For English scroll down
Hallo lieve lezer en vriend,
Sommigen van jullie kennen ons verhaal misschien al. Misschien heb je ons gesteund bij onze eerste inzamelingsactie https://gofund.me/bbd9a8213, of heb je op een andere manier geholpen. Alle vormen van eerdere hulp, steun, goedheid en liefde zijn voor ons van onbeschrijfelijke betekenis geweest.
Op 6 juli 2025 heeft onze vader, Douwe Pals, een zeer tragisch ongeluk gehad, veroorzaakt door een roekeloze bestuurder. Een ontspannen zondagmiddag veranderde in een ware nachtmerrie. De bestuurder en zijn familie pleegden meerdere strafbare daden om het ongeluk te proberen verdoezelen, terwijl onze vader in een levensbedreigende toestand verkeerde en tijdens een zes uur durende reis van ziekenhuis naar ziekenhuis vocht voor zijn leven. Uiteindelijk kwam hij in Asunción, de hoofdstad van Paraguay terecht, de enige plek waar een neurochirurg beschikbaar was om een levensreddende operatie van meerdere uren uit te voeren.
Tijdens de periode na deze operatie ontdekten mijn broer en ik enkele verdrietige en schokkende feiten over de financiële situatie van onze vader, wat ons in grote problemen bracht met het betalen van de medische rekeningen. Hoewel velen (waaronder wij) onze vader kennen als een topmanager, zeer gedisciplineerd, deskundig en verantwoordelijk, ontdekten we dat hij geen zorgverzekering had, geen motorverzekering en slechts een totale spaarreserve van 18.000 euro.
Hoewel hij in 2022 zijn huis in Nederland had verkocht, bleek dat er een grotere hypotheekschuld op zat dan wij wisten. Daarnaast had hij te maken gehad met terugbetalingen aan de Belastingdienst en vermoedelijk ook aanzienlijke verliezen geleden met crypto-investeringen. De maanden vóór het ongeluk probeerde hij rond te komen van slechts 200 euro per maand en was hij wanhopig op zoek naar een goedbetaalde freelancebaan in Nederland om zijn financiële situatie te herstellen, nu hij eindelijk zijn huis in Altos (Paraguay) had afgebouwd. Een pijnlijke ontdekking voor mij en mijn broer, want we hadden liever gezien dat onze vader geen schaamte of schuld had gevoeld om dit met ons te delen, maar zoals altijd droeg hij de volledige last alleen, zoals hij dat ook altijd deed toen hij voor het gezin zorgde toen wij nog jonger waren.
Medisch gezien leek de prognose zeer slecht nadat de artsen de medicatie stopten die hem in een kunstmatige coma hield. Hij verkeerde in een zogenaamde vegetatieve toestand, wat betekende: geen slikreflex, geen communicatie tussen de hersenhelften en een dubbelzijdig hersenletsel zonder hoop op herstel van zelfstandigheid.
Op dat moment las ik het levenstestament van mijn vader en wilde ik zijn wens uitvoeren: het stopzetten van alle medicatie, medische behandelingen en kunstmatige voeding en vochttoediening. Iets waar mijn broer en ik diep respect voor hadden en dat volledig in lijn was met de overtuigingen en levensprincipes van onze vader. Helaas bleek dit onmogelijk door de Paraguayaanse wetgeving en het gebrek aan steun van de Nederlandse ambassade, het consulaat en het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
De behandelingen gingen dus door en toen gebeurde iets wat niemand had kunnen voorspellen. Onze vader begon langzaam meer en meer wakker te worden en leek mij te horen als ik tegen hem sprak. Toen ik hem vragen stelde, antwoordde hij met knikken ‘ja’ of ‘nee’. Hij volgde ook simpele instructies, waarbij hij zijn rechterarm en -been een beetje bewoog. Een wonder, zou je zeggen, na zo’n diagnose. Maar als je de emoties even opzij zet en nuchter kijkt, blijft de realiteit hard: hij zat nog altijd in een uiterst zware situatie nu bewust van zijn toestand, opgesloten in zijn verlamde lichaam, slechts een schaduw van de man die hij ooit was. Alles waar hij vroeger over sprak dat hij níet wilde, werd nu werkelijkheid.
Op een gegeven moment gaven de artsen toestemming om hem uit het ziekenhuis te ontslaan, en brachten we Douwe naar huis, naar zijn prachtige plek in Altos, in de hoop dat dit zijn hersenen en neurologische toestand zou stimuleren. En dat leek ook enigszins te werken: hij reageerde goed op de fysiotherapie, bewoog zijn rechterzijde steeds beter, oefende met zitten in een rolstoel, sprak hier en daar een beetje, en opende zijn beschadigde linkeroog steeds vaker.
Tegelijkertijd werd ook steeds duidelijker hoe intensief en kostbaar de zorg thuis was. In die periode verbleef ik (Laura) nog in Paraguay en woonde ik in het huis van mijn vader, waar ik samen met één verpleegkundige de volledige zorg op mij nam. Ik bereidde zijn eten, waste hem, verzorgde de doorligwonden, draaide hem om de 3 à 4 uur om nieuwe wonden te voorkomen, deed neurologische stimulatie, massages, voerde de door de fysiotherapeut aanbevolen oefeningen uit, maakte het huis schoon, deed de was, enzovoort. Het voelde alsof ik de hele dag in touw was en alles opofferde wat ik nog als “mijn eigen leven” kon beschouwen.
Op een gegeven moment bespraken mijn broer en ik mijn terugkeer naar Nederland en realiseerden we ons dat het onmogelijk zou zijn voor hem om de intensieve zorg voort te zetten, naast zijn werk van 05.00 tot 13.00 uur, vijf dagen per week. Dus begonnen we te zoeken naar een verpleeghuis, iets dat in Paraguay zeldzaam is, omdat zorg binnen de grote families daar gebruikelijk is. Gelukkig vonden we een plek die goed voelde en op 6 oktober 2025 verhuisde Douwe naar een liefdevol verpleeghuis in Areguá.
De reden dat we dit verhaal delen, is om iedereen die zich betrokken voelt en een warm hart heeft voor Douwe en ons als familie, te vragen om een bijdrage, groot of klein, aan de maandelijkse kosten van €1200 voor het verpleeghuis.
Op basis van de vooruitgang die hij tot nu toe heeft geboekt, geloven we dat hij het verdient om alle middelen te krijgen die hij nodig heeft om te zien hoever zijn herstel kan komen. Uiteindelijk zal het aan hem zijn om te beslissen of hij met zijn nieuwe lichaam nog een levenskwaliteit kan bereiken waarin hij zich prettig voelt. Als hij besluit dat zijn lichaam hem niet meer dient om verder te leven, dan moet hij in elk geval sterk genoeg worden om te kunnen reizen, wat nu absoluut nog niet het geval is. We verwachten dat hij over ongeveer zes maanden fit genoeg zou kunnen zijn om te reizen, zodat hij dan hopelijk naar Nederland kan komen, zich daar weer kan inschrijven en eventueel euthanasie kan aanvragen.
Hoe dan ook, dit blijft een zware last op onze schouders. Alle steun, hoe klein of groot ook, is van onschatbare waarde voor ons. Als je iets kunt missen, weet dan dat we het zorgvuldig zullen besteden, met respect voor onze vader en met de intentie zijn lichaam en zijn behoeften te verzorgen tot het moment waarop hij zelf kan beslissen over zijn toekomst. Wat die beslissing ook mag zijn.
English
Hello dear reader and friend,
Some of you might know about our story already. Maybe you've been supporting us in our first fundraiser https://gofund.me/bbd9a8213 or because you've been of help in another way. All kinds of prior help, support, kindheartedness and love have been of indescribable meaning to us.
At 6th of July 2025 our dad, Douwe Pals, has suffered a very tragic accident caused by a reckless driver, turning a chill Sunday afternoon into a real horror story. The driver and driver's family committed several crimes in attempting to cover up the accident, while in the meantime our dad was in a life threatening situation fighting for his life during a 6 hours journey from hospital to hospital to finally endup in the main city of Asuncion, Paraguay where there was a neurosurgeon available who could perform a life saving surgery that lasted several hours.
In the journey that started after this surgery, my brother and I discovered some sad and shocking facts about our dad's financial situation that brought us in great trouble covering the medical bills. Even though we (and many others) might know our dad as a top level manager, very disciplined, knowledgeable and responsible, we discovered he had no health insurance, no motorbike insurance and lastly of all no more savings than a total of 18.000 euros.. Even though he had sold his house in the Netherlands in 2022, it seemed the house had a bigger dept/mortgage than we were aware of, next to that he suffered some setbacks with paying back tax money and lastly we have a feeling he might've lost a great deal of money trading in crypto.. The months prior to the accident, we traced back he tried to live from just 200 euros a month and was desperately trying to find a high paid freelance job in the Netherlands to up his financial situation again now he finally finished building his house in Altos, Paraguay. A painful discovery for me and my brother, since we would've liked to see our dad felt no shame or guilt in sharing this with us, but instead he carried the full burden alone, as he always had done in caring for us when we were younger.
Medically seen the prognosis seemed very, very bad after the doctors stopped the drugs that kept him in an artificial coma. He was in a so called 'vegetative state' meaning no swallow reflex & no communication between brain hemispheres and a double sided brain injury that would have positive future outlook on becoming ever independent again.
At that point I've read through my dad's life testament and wanted to proceed with his living will, meaning we would stop all medications, medical procedures, artificial feeding and fluid supplies. Something me and my brother had great respect for and felt this was true to our dad's beliefs, principles and life standards. Unfortunately and shockingly this seemed impossible due to Paraguayan law and lack of support from the Dutch Embassy, Consulate and Ministry for foreign affairs.
So the treatments continued and then something nobody could've imaged happened. My dad started to wake up more and more and seemed to hear me when I talked to him. So I asked him questions and he responded with nodding yes or no, he followed up instructions in which he moved his right arm and leg a bit. A miracle you would say after the prior diagnosis. But still if you set your emotions aside and look at what you're really dealing with, the truth is harsh. He was still in a very dire situation, only now conscious of his situation, being locked into his crippled body, being not even a shadow of what he used to be. Everything he used to talk about what he didn't want, all of a sudden became reality.
At one point the doctor's had given the release files from the hospital, so we brought Douwe home to his beautiful property in Altos, hoping this would stimulate his brain and neurological state. And so it seemed a bit, he did really well with the physio, moved his right side bit by bit better, practiced sitting in a wheelchair, here and there talked a bit, and even opened his damaged left eye more and more.
But in the meantime it also became more and more clear how intense and expensive the care at home was. At this time I (Laura) was still in Paraguay and lived in my dad's house running the full care together with one nurse. Preparing his food, washing him, treating the decubitus wounds, moving him every 3-4 hours to prevent new decubitus wounds, doing neurological stimulation, massaging him, performing recommended exercises the physio gave, cleaning the house, doing the laundry, etc. etc. etc. It really felt like I was running the whole day completely sacrificing everything I could consider 'my life'.
So at one point me and my brother talked about my return to The Netherlands and realised it would be impossible for my brother to continue providing the care Douwe needs, while also working from 5.00 till 13.00 o'clock 5 days a week. So we started searching for a nursing home, and luckily we found we we liked, something to be very happy about since in Paraguay nursery homes are not part of the culture due to the big families were always one family member can be 'sacrificed' to care for someone. So at the 6th of October 2025 Douwe moved to a loving nursing home in Aregua.
The intention for sharing the above story is to ask everyone who feels they want to contribute a warm heart to Douwe and us as a family, to donate small or big, to the monthly costs of 1200 euros for the nursing home.
Based on the progress he's been making so far, we believe he deserves to get all the resources he needs in order to see how far his recovery can get. Eventually it will be up to him to decide if he can get himself to a state in which he is comfortable to continue living. If he decides his new body is not serving him to continue living the desired quality of life, he needs to be at least strong enough to become fit to travel, which is now absolutely not the case. We expect him to become fit to travel in maybe a month or six, then we hope he'll have the opportunity to travel to The Netherlands, sign in again and apply for euthanasia.
One way or the other, this is and will continue to be a heavy burden on me and my brother's shoulders. All the support, small or big, is of immense value to us. If you can spare some, know we will put it where it is most needed, to show our dad respect and take care of his body and his needs to the point where he is able to make decisions about his future. No matter what he decides.
Organizer
Laura Pals
Organizer