Ik wil alleen maar weer fietsen!

Ik mis het fietsen. Toen ik op mijn zestiende een scooter kreeg (omdat we gingen verhuizen naar winderig Flevoland in de zomer voor mijn examenjaar hadden mijn ouders genoeg schuldgevoel om aan deze wens van mij tegemoet te komen, denk ik), was de afspraak dat ik afstanden tot 5 kilometer gewoon zou blijven fietsen. Ook later, toen ik mijn scooter mee had genomen naar Nijmegen, heb ik me aan die afspraak gehouden. Waarom een auto of scooter pakken als je ook gewoon je fiets uit het rek of de berging kunt halen?

Ik denk dat ik in 2011 voor het laatst heb gefietst. Afstappen deed ik dat laatste ritje door me in de heg te laten vallen, want mijn benen begrepen niets van wat ooit een automatische handeling was. Pas in 2013 kwam ik erachter dat ik een pijnstoornis en conversiestoornis had en ik heb keihard gewerkt om deze stoornissen klein te krijgen. Ik wilde er nooit aan dat het misschien blijvend was, elke avond ging ik slapen met de gedachte dat het morgen weer over zou zijn.
Om het over te laten gaan, ging ik ook een half jaar intern op ‘pijn-revalidatie’. Nadat ik eind januari 2014 thuis kwam ging het lopen zo beroerd dat ik me ook niet meer redde met een rollator. De aanvraag voor een rolstoel waarmee ik zelfstandig over straat zou kunnen ging dus de deur uit.

Die rolstoel (die ik na lang knokken met de WMO eindelijk kreeg) is me inmiddels erg vertrouwd geworden. Ik hobbel nog op een paar vertrouwde en veilige plekken rond met een stok, maar als ik eropuit ga, dan doe ik dat rollend.
Mijn wereld is eerst heel klein geworden. Ik schaamde me voor mezelf en was bang voor ‘buiten’ en voelde me vreselijk kwetsbaar. Een rolstoelvaardigheidstraining bracht daar verandering in, ik leerde mijn stoel goed kennen, leerde hoe ik stoepen en drempels moest nemen en begon in te zien dat ook ik mijn plekje op straat, in winkels en restaurants gewoon verdien.

Afgelopen zomer maakte ik mijn wereld nog iets groter, door tweedehands een elektrische handbike op de kop te kunnen tikken. Ik ging voor het eerst sinds dat laatste fietsritje weer over een fietspad en ik ging harder dan ik jaren had gedaan. Mijn wereld werd weer wat groter, eerst altijd samen met een vriendin of Ralf, maar ook steeds vaker durfde ik het alleen aan.

En toen kwam de eerste wat koudere dag (het was een graad of 15). Ik had een afspraak en koppelde mijn e-bike aan. Volkomen verkleumd, verkrampt en vol pijn kwam ik waar ik zijn moest. Ondanks de dikke trui en winterjas die ik uit voorzorg al had aangetrokken. Het stilzitten tijdens mijn tochtjes met de e-bike blijkt funest zodra het onder de 20 graden wordt. Maar ik ben zo druk bezig mijn wereld weer te vergroten, dat kan toch niet alleen in de zomer?

In september maakte ik een proefrit met een elektrisch ondersteunde handbike van de firma Frontline-handbikes . Hoewel die handbike met lijmklemmen provisorisch aan mijn rolstoel was vastgemaakt, hadden ze hem ook mogen laten zitten! Wat een geweldig product! Je fietst zelf met je armen, je hebt drie versnellingen en per versnelling vijf opties in hoeveel ondersteuning je van de elektromotor krijgt.
Ik zag mezelf al gaan, op een goede dag lekker trainen en mezelf in het zweet werken met weinig ondersteuning en op een slechte dag toch even naar buiten, bewegen om warm te blijven en met meer ondersteuning niet helemaal kapot hoeven gaan.

Niet alleen ik zie het nut van de ondersteunde handbike. Mijn arts ziet me ook graag meer bewegen. Inmiddels is er ook een dysthyme stoornis geconstateerd en het is bekend dat beweging zorgt voor goede stoffen in onze hersenen. Met die goede stoffen wordt het leven met pijn en uitval wat minder zwaar dan het nu soms is. Ik slik er nu dikmakende pillen voor, daar wil ik graag vanaf.

Daarnaast is het natuurlijk ontzettend fijn dat ik me zelfstandig voel. Dat ik zelf naar een vriendin in de buurt kan fietsen, naar de winkel kan die te ver weg is om te rollen, maar die prima aan te fietsen is.

Helaas kan/wil de WMO hierin niet zoveel voor me betekenen. Er gelden eigen bijdrages, die op rekening zullen komen van Ralf. Ralf, die eigenlijk al twee fulltime banen draait, want hij neemt naast zijn best drukke baan bij het spoor al jaren de zorg voor ons huishouden en alles wat ik niet kan op zich. Moet hij dan ook nog mijn fiets gaan financieren?

Ik ben bijna jarig, de kerst kom eraan. Daarom zet ik nu deze actie op, in de hoop dat al die mensen die mij de afgelopen jaren hebben gevraagd wat ze voor me kunnen doen en die ik dan niets kon vragen omdat er aan de pijn en uitval gewoon zo weinig te doen is, nu een bijdrage willen leveren voor mijn fiets.

De duurste fiets  uit mijn leven, zie ook de blog  die ik hierover schreef

Mijn hele verhaal is in blogvorm hier te lezen. Op deze site ben ik in januari 2013 begonnen met schrijven.