Zorgkosten Morris

Hi allemaal,

Het zou geweldig zijn als je ons zou willen helpen om de zorgkosten na Morris' ongeluk te financieren. Ik vertel je hieronder graag wat er aan de hand is, het is nogal een verhaal.

Mijn naam is Lily en ik wandel sinds een aantal maanden met lieve Morris. Zijn baasjes, Max en Marijke, konden namelijk wat hulp gebruiken en ik was natuurlijk dolblij met hem als wandelmaatje. Al snel werden we dikke vriendjes. We lopen ongeveer 2x per week een flink rondje, zo ook op 4 augustus. We (mijn vriend, Morris en ik) liepen richting de Vecht in Utrecht en op het stuk waar hij altijd los loopt en waar hij ook los mag (op de hondenspeelweide), sprintte hij er ineens vandoor richting de grote weg. Morris luistert altijd goed en mocht hij een stukje vooruit rennen komt hij na een tijdje altijd vanzelf terug, maar deze dag niet.

Een paar honderd meter verder, ver weg uit ons zicht, is hij in blinde paniek de weg over gerend en hard aangereden door een auto. Ik werd opgehaald door een voorbijganger die het had zien gebeuren... mijn hart verzakte. Hij was in shock en werd meteen opgehaald door de dierenambulance. Bij de dierenarts leek het oké, maar de 4 weken daarna waren een oneindige rollercoaster.

Morris bleek zijn bekken op 2 plekken gebroken te hebben en kreeg een katheter. Met pijnstilling mocht hij naar huis, maar later bleek dat zijn katheter in een wond bij zijn blaas was geduwd. Hij was thuis uitgedroogd, kreeg een infuus en meer pijnstilling. Ondertussen hadden zijn baasjes hem naar het dierenziekenhuis gebracht en bleek het nog erger dan gedacht. Hij had een longkneuzing en vocht in zijn longen, dus hij werd aan het zuurstof gelegd. Dit moest eerst herstellen voordat hij aan zijn bekken geopereerd kon worden. Maar ook zijn urinebuis bleek gescheurd te zijn, een groot risico was dat zijn urine in zijn buikholte zou stromen. We waren er allemaal kapot van. Een superspannende nacht volgde, maar sterk als hij is kwam hij hier redelijk goed uit. Hij kon geopereerd worden aan zijn urinebuis, waarvoor het bekken gelukkig niet doorgezaagd hoefde te worden. Nu moest dit gaan helen en later kon zijn bekken geopereerd worden. Dit ging goed en hij mocht zelfs naar huis om te herstellen! Maar eenmaal thuis moest hij toch al snel weer terug naar het ziekenhuis, hij plaste namelijk niet. Hij kreeg opnieuw veel medicatie om te ontspannen, maar nu werd er ook urine in z'n buik gevonden en hij had een blaasontsteking. Het was de zoveelste klap voor zijn baasjes en de kosten bleven maar oplopen. Maar Morris bleef hartstikke vrolijk en levendig (alle artsen waren inmiddels fan van hem), plus de artsen bleven kansen op herstel zien, dus er was geen twijfel over mogelijk: de behandeling werd gewoon doorgezet.

Het lek in z'n urinebuis werd eerst niet gevonden, maar na een paar dagen dan toch. Een operatie volgde, maar tijdens deze operatie bleek dat ze hem moesten castreren en z'n bekken opnieuw moesten splijten om bij het gat te kunnen. En met hechten van de urinebuis wisten ze niet of deze het nog zou gaan doen. Opnieuw een mega klap. Het zou tot een ethisch dilemma komen, want als je fitte hondje (én mannetje) van 3 jaar alleen nog via een katheter kan plassen, kan je hem dat dan aandoen? Max en Marijke vertelden me dat ze hem dit niet willen aandoen. We praatten over hoe ze hem na de operatie iedere dag tot het vervolgonderzoek de lekkerste steak zouden geven, om het sowieso de mooiste weken van z'n leven te maken. Jeetje. Hij zou na de operatie in het ziekenhuis herstellen en dan mocht hij naar huis.

Hier ga ik even versnellen in het verhaal. Het ging binnen 1 week van vocht in z'n buik, naar sonde voeding omdat hij niet at, naar herstel thuis, naar opnieuw naar de dierenarts vanwege urine langs de katheter, naar huis, naar een ontsnapping uit z'n bench waardoor de katheter er uit was getrokken, naar een ontwikkeling van een blaasspasme. Daar vertraag ik weer. Zonder pijnstilling kon hij namelijk niet ontspannen om te plassen. Hij moest nóg een keer geopereerd worden. Hij kreeg een katheter via zijn buik, zodat door de rust zijn urinebuis hopelijk weer zou gaan werken. De artsen vertelden dat dit de laatste mogelijkheid was en dat ze geen garantie konden geven dat het erna goed zou gaan. Zijn baasjes moesten rekening gaan houden met euthanasie. Dus alles was genezen van de aanrijding, maar een spasme met zijn urinebuis zou dan toch het einde kunnen zijn... Ongelofelijk.

En toen was het nu. Morris is 2 weken thuis geweest en dat ging super goed (oké, zijn baasjes zijn in de tussentijd nog 2x naar het ziekenhuis geweest maar dit bleek gelukkig vals alarm). Hij is hartstikke vrolijk, lief, levendig, eet goed en is herstellende. Het is geweldig om hem zo te zien. Max en Marijke geven hem iedere dag zijn favoriete vlees nadat hij zijn medicatie heeft gehad, zijn geluksmoment van de dag.. Maar vandaag moest hij weer naar het ziekenhuis om te kijken of de urinebuis door loopt en is het toch weer mis. Hij heeft een flinke vernauwing in z'n urinebuis en de kans is klein dat hij hier zelfstandig uit zal kunnen plassen. Heel misschien kunnen ze nog een keer katheteriseren en dan de urinebuis oprekken. Dit is alleen weer een nieuwe operatie en dus nóg meer kosten. We zijn de hoop nooit verloren en Max en Marijke zullen er alles aan doen om hem beter te maken, maar het geld raakt nu echt op.

Je begrijpt vast dat dit alles Max en Marijke ontzettend veel stress, emotie en geld (heeft ge)kost. En er nog meer geld nodig is voor een eventuele nieuwe operatie. Daarom wil ik héél graag iets voor ze terug doen in de vorm van een financiële bijdrage. Ik hoop dat jullie me hierbij willen helpen. Echt alle kleine beetjes helpen, samen komen we al een heel eind!

Dus wil jij me helpen om de rollercoaster van Morris, Max en Marijke iets draaglijker te maken door een donatie te doen via deze pagina?

Alvast hartstikke bedankt!

Lily