Gezin heeft geen recht op leven

Help! Wie wil ons helpen/steunen?

Onze dierbare vrienden en familie weten dat Hugo en ik niet de mensen zijn die (snel) om hulp vragen. We willen het altijd zelf oplossen. Liever nog helpen wij anderen.
Maar nu neem ik toch maar de stap om hulp te vragen. Doodeng vind ik het, ik schaam me om toe te geven dat we t niet meer zelf weten op te lossen. Ik wil niet zielig gevonden worden en ik wil ook niet klagen, maar we zien geen uitweg meer.

In mei dit jaar kregen we het bericht dat het UWV vindt dat Hugo voor 51% is afgekeurd. Hugo is (nog) niet zodanig hersteld dat hij voor de overige 49% kan werken. Hij is daarom ook in beroep gegaan tegen deze uitspraak. Helaas laat de rechtszaak hierover nog op zich wachten; de verwachting is nog 10-12 weken wachten. 51% afgekeurd zijn, betekent dat je aan uitkering recht hebt op 35% van het minimumloon, wat neerkomt op €500,- netto per maand. Wat betekent dat het inkomen van Hugo nog maar 1/4 deel is sinds augustus dit jaar. Mijn inkomen is ook nog eens gedaald sinds mei dit jaar met 30%.

Een rekensommetje op dat moment leerde ons dat wij vanaf augustus de huur en overige vaste lasten niet meer zouden kunnen betalen. Voor een sociale huurwoning komen wij niet in aanmerking omdat ons gezamenlijk jaarinkomen te hoog is. Hierdoor ook geen recht op toeslagen, tegemoetkomingen, subsidies, etc. Kortom: we vallen tussen wal en schip. Een lening kunnen wij ook niet afsluiten omdat wij flinke schulden hebben tgv ons beider scheidingen.
Dat heeft ons doen besluiten om te kijken of wij elders in Nederland mogelijk wel goedkoper zouden kunnen wonen. In Zwolle konden wij geen passende oplossing vinden.
In onze zoektocht zijn wij in Doetinchem terecht gekomen. Daar konden wij een huurwoning vinden; goedkoper dan de huurwoning in Zwolle, goed geïsoleerd (wat in Zwolle niet het geval was) en met een achtertuin. Omdat wij tm eind juli nog voldeden aan de gestelde inkomenseisen voor deze huurwoning moesten we snel beslissen.
Wat volgde in gesprekken met elkaar, afwegen van voors en tegens, gesprekken met de kinderen, naar Doetinchem rijden langs de beschikbare woning, etc.
Luca Frieling en Matteo waren zeer enthousiast. En wij ook.
Vervolgens hebben wij ons ingeschreven voor de woning in Doetinchem en zijn we op zoek gegaan samen met de kinderen naar passende scholen voor hen.
In juni kregen we te horen dat we voldeden aan alle eisen en dat overgegaan kon worden tot het tekenen van een huurcontract. We moesten binnen 24 uur beslissen.
Ondertussen hebben we ons verdiept in werkgelegenheid in Doetinchem en omgeving.
Alles goed voorbereid, uitgezocht en doorgesproken met elkaar en de kinderen.
Dus de knoop doorgehakt: we gaan verhuizen naar Doetinchem. Een beslissing genomen uit noodzaak, want anders waren we op straat beland met de kinderen. Dit klinkt misschien onwaarschijnlijk, maar is realiteit! Dat kan gewoon hier in Nederland!
De noodzaak omgezet naar een deugd: een nieuwe start voor ons 4-en!

Omdat de vader van Luca en Matteo ouderlijk gezag heeft, moet hij toestemming geven voor deze verhuizing en voor inschrijving op nieuwe scholen. Ik heb hun vader de noodzaak uitgelegd. Verteld dat wij geen andere uitweg/oplossing zien dan te moeten verhuizen. Al heeft deze verhuizing geen gevolgen voor hem in het contact met de kinderen. Luca en Matteo hebben in december 2018 ervoor gekozen om geen contact meer te willen hebben met hun vader en is er tot nu toe geen omgangsregeling.
Ik heb hun vader aangeboden dat ik voor het vervoer en de kosten daarvan zal zorgdragen mocht er tzt toch een omgangsregeling tot stand kunnen komen.
Ik heb hierop geen reactie ontvangen. (We hebben alleen contact via de e-mail op zijn verzoek). Na een e-mail van mij betreffende de keuze van de scholen voor de kinderen wederom geen reactie van de vader vd kinderen. Op vrijdag 12 juli, de laatste schooldag voor de zomervakantie, een dag voor de verhuizing, laat mijn ex weten geen toestemming te geven voor de verhuizing en inschrijving op de nieuwe scholen.

Na vele pogingen van mijn kant om hun vader het belang van de kinderen voor ogen te houden, blijft hij weigeren toestemming te geven. Kennelijk ziet hij liever dat ik met de kinderen op straat moet leven en in de goot beland.
Om de kinderen na de zomervakantie naar school te kunnen laten gaan moest ik vervangende toestemming van de rechter hebben. En hiervoor was ik verplicht een advocaat in de arm te nemen. Helaas kom ik niet in aanmerking voor een zogenaamde “gratis” bijstand van een advocaat omdat dan ook weer gekeken wordt naar het gezamenlijk jaarinkomen, wat te hoog is. Dus ik val wederom tussen wal en schip.

De hele zomervakantie wacht je op een datum voor de rechtszaak. Alle 4 in grote spanning; kunnen de kinderen naar school in Doetinchem na de zomervakantie?
De laatste week vd vakantie nog geen datum bekend. Ik heb contact gezocht met Veilig Thuis, een vertrouwenspersoon van de onderwijsinspectie en met de leerplichtambtenaar. Wat is hun advies? Moeten de kinderen in Zwolle naar school, terwijl daar afscheid is genomen?
Uiteindelijk heeft de leerplichtambtenaar samen met de scholen een oplossing gevonden. De kinderen mogelijk tijdelijk naar school in Doetinchem tot de rechter uitspraak heeft gedaan en de inschrijving definitief gemaakt kan worden. Pfff... wij blij en opgelucht, kinderen blij en opgelucht. Voor deze tijdelijke oplossing was ook weer toestemming nodig van mijn ex. (Hij kon natuurlijk niet anders dan toestemming geven, omdat hij anders onderwijs voor zijn kinderen weigert terwijl je de leerplichtambtenaar aan de telefoon hebt).

Vandaag heb ik eindelijk bericht wanneer de rechtszaak is: 24 september.
En daarbij kreeg ik ook gelijk een factuur van mijn advocaat voor de tot nu toe bestede uren aan deze zaak. Pffff... of ik ff binnen 14 dagen een kleine €2500,-!!! wil betalen!
Help! Dit bedrag is hoger dan ons gezamenlijk maandinkomen!
Het is al zo moeilijk rondkomen met ruim €1800 minder aan inkomen.

Ik zie geen uitweg meer; belanden wij nu alsnog op straat? Waarom sleurt mijn ex zijn kinderen mee in zijn strijd om mij ten gronde te richten? Dit kan toch niet waar zijn! Geen toestemming geven voor onze noodzakelijke verhuizing en daarmee ons op nog hogere kosten brengen. Dit moet toch niet mogelijk zijn in zo’n rijk land als Nederland!

Ik wil alleen maar t beste voor mijn kinderen. Maar ons vooruitzicht lijkt nu te worden: alsnog op straat. En nog geen droge boterham te eten. Want dan ook geen recht op welke toeslag, subsidie, tegemoetkoming, voedselbank of wat dan ook; want geen vaste verblijfplaats cq adres en een te hoog gezamenlijk jaarinkomen.

En hierbij kom ik dan eindelijk bij mijn hulpvraag: wie wil ons alsjeblieft financieel steunen? Alle kleine beetjes helpen!

Ik weet dat t soms lijkt dat wij t financieel prima voor elkaar hebben. Maar schijn bedriegt. Veel/de meeste van onze gemaakte uitstapjes/vakanties zijn mogelijk gemaakt door (financiële) bijdragen van lieve vrienden en familie. Waar ik iedereen heel dankbaar voor ben! Zonder die hulp hadden we t allemaal niet kunnen redden tot nu toe. Want iedere dag zorgen om de financiën put je uit, is zo enorm slopend. Naast alle andere (financiële) tegenslagen die we de afgelopen jaren al hebben gehad.

We proberen positief te blijven, overeind te blijven; voor Luca en Matteo en voor elkaar. Maar dat wordt iedere dag wel n stuk moeilijker helaas.

Bovenstaand is n lang verhaal geworden; al is dit de verkorte versie.
Ik hoop echt dat jullie ons willen helpen! En dan vooral Luca en Matteo, want zij hebben dit niet verdiend, maar zijn wel de dupe.

Liefs, Karin en Hugo