Help Misa de wereld weer in

Hoi, ik ben Misa, en ik ben 24. Ik had nooit gedacht 24 te worden, en ik had ook nooit gedacht er vandaag nog te zijn. Dat klinkt heftig, en dat is het ook. Ik heb een nogal roerig leven gehad tot nu toe. Ik zal daar later in dit verhaal meer over vertellen. Ik heb jullie hulp namelijk nodig.

Afgelopen zomer heb ik geprobeerd, nog één keer, om het leven aan te gaan. Ik was nog lang niet overtuigd dat het leven aan mij besteed was, maar ik had mezelf al zo vaak weer opgeraapt, dat ik besloot dat nog een laatste keer ook geen kwaad zou kunnen. Het zou wel de laatste keer zijn: ondertussen dacht ik ook serieus na over een euthanasietraject voor ondragelijk psychisch lijden. Ik heb gereageerd op een oproepje van Anne en Martijn, met hun camping (en gezin) @upgridexperience, en ik had niet beter kunnen kiezen. Ik leerde dat leven misschien wél iets voor mij kan inhouden, in de juiste omgeving en met de juiste (lieve!) mensen om mij heen. Een context waarin ik van betekenis ben, een bos om mij heen, weinig prikkels, weinig triggers, een zinvolle besteding van mijn dag en tijd, dingen doen die bij mij passen (moestuinieren, koken, leven met weinig voorzieningen, kleine klussen). En bovendien een lief rondhuppelend meisje, kleine Iep, die mij vriendelijk dwong in het hier en nu te blijven.

Bij terugkomst in september van dit jaar zei tuinman tevens beste tuinvriend Jaap (die mij de liefde voor tuin liet ontdekken de afgelopen jaren) tegen mij “je kunt herstellen van je diagnoses, maar daarnaast ook herstellen als mens, en misschien is dat in Zweden wel een beetje gebeurd”. Daar dacht ik over na, en ik heb besloten dat ik daar mijn pijlen op wil richten. Dat ik kan ‘genezen’ van mijn klachten en stoornissen, dat geloof ik allang niet meer. Maar ik ben mijn waarde als mens wel weer meer gaan inzien in Zweden, en ik wil ontdekken wat er voor mij, als mens, niet als patiënt, nog in het leven zit, en of ik in een andere context kan leven met de klachten die ik nog heb.

De afgelopen 10 jaar heb ik nooit over de toekomst na kunnen denken in serieuze zin, en ik heb ook nooit iets toekomstgerichts kunnen opbouwen, omdat het altijd een kwestie van overleven was. Daarom heb ik bijvoorbeeld ook nauwelijks kunnen werken of sparen. Ik heb wel veel pogingen gedaan tot werk (in de vorm van bijbaantjes en studie) maar altijd viel ik uit door overbelasting. Nu wil ik wél richting de toekomst kijken, maar zit ik met de ‘puin’ uit het verleden.

Wat is dat puin uit het verleden dan? Dat zal ik nu kort proberen te beschrijven. Hoewel ik hele lieve ouders heb, is er buiten hun zicht om veel gebeurd, onder andere (vroeg, en later meer) seksueel trauma, fysiek en mentaal geweld, pesten, en meer. Dit vormt een kind, en ik heb (complexe) PTSS ontwikkeld. Daarnaast heb ik ASS (autismespectrumstoornis), terugkerende depressies, eetstoornisproblematiek en vast nog wel wat diagnoses, maar dat hou ik allemaal ook niet meer bij. Mijn klachten zijn nogal uiteenlopend. Van somberheid tot paniekaanvallen, van herbelevingen tot dissociaties en zelfs uitval van lichaamsdelen of volledige uitval, van hevige automutilatie tot ernstige suïcidaliteit, van angsten tot somatische klachten, en eigenlijk was mijn eigen conclusie: het leven is niet voor mij. Ik pas er niet in, dit werkt niet.

Ik doe al vanaf de basisschool therapie hier en daar, en ben aan het einde van mijn puberteit (toen ik bleef uitvallen op school) serieus in therapie gegaan. Daar weer ‘genezen’ verklaard van eetstoornissen en depressies, wel een autismediagnose erbij, probeerde ik het leven aan te gaan en te gaan studeren. Ondertussen had ik, op mijn derde middelbare school, wel mijn vwo diploma behaald namelijk. Ik besloot de academische pabo te doen, maar viel na iets meer dan twee jaar weer uit. Daar begon dan wel zo’n beetje de echte therapie-ellende, met (gedwongen) opnames, (gedwongen) medicatie, tientallen therapeuten, allerlei andere behandelaren, en ongeveer iedere therapie die je in de reguliere ggz kunt bedenken. Ik had inmiddels mijn lieve hond Saartje opgeleid tot hulphond in een poging het leven dragelijker voor mij te maken, en ik deed allerlei pogingen om het leven aan te grijpen (ik kocht een auto, maakte een aantal reizen in mijn eentje, probeerde mijn betekenis te vinden in werk in een moestuin, ondernam van alles en nog wat met mijn vrienden, et cetera). Ik ben toen in 1,5 jaar 9 keer verhuisd, van ouders, naar op mezelf in Groningen, naar woongroep, naar stacaravan, en ongeveer alles wat je daartussen kunt bedenken. Dat werkte dus allemaal.. niet bepaald. Ik kan wel zeggen dat de zorg op dit punt een behoorlijk aandeel had in toegevoegd lijden, en op sommige vlakken zelfs mij heeft gehertraumatiseerd. Ook enkele van mijn trauma’s zijn tot ongeveer hier, ik was inmiddels een jaartje of 21, doorgegaan, wat niet meehielp bij herstel. Ik vond uiteindelijk met hulp van mijn ouders een stabiele woonplek in Steenwijk, en deed vorig jaar een intensieve traumatherapie in Friesland. Dat hielp op een bepaald vlak, en toen was ik er klaar mee. Geen therapie meer, ik had het helemaal gehad.

Nou dat was dan zo’n beetje het ongezellige verhaal. Het meer gezellige verhaal is: ik heb jullie hulp nodig. En daar kom ik bij jullie aan! Ik heb een plan bedacht, wat ik heel graag wil uitvoeren, maar waar ik niet genoeg geld voor heb. En, hoe ongemakkelijk ook, ik zou jullie om een financiële bijdrage willen vragen. Klein, groot, alles is fantastisch. Deze crowdfunding delen met je netwerk is óók al fantastisch. Ik ben jullie bij voorbaat al ontzettend dankbaar, echt. De afgelopen jaren maar vooral maanden heb ik geleerd dat ik ongelofelijk veel mensen om mij heen heb die op de een of andere manier om mij geven en iets voor mij willen doen (ik net zo goed andersom, overigens), en dat was de doorslaggevende factor toen ik twijfelde deze crowdfunding op te zetten.

Wat mijn plan zo ongeveer is: ik heb een klein campertje gekocht en deze wil ik ombouwen naar een off-grid camper. Met deze camper wil ik in het voorjaar naar Anne en Martijn afreizen, om hier in ieder geval de zomer weer door te brengen, en dan daarna wil ik weer verder kijken. Ik woon nu beschermd (met begeleiding dus) in een appartement dat niet van mij is, als ik vertrek raak ik mijn huis kwijt, wat betekent dat het campertje vanaf dan mijn huisje is. Dat is een droom, maar ook spannend. Eerst dacht ik zelf toe te kunnen werken naar het bekostigen van dit alles, maar dat blijkt te hoog gegrepen, omdat ik hier terug in Nederland veel meer last van mijn klachten heb. Ik ben inmiddels wel begonnen met werken op een tuin, en ontvang in ruil daarvoor een vrijwilligersvergoeding, waarmee ik de aankoop van de mijn busje (Anita heet ze) heb bekostigd. Dan blijven er nog kosten voor de ombouw (naar off-grid) over, en een buffer dat ik nodig heb om de eerste periode zonder ‘zekerheden’ (huis, uitkering, dat soort dingen) te overbruggen, zodat ik die tijd kan gebruiken om een haalbare vorm van werk te ontdekken.

Resumé pompelepé: om mijn droom na te kunnen jagen heb ik een bedrag van (ik schat) 20.000 euro nodig. Alles is welkom, delen is ook ontzettend fijn, en ik ben jullie ongelofelijk dankbaar, echt, bedankt.

Lieve groetjes,

Misa, en hulpheld Saartje

Mocht je het leuk vinden te zien waar ik het geld aan besteed, kun je meelezen op mijn Polarsteps, hier schrijf ik (al een tijdje) iedere dag: https://www.polarsteps.com/MisaMolema/21702342-van-hier-tot-tokio-of-zweden?referral=true

Je kunt ook meelezen op mijn instagram, @misa.op.pad, hier ben ik regelmatig maar niet iedere dag te volgen.

En ik zal hier ook af en toe een update schrijven!

De foto's bij deze actie zijn gemaakt door (op instagram) @shotsbynanouk, mijn lieve en getalenteerde zusje. Volg haar vooral!