Help my mom and my family after my dad passed away suddenly

Hi my name is Anand Khatanbaatar (16) and I’m the oldest son of 2. Me and my little brother, Adam (7), live with our mom (Ikhbayar), grandma, and my dad, but unfortunately he passed away very recently. My dad fell down the stairs and he had a subdural hematoma. He had to get emergency surgery to remove blood from his brain. During the surgery my dads heart failed and the hospital tried to restart his heart for an hour but his heart wouldn't restart. My dad passed away from heart failure.

My dad was one of the kindest and most hardworking people you could ever know. He was so loving, which is probably why he had so many friends. The amount of people he would talk to on his phone and I wouldn’t know them is uncountable. It was like my dad knew the whole world. Despite losing his father early on in his life as well, my dad tried his very hardest to give our family everything we wanted. He would work long hours everyday, and he even went to work in Detroit (Michigan) for months, while all our family was in Illinois. He did it all in hopes to help my mom to achieve her dream of starting her own nail salon.

On April 4, my whole family’s life was devastated. I remember waking up at 3 am to my mom crying to my grandma saying that she couldn’t find my dad, she woke up during the night and he was just gone. She called his phone so many times but he never picked up. We eventually left our home to look for my dad, and that’s when we found him outside of our apartment on the ground with blood everywhere on his body laying on the ground. It was completely traumatizing, it didn’t feel real, it felt like a nightmare and I was just waiting to wake up, but it never happened. We tried so hard to wake him up, but he wasn’t responding. Me, my mom, and grandma had to pick him up off the ground and bring him inside our home while we waited for 911. We were so shaken, we could barely even talk to the dispatcher on the phone. The last memory I have of him alive is me holding him while he’s struggling to breathe, struggling to stay alive.

An ambulance eventually arrived and they took him to the hospital, but I had to stay home with my brother and grandma. I was terrified, I prayed to God that he would save him because I couldn’t lose him just yet, I wasn’t ready, I can’t do it without him, there’s so much more he had to teach me, there’s so much more we had to do together. I called my youth pastor from my church who helped calm me down, and he prayed for me, and reassured me that no matter what happens God will use this for good. I still couldn’t sleep after that, I had to wait for my mom to call me to fill me in with the news, and when she did she said they’re going to get a CT scan and it’ll come back in 40 minutes. I told myself my mom would call me to let me know and I’ll wake up when it happens, so I went to sleep, but it never happened. When I finally woke up, my uncle called me, and it had to be the worst phone call I have ever received. He repeatedly told me that he loves me so much and he started crying. He told me that I would have to be the man of the house now. I couldn’t believe it, no way it was real. My dad was only 37, he had so much life left in him. My dad would always tell us he was a superhero, that he could do anything, so he couldn’t be gone yet, he just couldn’t.

We rushed over to the hospital, but on the way I had to keep quiet. I had to hold in the crying, the hurt, and it was so hard. I had to hold it in because I just couldn’t tell my grandma yet. How do you tell a mother that her only son, her only child, had died.

Once we arrived at the hospital, and went into the family waiting room, it was all tears. Me, my mom, both of my grandma’s, grandpa, aunt, uncle, and friends of my dad were all crying. Hearing my grandma yelling over and over saying “they said he would be fine” was so hard, I didn’t know what to do. The fact that he was gone, still hadn’t kicked in, but when I saw my dads body, I just broke down. His body was so cold, his lips were purple, and it hit me, he really was gone. Hold your loved ones dearly. There’s nothing more that I regret than not being able to say goodbye. I am currently crying while writing this.

I would never have imagined doing this right now. After we all went home, everything was numb. Around 3pm my little brother came home from school and my uncle and mom had to let him know the news. He came off the bus laughing and smiling at my uncle, but when my mom told him “we love you so much”, he started to get nervous. My mom told him that he won’t be able to see dad for a little while. My mom told him that God needs your dads help in heaven. He had to go a little earlier than expected. My little brother started to cry and hyperventilate. They comforted him by reminding him of the dream house our dad always promised. They told him dad went early to build that home we always dreamed of in heaven with God and one day we will be there with him in heaven with him in paradise. When I heard this, I couldn’t take it anymore. I was truly at a breaking point. My brother is only seven and won’t be able to have our father there to help him, teach him, and love him.

My dad was the one who brought in most of the money for our family. Now that he's gone, my mom's the only one working, and it's tough. I feel like I need to step up and help out as much as I can to make sure my little brother has a good future. One thing that meant a lot to my dad was seeing me and my brother go to college. It was his big dream. I really want to make that happen for him. So, I'm reaching out and asking for your help. Even a small donation would mean a lot to us. The funds will be used by my mom Ikhbayar to cover for the funeral costs and it will ease the burden on my mom since she is the sole earner for our household. Thank you so much for taking the time to read this and for any help you can give us. It means the world to us.

I Love you Forever Dad.

Сайн байна уу, Намайг Хатанбаатарын Ананд гэдэг. 16 настай, айлын том хүү. Би ээж, эмээ, 7 настай дүү болон аавтайгаа хамт амьдардаг байсан. Харамсалтай нь хайрт аав минь хэдхэн хоногийн өмнө зуурдаар энэ хорвоог орхин одлоо. Аав минь миний мэдэх хамгийн хүнлэг энэрэнгүй, ажилч хичээнгүй хүн байлаа. Тийм ч учраас олон сайхан найз нөхдөөр хүрээлүүлсэн, үргэлж л найзуудтайгаа утсаар ярьж байдагсан. Өөрөө бага насандаа аавыгаа алдсан болхоор биднийг юугаар ч дутаалгүй өсгөхийн тулд аав минь хамгийн сайнаараа хичээдэг байсан. Маш олон цагаар шаргуу ажиллана. Ээжийн минь өөрийн гэсэн салонтой болох мөрөөдлийг биелүүлж өгөхийн тулд саяхан хүртэл Мичиган мужийн Дэтройд хотод олон сараар, гэр бүлээсээ хол, хүнд хүчир ажил хийж байгаад ирсэн. Ийм л амьдралын төлөө зүтгэсэн жинхэнэ эр хүн байлаа.

2024 оны 4-р сарын 4-ний өдөр бидний амьдрал хөмрөх шиг болов. Үүрийн 3 цагийн орчим ээж маань уйлаад, эмээг сэрээгээд, аавыг хайгаад олохгүй байна гэж хэлэв. Утасруу нь зөндөө залгасан ч утсаа авсангүй. Тэгээд бид аавыг хайхаар гэрээсээ гарахад бүх бие нь цус болчихсон, газар ухаангүй хэвтэж байгаа байдалтай түүнийг олсон. Би энэ бүхнийг жинхэнэ гэдэгт итгэхийг хүсээгүй, энэ хар дарсан зүүднээс сэрэхийг хүссэн ч сэрж чадаагүй. Бид бүгдээрээ айж сандарсан тул 911-рүү залгахад хоолой чичрээд ярьж ч чадахгүй байсан. Ээж, эмээ бид 3 аавыг өргөж гэрт оруулаад түргэн тусламж ирэхийг хүлээх хооронд түүнийг сэрээхийг хичнээн оролдсон ч сэрэхгүй л байсан. Амьсгаа авч чадахгүй, амьдрах гэж тэмцэж байгаа аавыгаа энгэртээ тэвэрч байсан тэр мөч аавтайгаа өнгөрүүлсэн хамгийн сүүлчийн дурсамж минь болж үлдэнэ гэж төсөөлж ч байсангүй.

Түргэн тусламжийнхан ирж аавыг эмнэлэгрүү авч явав. Би эмээ, дүү 2-тойгоо гэртээ үлдэх шаардлагатай болов. Би үнэхээр их айж, аавыг минь аварч өгөөч гэж бурхнаас гуйж залбирсан. Би аавыгаа алдмааргүй байна, би энэ бүхэнд бэлэн биш байна, ааваасаа сурах, аавтайгаа хамт хийхийг хүссэн зөндөө зүйл байна. Би номлогч багштайгаа утсаар ярьж бага зэрэг тайвширлаа. Гэсэн ч унтаж чадахгүй л байв. Ээж залгаад одоо томограф зураг авах гэж байна, 40 минутын дараа хариу гарна гэж хэлсэн. Хариу нь гархаар ээж надруу заавал залгана гэж өөртөө хэлсээр арай гэж би жоохон нойр авав. Дөнгөж сэрэнгүүт авга ах маань надруу залгасан юм. Энэ бол миний амьдралдаа хүлээж авсан хамгийн хэцүү дуудлага байлаа. “Ах нь дүүдээ хайртай шүү, миний дүү одоо гэр бүлээ авч явах том эр хүн болох шаардлагатай боллоо” гэж хэлээд тэр уйлсан. Би итгэж чадаагүй. Аав минь ердөө 37-хон настай, уртаас урт амьдрал түүнийг хүлээж байсан шүү дээ. Тэр үргэлж “Аав нь супер баатар шүү дээ, аав нь юуг ч хийж чадна” гэж хэлдэг байсан. Ингээд явчихаж болохгүй шүү дээ.

Эмнэлэгрүү явах замдаа би чив чимээгүй байлаа. Нулимс, шаналал 2-оо ил гаргахгүйг хичээнэ гэдэг үнэхээр хэцүү юм билээ. Учир нь би эмээдээ хэлж чадаагүй. Ганц хүү нь энэ хорвоог орхин одсон гэдэг мэдээг эх хүнд яаж хэлэх ёстой вэ?

Биднийг эмнэлэг дээр очиход хүлээлгийн өрөөнд байсан гэр бүлийнхэн болон аавын найзууд бүгд уйлж байв. “Миний хүүг зүгээр болно гэж хэлсэн шүү дээ” гээд чанга мэгшин уйлах эмээгээ хараад би юу ч хийж чадаагүй. Аав минь байхгүй болсон гэдгийг хүлээн зөвшөөрч чадахгүй л байлаа. Амьсгал хураасан биеийг нь харах тэр мөчид л би нулимсаа үнэхээр барьж дийлээгүй. Бие нь хүйтэн, уруул нь хөхөрчихсөн, тэр үнэхээр биднийг орхин оджээ. Хайртай хүмүүсээ яг одоо чанга тэврээрэй гэж та бүхэнд хэлмээр байна. Аавдаа баяртай гэж хэлж чадаагүйдээ би харамсаад барахгүй байна. Яг одоо үүнийг бичиж байхдаа би уйлж байна. Ийм зүйл болно гэж хэзээ ч төсөөлж байсангүй.

Биднийг гэртээ харихад бүгд анир чимээгүй байлаа. 3-н цагийн үед дүү маань сургуулиасаа ирэв. Юу ч мэдээгүй жаахан дүү минь автобуснаасаа инээсээр орж ирэхэд ээж минь түүнд энэ хэцүү мэдээг дуулгав. “Бурханд аавынх нь тусламж хэрэгтэй болоод аав нь арай эрт диваажинруу явчихлаа” гэж хэлэв. Дүү минь ихэр татуулан амьсгаа авч чадахгүй болтлоо уйлсан. Ээж минь аавын бидэнд амладаг байсан “Мөрөөдлийн байшин”-гийн тухай сануулж дүүг бага зэрэг тайвшруулав. “Аав нь бурхантай хамт “Мөрөөдлийн байшин”-гаа барьж байгаа, хэзээ нэг өдөр бүгдээрээ диваажинд аз жаргалтайгаар уулзах болно” гэж ээжийг хэлэхэд миний зүрх сэтгэл жинхэнэ утгаараа эмтрэх шиг болсон. Дүү минь 7-хон настайдаа тусалж дэмжих, зааж сургах, хайрлан эрхлүүлэх аавгүй болчихлоо шүү дээ гэж бодохоор зүрх зүсэгдэх шиг болов.

Гэр бүлийн маань орлогын ихэнх хувийг аав маань ажил хийж олдог байсан. Одоо аав минь байхгүй болсон болсон болхоор ээж минь ганцаараа ажиллаад гэр бүлээ авч явна гэдэг маш хэцүү байх болно. Би дүүгийнхээ сайн сайхан ирээдүйн төлөө ээждээ бүх чадлаараа туслах болно. 2 хүүхдээ коллеж-д сургах нь аавын минь хамгийн том мөрөөдөл байсан. Би түүний мөрөөдлийг биелүүлж өгөхийг чин сэтгэлээсээ хүсэж байна. Тиймээс би та бүхэнд хандаж яг энэ хэцүү цаг үед бидэнд туслаач гэж чин сэтгэлээсээ хүсэж байна. Оршуулгын зардал болон коллежийн төлбөртөө хандив цуглуулж, ээжийнхээ нуруун дээрх ачааг жоохон ч гэсэн хөнгөлж өгөх гэсэн юм. Бага гэлтгүй таны сэтгэлээсээ өгсөн хандивт бид чин сэтгэлээсээ талархах болно. Цаг гаргаж захиаг минь уншсан танд баярлалаа.

Үүрд хайртай шүү Ааваа.