Behandeling voor het hoofdletsel van Vic.
Spende geschützt
Via deze wijze hoop ik geld in te zamelen voor een behandeling bij Cognitive FX in Utah, Amerika. In de hoop dat mijn hoofdletsel afzwakt en de pijn vermindert.
(For English version please see below.)
Beste allemaal,
Ik vraag niet graag om hulp. Trots en veronderstelde onafhankelijkheid zitten mij in de weg. Maar soms breekt nood wet.
Mijn leven was goed. Mijn studie verliep voortvarend, vrienden waren er in overvloed en mijn toekomstperspectief oogde rooskleurig. Tot ik, op 25-jarige leeftijd, op 5 oktober 2015 struikelde en met mijn voorhoofd tegen mijn voordeur aan viel.
De volgende ochtend ontwaakte ik met een verzengende pijn in mijn hoofd, nek en schouders. Pijn die ik in eerste instantie afdeed als hardnekkige kater, maar die al gauw veel ernstiger en bepalender bleek te zijn. Sindsdien voelen nek- en schouderspieren voortdurend als strakgespannen staalkabels, en vanaf het moment dat ik ontwaak tot het slapengaan teistert het gevoel van een zware hersenschudding mijn hoofd.
In de hoop op progressie doorliep ik jaren achtereen revalidatietrajecten en onderging talloze therapieën, behandelingen, scans, ziekenhuisonderzoeken en liet me zelfs een enkele maal bedonderen door een homeopathisch zwendelaar. Maar ieder traject en alle inzet was vruchteloos – mijn onzichtbare plaaggeest bleef onverminderd aanwezig.
Ik stopte noodgedwongen met mijn studie, bijbaan en sport, draaide mijn sociale leven de nek om en verhuisde – door de bijbehorende financiële malaise – vanuit mijn geliefde Breda terug naar Leeuwarden.
Inmiddels zit ik al jaren arbeidsongeschikt thuis en zijn almaar verergerende pijn, slapeloosheid en financiële zorgen ‘mijn nieuwe normaal’.
Het is de nieuwe realiteit waarin het voeren van een gesprek duizelig- en misselijkheid betekent; een wandeling bij iedere stap gepaard gaat met een transparante stomp tegen mijn hoofd; een sociale uitstap een week boetedoening inhoudt; een vluchtige blik op een scherm braakneigingen veroorzaakt, en ik niet meer kan lachen, of zelfs gapen, zonder dat onzichtbare vuistslagen mij murw beuken.
Ik ga er nog op uit om aan een kluizenaarsbestaan te ontsnappen, maar weet dat elke handeling pijn oplevert en consequenties met zich meebrengt.
Het betekent het accepteren van een continue, alomvattende pijn, die door praktisch ieder denkbaar werkwoord verhevigt.
Althans, dat dacht ik.
Want, een tijd geleden werd ik gewezen op CFX. Een kliniek in Utah, Amerika, die mogelijk verbetering van mijn hoofdkwalen tot stand kan brengen. Deze kliniek richt zich op mijn ‘aandoening’ genaamd PCS (Postcommotioneel Syndroom). Het is een multidisciplinair traject, waar door intensieve training op herstel wordt aangestuurd en handvatten voor de toekomst worden aangereikt.
Zodra ik van deze kliniek hoorde, werd zoals gebruikelijk – na jaren van goedbedoeld maar tevergeefs advies – mijn scepsis aangewakkerd. Echter, nu ik mij heb verdiept in hun werkwijze, verhalen van voormalige patiënten heb gelezen en de positieve resultaten van CFX heb bestudeerd, is mijn scepsis verminderd en voel ik zelfs een sprankje hoop. (Zie link voor meer informatie betreffende CFX + werkwijze: https://www.cognitivefxusa.com ‘What is EPIC treatment?’)
Ik verwacht niet plotseling een volledige ommekeer, geen zwaai met een toverstaf die mij van al mijn kopzorgen verlost. Maar deze kans op potentiële pijnverlichting wil ik grijpen – al resulteert het slechts in een verbetering van tien of twintig procent. Met de nodige decennia in het verschiet, zou ik al dankbaar zijn voor dat percentage. Want iedere vorm van pijnverlichting draagt ontegenzeggelijk bij aan de amusementswaarde van mijn leven. Ik weiger gewoonweg een toekomstbeeld van pijn, bedlegerigheid en compassie te accepteren.
Inmiddels heb ik met één van de dokters van het CFX in Utah gesproken en afgesproken dat ik – mits ik de financiering rondkrijg – eind januari 2021 aan het traject begin.
Dit is dan ook het punt waar ik om jullie hulp vraag. Er hangt namelijk een aanzienlijke prijskaart aan de behandeling.
Het traject, de logistiek en het kostenplaatje.
Normaliter neemt het traject één week in beslag. Maar vanwege de ernst van mijn aandoening raden de artsen mij met klem aan om het traject over twee weken te verdelen (de prijs blijft hetzelfde). Dit advies volg ik op.
Fysiek en mentaal zal het een zwaar traject worden. Tijdens het traject zal er onder andere veel gewerkt worden aan mijn visuele problematiek, waardoor mijn zicht mogelijk tijdelijk verslechtert en ik veelal duizelig, misselijk en gedesoriënteerd zal zijn. Daarom zal een goede vriend mij vergezellen tijdens deze weken. Hij zal mij helpen met het vervoer en alle ondersteuning ter plaatse (boodschappen, koken etc.). Zijn aanwezigheid zal essentieel zijn.
Voorafgaand aan het traject zal ik een evaluatierapport laten opmaken bij/door een optometrist. Hierna zal ik met het traject van twee weken starten (afhankelijk van mijn voortgang zullen hier drie additionele trajectdagen aan worden toegevoegd). Naderhand zal ik nog enkele dagen in Amerika verblijven om te herstellen van de intensieve behandeling(en) en mij fysiek voorbereiden op de terugvlucht naar Nederland.
In totaal neemt het traject drie weken in beslag.
De totale kosten bedragen ongeveer €18.000,-. In het utopische geval dat dit bedrag behaald wordt, zal ik iedere extra gedoneerde euro investeren in toekomstige behandelingen en producten die bijdragen aan pijnverlichting.
Het is schrijnend dat ik mij in een positie bevind waar ik anderen om financiële hulp moet vragen. Maar gezien het resultaat dat CFX kan opleveren, wend ik mij voor deze keer tot jullie en hoop op jullie vrijgevigheid.
Bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om bovenstaand bericht te lezen. Ik ben zeer dankbaar voor iedere bijdrage en vanzelfsprekend zal ik jullie op de hoogte houden van de voortgang van het traject.
Vic Koopmans
PS Mijn bereik op sociale media is beperkt, daarom zou ik het ontzettend waarderen wanneer je dit bericht via Facebook, Instagram, Twitter et cetera wilt delen. Dankjewel!
English version
Dear all,
I do not like to ask for help, but sometimes necessity knows no law.
My life was good. My study went well, I had numerous amounts of friends and my future was looking bright. Until, on the 5th of October 2015, I tripped, fell and smashed my head against my front door.
The next morning I woke up with a scorching pain in my head, neck and shoulders. Pain, which I downplayed in the beginning, thinking it was a hangover from hell, but which soon proved to be so much more. Ever since that accident, my neck- and shoulder muscles feel extremely tensed and the feeling of a severe concussion torments my head 24/7.
Over the years I underwent countless rehabilitation programs, therapies, scans, examinations and hospital visits. I was longing for progress. But every program and all the effort turned out useless. I had to stop studying, quit my job, stop working out, I jugulated my social life and - because of financial reasons - moved out of Breda, the city which I love.
For years now I have been sitting at home, incapacitated, and my everlasting pain, insomnia and financial issues are ‘my new normal’. It is the new reality in which having a conversation results in dizziness and feeling nauseous; a short stroll feels as if my head is being used as a punching bag and in which going to a social outing means a week of increased suffering. It’s to the point where I cannot laugh or even yawn without my pain worsening.
I still get out of the house from time to time - trying to not end up like a recluse - but I know practically every verb will cause some sort of pain. It means I have to accept a continuous, totalitarian pain.
Or so I thought.
Because a while ago I heard about CFX. A rehabilitation clinic in Utah, America, which can possibly decrease my pain. This clinic focuses on my ‘condition’ called PCS (Post-Concussion Syndrome). They provide an intense, multidisciplinary program that has helped many others like me, with similar conditions.
The moment I heard about CFX my skepticism rose. However, after having read about their approach and having read stories from previous patients I noticed a spark of hope. (Check out this link for more information about the treatment: https://www.cognitivefxusa.com ‘What is EPIC treatment?’)
I do not expect my pain and condition to suddenly perish the moment I step into the clinic. But I do want to take this chance. Because even if it only improves my condition by ten or twenty percent, it would be a substantial improvement for my quality of life for the upcoming decades.
Since finding out about the program, I have spoken to one of the doctors at CFX. We have come to the agreement that, if I manage to arrange the finances, I can partake in the program (starting at the end of January, 2021).
And this is the part where I need your help. Because the possibility of improvement does not come for free.
The program, logistics and the price tag.
The treatment normally takes one week, but because of the severity of my condition and the intensity of the program, the doctors highly recommended that I divide the program over two weeks (without any price increase). I decided to take this advice.
A close friend of mine will accompany me during my treatment, because most likely I will be disoriented and battered due to the treatment. He will be my caretaker during these weeks (grocery shopping, cooking, arranging transport et cetera). His presence will prove to be essential.
Before the treatment starts I will have to undergo treatment and obtain a visual report at an optometrist (because of all my visual limitations caused by my head injury). After which I will start with the program. After the two weeks of treatment I will stay in America for another week, because - depending on the progress I have made by then - I will possibly have to undergo three additional days of treatment. During the remaining days I will take my time to regenerate and prepare for the upcoming flight back home.
The total costs are estimated to be around and about €18.000. In the extraordinary case this amount is reached, I will use every extra donated euro for future treatment and products that will mitigate the pain.
It saddens me that I am in a position where I have to ask other people for financial help. But looking at the possibility that the treatment at CFX might improve my condition, I will set aside my pride and hope for your generosity.
Thank you so much for reading and I am thoroughly grateful for every donation.
Vic Koopmans
PS Since my reach on social media is limited, I would really appreciate it if you were to share this message via Twitter, Facebook, Instagram et cetera. Thank you!
(For English version please see below.)
Beste allemaal,
Ik vraag niet graag om hulp. Trots en veronderstelde onafhankelijkheid zitten mij in de weg. Maar soms breekt nood wet.
Mijn leven was goed. Mijn studie verliep voortvarend, vrienden waren er in overvloed en mijn toekomstperspectief oogde rooskleurig. Tot ik, op 25-jarige leeftijd, op 5 oktober 2015 struikelde en met mijn voorhoofd tegen mijn voordeur aan viel.
De volgende ochtend ontwaakte ik met een verzengende pijn in mijn hoofd, nek en schouders. Pijn die ik in eerste instantie afdeed als hardnekkige kater, maar die al gauw veel ernstiger en bepalender bleek te zijn. Sindsdien voelen nek- en schouderspieren voortdurend als strakgespannen staalkabels, en vanaf het moment dat ik ontwaak tot het slapengaan teistert het gevoel van een zware hersenschudding mijn hoofd.
In de hoop op progressie doorliep ik jaren achtereen revalidatietrajecten en onderging talloze therapieën, behandelingen, scans, ziekenhuisonderzoeken en liet me zelfs een enkele maal bedonderen door een homeopathisch zwendelaar. Maar ieder traject en alle inzet was vruchteloos – mijn onzichtbare plaaggeest bleef onverminderd aanwezig.
Ik stopte noodgedwongen met mijn studie, bijbaan en sport, draaide mijn sociale leven de nek om en verhuisde – door de bijbehorende financiële malaise – vanuit mijn geliefde Breda terug naar Leeuwarden.
Inmiddels zit ik al jaren arbeidsongeschikt thuis en zijn almaar verergerende pijn, slapeloosheid en financiële zorgen ‘mijn nieuwe normaal’.
Het is de nieuwe realiteit waarin het voeren van een gesprek duizelig- en misselijkheid betekent; een wandeling bij iedere stap gepaard gaat met een transparante stomp tegen mijn hoofd; een sociale uitstap een week boetedoening inhoudt; een vluchtige blik op een scherm braakneigingen veroorzaakt, en ik niet meer kan lachen, of zelfs gapen, zonder dat onzichtbare vuistslagen mij murw beuken.
Ik ga er nog op uit om aan een kluizenaarsbestaan te ontsnappen, maar weet dat elke handeling pijn oplevert en consequenties met zich meebrengt.
Het betekent het accepteren van een continue, alomvattende pijn, die door praktisch ieder denkbaar werkwoord verhevigt.
Althans, dat dacht ik.
Want, een tijd geleden werd ik gewezen op CFX. Een kliniek in Utah, Amerika, die mogelijk verbetering van mijn hoofdkwalen tot stand kan brengen. Deze kliniek richt zich op mijn ‘aandoening’ genaamd PCS (Postcommotioneel Syndroom). Het is een multidisciplinair traject, waar door intensieve training op herstel wordt aangestuurd en handvatten voor de toekomst worden aangereikt.
Zodra ik van deze kliniek hoorde, werd zoals gebruikelijk – na jaren van goedbedoeld maar tevergeefs advies – mijn scepsis aangewakkerd. Echter, nu ik mij heb verdiept in hun werkwijze, verhalen van voormalige patiënten heb gelezen en de positieve resultaten van CFX heb bestudeerd, is mijn scepsis verminderd en voel ik zelfs een sprankje hoop. (Zie link voor meer informatie betreffende CFX + werkwijze: https://www.cognitivefxusa.com ‘What is EPIC treatment?’)
Ik verwacht niet plotseling een volledige ommekeer, geen zwaai met een toverstaf die mij van al mijn kopzorgen verlost. Maar deze kans op potentiële pijnverlichting wil ik grijpen – al resulteert het slechts in een verbetering van tien of twintig procent. Met de nodige decennia in het verschiet, zou ik al dankbaar zijn voor dat percentage. Want iedere vorm van pijnverlichting draagt ontegenzeggelijk bij aan de amusementswaarde van mijn leven. Ik weiger gewoonweg een toekomstbeeld van pijn, bedlegerigheid en compassie te accepteren.
Inmiddels heb ik met één van de dokters van het CFX in Utah gesproken en afgesproken dat ik – mits ik de financiering rondkrijg – eind januari 2021 aan het traject begin.
Dit is dan ook het punt waar ik om jullie hulp vraag. Er hangt namelijk een aanzienlijke prijskaart aan de behandeling.
Het traject, de logistiek en het kostenplaatje.
Normaliter neemt het traject één week in beslag. Maar vanwege de ernst van mijn aandoening raden de artsen mij met klem aan om het traject over twee weken te verdelen (de prijs blijft hetzelfde). Dit advies volg ik op.
Fysiek en mentaal zal het een zwaar traject worden. Tijdens het traject zal er onder andere veel gewerkt worden aan mijn visuele problematiek, waardoor mijn zicht mogelijk tijdelijk verslechtert en ik veelal duizelig, misselijk en gedesoriënteerd zal zijn. Daarom zal een goede vriend mij vergezellen tijdens deze weken. Hij zal mij helpen met het vervoer en alle ondersteuning ter plaatse (boodschappen, koken etc.). Zijn aanwezigheid zal essentieel zijn.
Voorafgaand aan het traject zal ik een evaluatierapport laten opmaken bij/door een optometrist. Hierna zal ik met het traject van twee weken starten (afhankelijk van mijn voortgang zullen hier drie additionele trajectdagen aan worden toegevoegd). Naderhand zal ik nog enkele dagen in Amerika verblijven om te herstellen van de intensieve behandeling(en) en mij fysiek voorbereiden op de terugvlucht naar Nederland.
In totaal neemt het traject drie weken in beslag.
De totale kosten bedragen ongeveer €18.000,-. In het utopische geval dat dit bedrag behaald wordt, zal ik iedere extra gedoneerde euro investeren in toekomstige behandelingen en producten die bijdragen aan pijnverlichting.
Het is schrijnend dat ik mij in een positie bevind waar ik anderen om financiële hulp moet vragen. Maar gezien het resultaat dat CFX kan opleveren, wend ik mij voor deze keer tot jullie en hoop op jullie vrijgevigheid.
Bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om bovenstaand bericht te lezen. Ik ben zeer dankbaar voor iedere bijdrage en vanzelfsprekend zal ik jullie op de hoogte houden van de voortgang van het traject.
Vic Koopmans
PS Mijn bereik op sociale media is beperkt, daarom zou ik het ontzettend waarderen wanneer je dit bericht via Facebook, Instagram, Twitter et cetera wilt delen. Dankjewel!
English version
Dear all,
I do not like to ask for help, but sometimes necessity knows no law.
My life was good. My study went well, I had numerous amounts of friends and my future was looking bright. Until, on the 5th of October 2015, I tripped, fell and smashed my head against my front door.
The next morning I woke up with a scorching pain in my head, neck and shoulders. Pain, which I downplayed in the beginning, thinking it was a hangover from hell, but which soon proved to be so much more. Ever since that accident, my neck- and shoulder muscles feel extremely tensed and the feeling of a severe concussion torments my head 24/7.
Over the years I underwent countless rehabilitation programs, therapies, scans, examinations and hospital visits. I was longing for progress. But every program and all the effort turned out useless. I had to stop studying, quit my job, stop working out, I jugulated my social life and - because of financial reasons - moved out of Breda, the city which I love.
For years now I have been sitting at home, incapacitated, and my everlasting pain, insomnia and financial issues are ‘my new normal’. It is the new reality in which having a conversation results in dizziness and feeling nauseous; a short stroll feels as if my head is being used as a punching bag and in which going to a social outing means a week of increased suffering. It’s to the point where I cannot laugh or even yawn without my pain worsening.
I still get out of the house from time to time - trying to not end up like a recluse - but I know practically every verb will cause some sort of pain. It means I have to accept a continuous, totalitarian pain.
Or so I thought.
Because a while ago I heard about CFX. A rehabilitation clinic in Utah, America, which can possibly decrease my pain. This clinic focuses on my ‘condition’ called PCS (Post-Concussion Syndrome). They provide an intense, multidisciplinary program that has helped many others like me, with similar conditions.
The moment I heard about CFX my skepticism rose. However, after having read about their approach and having read stories from previous patients I noticed a spark of hope. (Check out this link for more information about the treatment: https://www.cognitivefxusa.com ‘What is EPIC treatment?’)
I do not expect my pain and condition to suddenly perish the moment I step into the clinic. But I do want to take this chance. Because even if it only improves my condition by ten or twenty percent, it would be a substantial improvement for my quality of life for the upcoming decades.
Since finding out about the program, I have spoken to one of the doctors at CFX. We have come to the agreement that, if I manage to arrange the finances, I can partake in the program (starting at the end of January, 2021).
And this is the part where I need your help. Because the possibility of improvement does not come for free.
The program, logistics and the price tag.
The treatment normally takes one week, but because of the severity of my condition and the intensity of the program, the doctors highly recommended that I divide the program over two weeks (without any price increase). I decided to take this advice.
A close friend of mine will accompany me during my treatment, because most likely I will be disoriented and battered due to the treatment. He will be my caretaker during these weeks (grocery shopping, cooking, arranging transport et cetera). His presence will prove to be essential.
Before the treatment starts I will have to undergo treatment and obtain a visual report at an optometrist (because of all my visual limitations caused by my head injury). After which I will start with the program. After the two weeks of treatment I will stay in America for another week, because - depending on the progress I have made by then - I will possibly have to undergo three additional days of treatment. During the remaining days I will take my time to regenerate and prepare for the upcoming flight back home.
The total costs are estimated to be around and about €18.000. In the extraordinary case this amount is reached, I will use every extra donated euro for future treatment and products that will mitigate the pain.
It saddens me that I am in a position where I have to ask other people for financial help. But looking at the possibility that the treatment at CFX might improve my condition, I will set aside my pride and hope for your generosity.
Thank you so much for reading and I am thoroughly grateful for every donation.
Vic Koopmans
PS Since my reach on social media is limited, I would really appreciate it if you were to share this message via Twitter, Facebook, Instagram et cetera. Thank you!
Organisator und Spendenbegünstigter
Victor Koopmans
Organisator
Leeuwarden, NL, 2
Bas de Knegt
Spendenbegünstigte