Palestina inzamelingsactie

Hoi allemaal, ik ben Nineve en ik zamel geld in voor Palestijnen.

De genocide die zich voor onze ogen afspeelt en de manier hoe er momenteel met Palestijnen wordt omgegaan is niet te rechtvaardigen. De normalisering van het voortdurende geweld, de mensenrechtenschendingen, de levens die verloren zijn en de levens die voor altijd getekend zullen blijven door deze periode, zijn zaken waar ik moeilijk woorden aan kan verbinden.

Op 18 mei 2025 zal ik de marathon rennen, tot die tijd loopt deze actie om geld in te zamelen. Een gedeelte dat ik ophaal zal ik doneren aan Plant een Olijfboom, een ander gedeelte aan The Rights Forum.

Ramsey Nasr heeft wel woorden verbonden aan gevoel. Ik wil deze graag delen, omdat ze spreken en resoneren. Daarom sluit ik af met zijn gedicht.

'De dag kan komen'

De dag kan komen en ik wens hem niet

waarop het hart, gevuld met spechten

lol op de pof, gedane liefjes of de scherven

van een slordig onbeheerd verdriet

kortom waarop elk rammelhart

plots kalm wordt als een koffer.

Een vers is maar een regel lang

één letter diep en elk gedicht, elk boek

herbergt een piepklein afgelijnd gevang

dat je voor even laat ontsnappen.

Op ons papier woedt oorlog veilig

rijmt massagraf op poëzie.

Maar de dag kwam, en hij kan weer komen

waarop uw woorden eetbaar worden

kaal en schaars, levend onder aarde.

Inkt weegt er zwaarder. Papier ontvouwt.

Je werd toen vermoord om een drukpers in de kamer.

Rauwe mens, van zijn beeldspraak ontdaan.

Iemand schrijft 'De mensen stierven staande'.

Je denkt bij wijze van. Leest het opnieuw

beseft: ze vielen pas neer bij het uitladen.

Als deze dag nadert, niet zo exact, maar gewoon

als letterlijkheid aan uw hart komt knagen

wees dan ongenood - en treed binnen.

Hang eerst uw doodsangst in de gang.

Leg familie, vrienden op de bestemde plank.

Veeg voeten, handen, eigenschappen.

Trek uw beroep uit. Laat alles gaan.

Staat u mij toe de laatste metaforen

en versiersels van u af te slaan.

Ik moet u, als in vroeger dagen

vragen het ras voorzichtig los te pellen

Afkomst verwijderen, kleur ontkennen.

Wandel nu rond, bleek-doorschijnend

door de bezige kamers van het huis

waar we eetbaar zijn. En o ja: zeg jij tegen mij.

We zijn nu bijna zonder opsmuk.

Ontkleed je. Ga tot op de huid.

Kijken we samen naar je buik. Je rug.

Tien vingers, één navel. Het vet in je zij.

Alle botten, wervels en kiezen verzameld.

Alle trilharen, smetten, rafels: dat ben jij.

En in deze schaamte zijn wij vrij.

Ik denk vandaag aan onze naaktheid

in de hoop dat niemand ooit

het grote gelijk in je ontdekt

onze longen bezet, opvult met honger

of zijn geloof in je plant als een schep.

Als het komt - zet je schrap tegen mij.

Alleen hier, in weerloosheid zijn wij vrij.

___