Help jij mij mee om een hulpheld op pootjes te bekostigen?

Lieve allemaal,

Ik zal mijzelf even voorstellen: mijn naam is Romy, ik ben 26 jaar oud en ik heb mentale problemen. Ik heb vooral last van mijn PTSS waar ik al op jonge leeftijd mee gediagnostiseerd ben. Ik zit vaak met mezelf, mijn emoties, en mijn gedachten in de knoop. Hierdoor heb ik ook vaker hele donkere tijden gekend en meerdere opnames gehad, veel soorten medicatie geslikt en vele verschillende therapieën gevolgd vanaf mijn 10de jaar.

Ik ben al 5 jaar bezig om een pup op te leiden tot Hulphond, samen met een hulphondenschool. Helaas zit het geluk ons niet mee. In 5 jaar tijd zijn mijn 3 honden afgekeurd die werden opgeleid om mijn hulphond te worden. Alle 3 de honden moesten met heel veel pijn in mijn hart herplaatst worden. Maar ik heb nog steeds een psychosociale hulphond nodig.

De hond kan mij kalmeren en mij in het hier en nu houden bij een dissociatie of een paniekaanval.

Dankzij zo’n hond durf ik veel meer te doen wat ik alleen niet zou durven.

De hond kan mij mijn spanning aangeven als ik dit niet voel, ik ga hierdoor vaak over mijn grenzen waardoor ik uiteindelijk instort, somber word en hier moeilijk uitkom.

Ook kan de hond mij uit nachtmerries halen of zorgen dat ik uit een herbeleving kom.

De hond geeft mij een veilig gevoel in alle situaties en kan afstand creëeren tussen mij en andere mensen op straat en in andere openbare plekken.

Ook geeft de hond mij letterlijk iets om voor te leven, want ik moet voor mezelf zorgen om de hond te kunnen verzorgen. Zonder hond vind ik dat lastig omdat ik mezelf dat niet gun. Met hond ga ik naar buiten en kom ik meer onder de mensen. Anders isoleer ik mezelf als het minder goed gaat.

Dankzij mijn laatste hond heb ik de stap gemaakt om na 8 jaar weer naar school te gaan. Ik ben hier zo blij mee dat ik deze stap gezet heb, mijn hond mocht mee naar school wat mij veiligheid gaf en haar aanwezigheid alleen al zorgde voor minder paniek.

Een psychosociale hulphond kan zoveel voor mij betekenen om het leven weer fijn en dragelijk te maken. De gemeente heeft het hulphonden traject wat wij volgde betaald. Dit waren 35 trainingen, maar hier zijn er nu nog maar weinig van over. We gaan nu ook met een therapiehondenschool samenwerken. Hier komt de pup het eerste jaar bij een trainer waar hij al de basis commando's en basis taken gaat leren. De pups zijn uit eigen therapielijnen gefokt. Waardoor het karakter en de gewrichten nog meer zekerheid geven en hierdoor de slagingskans heel groot is dat deze hond wel geschikt is.

Aan dit nieuwe traject zijn natuurlijk ook kosten verbonden, we wachten nog op antwoord van de gemeente of zij ook dit traject willen vergoeden. Dit is een kleine kans, maar we houden hoop. Wat zij sowieso niet gaan betalen zijn de kosten voor de aanschaf van de hond en de medische keuring als de hond 1 jaar is. Hierdoor kunnen wij niet anders dan een crowdfunding opstarten en hopen dat er mensen zijn die wat aan ons willen schenken zodat ik nu eindelijk kan leven met een hulphond en hierdoor wat meer ontspanning en rust ga krijgen. Een maatje dat niet herplaatst hoeft te worden, waar ik me aan durf te hechten en waar ik op kan vertrouwen.

Door al de medische kosten van de vorige honden is het potje hier een beetje op geraakt.

Ik start deze crowdfunding met heel veel moeite en angst omdat ik hulp vragen normaal niet doe, ik vind dat ik het zelf moet doen en ik ben heel erg bang wat mensen hierdoor van mij denken. Maar we hopen op goede en positieve ervaringen.

Mocht je een bedrag kunnen missen en aan ons willen schenken, heel graag, daar help je ons ontzettend mee. Mocht je geen bedrag kunnen of willen geven dan hopen we dat je voor ons wil duimen dat het ons dit keer wel gaat lukken.

Ik ben jullie nu al dankbaar dat jullie de tijd hebben genomen om ons verhaal te lezen.

Heel veel liefs Romy

Wil je het verhaal van mijn vorige honden lezen waarom zij zijn afgekeurd, lees dan hier onder verder:

Mijn eerste hond Symba was een Australian Shepherd: mijn eerste echte eigen hond. Ik ging semi op mezelf wonen, wat alleen maar voor eenzaamheid en een depressie zorgde. Symba en ik waren zo close met elkaar, ik zat in een mega diepe put en dankzij hem ben ik er nog. Hij was degene voor wie ik moest volhouden, waardoor ik zelf nog at en mezelf zo goed mogelijk verzorgde. Symba was een maatje die mij nooit in de steek zal laten en waardoor ik niet zo alleen was. Hij was er altijd en kwam mij troosten als ik het moeilijk had. Helaas bleek hij al met 6 maanden problemen aan zijn ellebogen te hebben. Na een operatie ging het beter maar na een half jaar scheurde zijn kruisband. Opnieuw moesten we een revalidatie traject aan gaan wat enorm pittig is voor zo’n jonge drukke hond. Hij mocht niks. Hij moest 6 weken lang in een bench zitten en mocht alleen maar korte wandelingen maken omdat zijn kruisband heel veel rust en tijd nodig had om weer aan elkaar te helen. Ikzelf ging ook kapot omdat ik mijn hond zo ongelukkig zag. Maar ik moest er voor hem zijn, hoe slecht ik mij ook voelde en hoe donker en oneerlijk het leven ook was. Hij had mij nu nodig. Ze kwamen er bij deze operatie ook achter dat hij HD had. Na het revalideren ging het beter. Maar door zijn eigen stress en ongemakken werd hij te veel gefocust op mij en nam hij mijn stress en angsten over. Hij kon zelf geen rust meer vinden, ook niet in huis. Hij was al vanaf de operatie aan zijn ellebogen afgekeurd als hulphond. Maar pas met 2 jaar moest ik na heel lang nadenken toch de beslissing nemen om Symba te herplaatsen naar een huisje zonder mijn stress, paniek en angsten. Een plekje waar hij hond kon zijn en mensen hem wilde, ondanks zijn ongemakken. Deze beslissing heb ik met heel veel pijn genomen en het heeft na de herplaatsing een jaar geduurd voordat ik zijn foto's weer kon zien, want ik voelde me enorm schuldig. Hij woont inmiddels al 3 jaar op een top plek. Ik mis hem nog elke dag maar af en toe kom ik bij hem langs.

Toen kwam de tweede hond waarmee ik het traject opnieuw aan ging: Filo, een mini bernedoodle. In het nest was het een stabiele pup die niet snel bang was en erg zelfstandig. Maar thuis merkten we al snel dat ze voor heel veel dingen onzeker en angstig was. We gaven het een kans en hoopten dat het met de tijd en juiste begeleiding beter zou worden dus begonnen we ook met de hulphondentrainingen. In december gebeurde er iets vreselijks, toen we buiten liepen schrokken we beide van een harde vuurwerk knal dat dicht bij ons afging. Filo schoot los en rende weg. Ze is 6 uur vermist geweest, we hebben haar in de nacht ongedeerd terug gevonden. Door dit voorval had ze een flink trauma opgelopen en was ze bang voor elk hard geluidje of licht flits. En ze was al voor zoveel dingen bang en onzeker. Ik kon haar niet de juiste begeleiding en het vertrouwen geven om haar weer zelfverzekerder te maken omdat ik met mijn eigen angsten en spanningen zat wat Filo aanvoelde. Helaas is Filo al na een half jaar nadat ze bij mij kwam herplaatst naar een bekende waar ze het naar haar zin heeft en waar ze alle liefde en zorg krijgt die ze nodig heeft. Ze doet het heel goed maar blijft voor veel dingen erg onzeker.

Toen kwam de derde hond: Nala, een golden Retriever. Ik was bang, bang dat het weer niet zou lukken. Ik deed super voorzichtig met haar als pup: niet lang lopen, geen trappen, niet te wild en te lang spelen etc. Alles om te zorgen dat haar gewrichten gezond bleven. Maar ook met socialiseren zorgde ik dat alles op haar tempo ging en ze goede ervaringen opdeed. Het was een relaxte hond en ze kon snel schakelen naar rust. Ze deed het super goed in winkels en andere openbare plekken. Na iets meer dan een jaar hadden we de eerste test om hulphond te worden behaald. Maar helaas, Nala bleek Elleboog Dysplasie te hebben. Hier is ze in oktober voor geopereerd maar het herstellen duurt wat langer dan we hadden gehoopt en gedacht. Ook heeft ze HD en problemen met haar rug. Ik zag veel stress bij Nala en ze reageerde duidelijk op geluiden van buiten wat ze daarvoor nooit deed. Het is ongelooflijk bizar dat ook mijn derde hond afgekeurd is als hulphond, en dat in 5 jaar tijd. Maar ook dat de problemen die Nala heeft en de situatie enorm lijkt op de situatie en problemen die bij Symba speelde. Nala is inmiddels 2 en opnieuw heb ik de moeilijkste beslissing moeten maken. Nala gaat naar een huisje waar ze oud mag worden en heerlijk mag genieten van een honden leventje. Ze gaat wonen op een hele mooie plek met hele lieve mensen en waar ze veel ruimte heeft om lekker te spelen en te ravotten. Ik ga haar ontzettend missen, ik heb haar 2 jaar gehad, maar dit is beter voor haar ondanks dat ik haar ook ontzettend ga missen.