Geef Saskia kans op een pijnvrij leven!

Onze moeder/partner, Saskia, leeft al bijna 8 jaar met continue pijn (zenuw- en botpijn) en kan nog nauwelijks lopen zonder haar krukken of rolstoel na een ongelukkige val tijdens een wandeling met haar honden. En daar moet nu echt verandering in komen, want elke dag pijn hebben is geen leven en dat gun je niemand toch?

Hoe komt zij aan die pijn? Ruim 7 jaar geleden is zij ongelukkig ten val gekomen na het uitglijden op nat gras en had toen behoorlijk last van haar knie waardoor ze niet meer kon lopen. Het ziekenhuis in Zwolle achtte het nodig de knie te vervangen door een kunstknie. Iets wat achteraf gezien (aldus de second opinion) misschien niet eens nodig was geweest. En vanaf dat moment ging bijna alles fout. Dat wisten we toen nog niet, maar na meerdere onderzoeken afgelopen jaar elders zijn we daarvan op de hoogte gebracht. Bij het plaatsen van een kunstknie worden de botten van het boven -en onderbeen afgezaagd om daar de kunstknie op te plaatsten. Nu is gebleken dat het bot in het onderbeen te kort is afgezaagd en het bot in het bovenbeen te ver is afgezaagd. De knieschijf is op de oorspronkelijke plek blijven zitten. Hierdoor heeft de kunstknie nooit goed kunnen buigen omdat de knieschijf dan in de weg zit en klem komt te zitten tussen de boven- en onderprothese in. Een tweede “foutje” was dat de geplaatste knie te groot was. Hij stak buiten de botten wat eveneens voor en pijnlijke situatie zorgde. Voor verder herstel had Zwolle geen tijd en dus zijn we na een gesprek met de huisarts uitgeweken naar een gespecialiseerde kliniek in Nijmegen (gespecialiseerd in o.a. knieprotheses). Daar is onder narcose haar knie doorbewogen, omdat haar knie niet meer wilde buigen (wat achteraf dus logisch was). De pijn werd erger en ze moest revalideren in een revalidatiecentrum in Zwolle. Na verder onderzoek heeft de kliniek geadviseerd de knieprothese er uit te halen omdat hij niet passend zou zijn en een nieuwe (wel passende) knieprothese te plaatsen.

Op dat moment konden we niet anders dan dat advies op te volgen en we hadden veel vertrouwen in een goede afloop. Na deze operatie is ze gaan revalideren in Papendal.

Helaas heeft dit ook niet mogen baten. Na het plaatsen van de tweede knieprothese volgden nog twee operaties. Een nieuw tussenstuk tussen de prothesen. Deze bleek achteraf te dik te zijn waardoor de prothesen niet meer bij elkaar kwamen. Sterker nog, een en ander resulteerde nu ook in klachten in de heup. De pijn werd eigenlijk alleen maar meer en daarom hebben ze aan de buitenzijde van haar knie de gewrichtsband doorgesneden zodat er minder spanning zou komen waardoor alles beter zou worden. Helaas werd ze hierdoor onstabieler en werd de pijn heftiger. Vanaf dat moment moest ze daar in het centrum revalideren en was ze onder behandeling bij het pijncentrum aldaar. Ze hield vol dat de pijn ondragelijk werd. Het lopen ging alleen nog met krukken en dan ook alleen maar korte stukken. Voor langere afstanden gebruikten we een rolstoel. Traplopen, fietsen en in een normale auto rijden kan ze niet. Haar bewegingsvrijheid is zeer beperkt. De arts gaf als optie een derde knieprothese te proberen. Saskia koos voor een second opinion elders.

Via een second opinion bij een zeer gerenommeerde privé kliniek in het zuiden van het land kwamen we er achter dat ook deze tweede prothese niet correct (namelijk 33 graden gedraaid t.o.v. elkaar) geplaatst was. Aan de prothese zitten zowel aan de boven- als onderkant twee pinnen van 15 centimeter die nu door de afwijking in de draaiing van de prothese in haar bot steken en het bot beschadigen en pijn geven. Hier heeft ze bij de pinnen nu drie keer huidkanker gehad en deze zijn behandeld.

Dit herstellen zou een derde knieprothese betekenen en dat zou wel een hele ingewikkelde operatie worden. Een operatie waar we (volgens deze expert) in Nederland te weinig ervaring mee hebben en niet uitgevoerd moet worden door een Orthopeed die hier weinig ervaring mee heeft.

En dus zijn we (op zijn aanraden) uitgeweken naar Zwitserland waar een arts werkt die tot de top van de wereld behoort als het gaat om complexe knieprothese operaties. We zijn 2 keer naar Zwitserland afgereisd voor verdere onderzoeken en gesprekken met deze Orthopeed. Hij wist precies te vertellen wat er allemaal mis is gegaan en wat er allemaal zou moeten gebeuren om weer pijnvrij te kunnen leven en weer (beter) te kunnen lopen. Ook voor hem zou dit absoluut geen simpele operatie zijn, maar hij kan het en durft het aan. Het buigingspercentage zal waarschijnlijk nauwelijks verbeteren, maar dat de dagelijkse pijn weg zal gaan zou al zo geweldig zijn. En het verkrijgen van meer bewegingsvrijheid.

Maar nu komt het. De zorgverzekeraar wil deze operatie niet vergoeden.

De operatie zelf kost ca. € 62.000,-, maar de zorgverzekeraar meent dat een hersteloperatie voor een knieprothese in vrijwel ieder ziekenhuis in Nederland uitgevoerd kan worden, en dat men voor zo’n operatie niet veel meer dan € 22.000,- vergoedt. Tsja….. En als we dan vragen welke chirurg in Nederland dat dan zou moeten zijn heeft de verzekeraar geen antwoord.

In Zwitserland moet je vooraf betalen als je het ziekenhuis in komt. Toen wij vorig jaar daar waren en de onderzoeken hadden moesten we ook een paar duizend euro bij de balie afrekenen. Deze kosten zouden gedekt worden door de verzekeraar, maar pas nadat de operatie (die zij dus niet willen vergoeden) had plaatsgevonden. Dit laatste vertelden ze pas nadat we de onderzoeken hadden gedaan en de nota’s indienden.

Saskia en ik (partner) werken ons nu een slag in de rondte om te sparen voor de operatie. Saskia is zelfstandige en ooit vanuit de WAO (na een eerder ongeluk ongeveer 35 jaar geleden, waardoor ze ook in een rolstoel belandde door een verkeerde diagnose, notabene in hetzelfde ziekenhuis in Zwolle) haar bedrijf gestart. Artsen in het ziekenhuis in Hoogeveen hebben d.m.v. een operatie het probleem destijds opgelost. Als gehandicapte met recht op een WAO-uitkering een bedrijf starten is mooi. Je eigen geld verdienen, geen gebruik maken van de uitkering van de overheid (die door anderen voor jou betaald wordt). Ik vind dat bewonderenswaardig. Maar…. Je kunt je op dat moment niet meer verzekeren, want welke verzekeraar wil iemand verzekeren die al eigenlijk in de WAO (tegenwoordig WIA) thuishoort. En daar wordt ze nu dus eigenlijk voor gestraft. Ze heeft geen tijd om te revalideren, want er is niemand die haar inkomen doorbetaald als ze niet werkt. En dus moeten we niet alleen sparen voor de operatie maar ook voor voldoende buffer voor tijdens de revalidatieperiode van misschien wel 3 maanden.

Maar… door het nog harder en langer werken wordt de dagelijkse pijn steeds heftiger en vandaar dat wij nu de stoute schoen heb aangetrokken en ook uw hulp wil inschakelen. De operatie moet nu gewoon snel doorgang vinden. Saskia ziet het leven soms echt niet meer zitten. Het wordt gewoon te zwaar. Niemand merkt er wat van, want elke klant in haar schoonheidssalon ziet die altijd vrolijke vrouw met haar altijd aanwezige lach en interesse in ieders probleem, maar achter de schermen zien wij de pijn die ze gedurende de dag heeft moeten verbijten…..

Wij kennen niemand die op medisch vlak zoveel pech heeft gehad (naast dit verhaal is zij in het verleden vele malen geopereerd geweest) en heeft zoveel moeten vechten. Zij verdient dit niet!

Het zou zo fijn zijn als ook u ons een beetje zou willen helpen om naar die € 62.000,- toe te sparen.

Wij weten niet of Saskia het goed vindt dat wij dit aan jullie vragen, maar dat kan ons niet schelen.

Willen jullie ons helpen?

Iedere bijdrage helpt ons om het doel te bereiken dat onze moeder en partner weer normaal kan bewegen, zonder dagelijkse pijn.