijjn schildklierziekte. En nee, hij had geen plannen voor de toekomst.

De kerk besloot om niet verder te sponsoren. Ik heb nog steeds contact met deze man. Hij appt mij elke week en zijn situatie is onveranderd.

Terugsturen naar een veilig land, klinkt mooi, maar het gaat om zoveel meer dan alleen de afwezigheid van oorlog of rampen.

Foto van Reddit.com: Freetown, de kant die toeristen niet te zien krijgen.