Technische Kosten - DE BUURVROUW IS EEN KUTWIJF

HET VERHAAL ACHTER DE CROWDFUNDING 

In het begin van 2019, besluit ik een documentaire te willen maken welke mijn kunstenaarschap en feministische activisme volledig overhoop zou schoppen: De Buurvrouw is een Kutwijf. 

Ik verzamel een kleine filmcrew en ga, voor het eerst, en volledig naïef, meteen aan de slag met het aanvragen van subsidies. Vervolgens stort ik in. 

Niet alleen word ik ziek in de zomer van 2019, waardoor het project een vertraging van minstens een half jaar oploopt, en ik vele vergaderdata van subsidiënten ben misgelopen; ook de subsidies zelf werken niet mee. Het project moet volledig veranderd worden, voldoet niet aan eisen van subsidiënten en/of is vanwege zijn sociaal-maatschappelijke onderwerp en kritiek geen gewenst project om te steunen. 

Ik besluit te wachten tot de uitslag van het Hendrik de Vriesstipendium waarvoor ik genomineerd ben - maar na hier nogmaals nét de plank mis te slaan (ik ga naar huis met de publieksprijs - wat natuurlijk óók top is), kies ik nu voor crowdfunding.

Zowel mijn cameravrouw als co-producent zijn het er mee eens dat we dit project hoe dan ook gáán doen. Zelfs als dit betekent dat we onszelf vrijwillig inzetten. Zelfs als subsidiënten, fondsen of stipendia ons in de steek laten. Ik deel dit sentiment - maar we hebben wel écht betere apparatuur en wat productiebudget nodig om dit project de kwaliteit te geven welke het volgens ons verdient.  Om dit deel van de begroting weg te kunnen strepen zijn we nu in totaal zo'n 3.000 euro nodig. Deze crowdfunding, samen met het  het geld n.a.v. publieksprijs van het Hendrik de Vriesstipendium, zal deze kosten volledig kunnen dekken. (De gehele begroting telt natuurlijk een veel groter bedrag, maar die 3.000 euro beslaat precies de kosten die we sowieso moeten maken. Denk aan: o.a. geluid, licht, camera-apparatuur, backup apparatuur en software).

Het is uiteindelijk de bedoeling dat de documentaire o.a. op meerdere (internationale) filmfestivals te zien gaat zijn, een eigen premiere zal gaan hebben in de stad Groningen, en kan worden opgestuurd naar bijvoorbeeld het Jonge Makers programma van NPO2.

Wil jij het eindresultaat van dit onderzoek ook graag zien? Of vind je ons plan voor de docu gewoon een goed idee? Denk er dan eens over na het project te steunen - zodat het ergens in de nabije toekomst bestaansrecht kan krijgen. Het betekent een hoop voor ons. Niet alleen help je ons met het maken van de documentaire, ook help je de ontwikkeling van 3 jonge makers die aan deze docu werken mogelijk te maken.



FILMIDEE

De Buurvrouw is een Kutwijf is een beschouwende film over jongenscultuur, waarbij meerdere ‘mannelijke’ vriendengroepen een jaar lang worden gevolgd, bedoeld om de argumenten betreft gedrag en privilege van o.a. de ‘witte, hetero man’, welke vaak aangekaart worden door vrouwelijke feministen te weerleggen of juist te bevestigen.

Er wordt in moderne genderstudies veel over ze gesproken; maar wie zijn zij [de witte hetero, ‘cis’ mannen] nou echt? Hebben ze het écht zo makkelijk vanwege hun privileges? Of schuilt hier veel meer achter?

Welke stereotypen over jongemannen zijn waar? En welke zijn niet waar? Onderhouden jongens onderling een misogyn beeld van vrouwen? Hoe praat je nou eigenlijk over je emoties en problemen, wanneer je tegelijkertijd wilt voldoen aan de stoerheid die van je wordt verwacht in een toxische mannencultuur?

Geïnspireerd op documentaires zoals  Wit is ook een kleur van Sunny Bergman en docuseries gepresenteerd door Ryanne van Dorst wil  De Buurvrouw is een Kutwijf een (enigszins sympathiek) gezicht geven aan de cultuur achter de jongens die ‘HÉ HOMO’ naar voorbijgangers slingeren, en meisjes achter hun rug om stiekem ‘kechjes’ noemen.






MOTIVATIE

Na de #MeToo discussie is het plotsklaps weer gaan bloeien in genderstudie-land. Gender- en sekserollen worden na jaren weer eens goed uitgeplozen en opnieuw geëvalueerd. Er waren meerdere beroemde vrouwen én hun dapperheid om zich uit te spreken over seksueel (machts)misbruik en verkrachting nodig om de situatie serieus genoeg te nemen. Wat volgde was een explosie van artikelen over (seksuele) machtsverhoudingen in de Volkskrant, volledige tafelzittingen in De Wereld Draait Door over zowel de oplossing als de oorzaak voor dit alles, zo’n zesentwintig Nederlandse nieuwslezers die het woord #MeToo avond na avond in hun mond moesten nemen, en een absurde hoeveelheid tweets met de vermelding: ja, Me Too .

Een doorslaggevende ontwikkeling, absoluut, en een overwinning voor elke vrouw die zich ooit seksueel geïntimideerd heeft gevoeld (lees: vrijwel de gehele vrouwelijke bevolking). Na vier jaar onderzoek te hebben gedaan en een 95-pagina dikke bachelorthesis over gender- sekse en de hervorming van het feminisme te hebben geschreven, voelde ik me éindelijk begrepen. De seksuele spagaat werd eindelijk (een soort van) gezien en dat wat eerst als simpelweg mijn ‘feministische gezeur’ werd gezien werd plots een legitiem argument.

Maar ergens is er toch iets mis gegaan. Los van het feit dat er een ontzettende schijnheiligheid schuilt in de aanpassingen die plots door instanties werden gemaakt m.b.t. hun genderbeleid (voorbeeld: grote musea zoals het Stedelijk Museum hangen plots meer vrouwelijk werk op zaal. Maar dan wel in een ‘speciaal hoekje’. - Gesegregeerd van het mannelijke werk, dus), en los van de belachelijkheid van het feit dat er eerst beroemde mensen in het spel moesten komen voor de situatie serieus genomen kon worden: alwéér wordt de man namelijk, bewust of onbewust neergezet als een allesverwoestend monster.

En dit gedrag heb ik vaker gezien, binnen het moderne radicale feminisme, wat is uitgegroeid tot een exclusief, misandrisch haatclubje. Dat wat ooit begon als een strijd om gendergelijkheid is er nu een geworden van vingertjes wijzen en de witte hetero man beschuldigen van al dat verkeerd gaat. Maar als gendergelijkheid iets is wat we daadwerkelijk willen, moeten we elkaar leren begrijpen. De witte hetero man kan er namelijk net zo goed niks aan doen dat hij wit en hetero geboren is als een donkere, Latina trans-vrouw.

We kunnen niet ontkennen dat we leven in een systeem waarin de witte hetero man letterlijk een wit voetje heeft. We kunnen niet ontkennen dat het leven van de witte heteroman niet zwaarder gemaakt kan worden door feiten als seksisme of racisme - het ‘systeem’ werkt immers in zijn voordeel. Voor veel feministen is dit, het privilege van de eerder genoemde soort man, een reden geworden hem volledig uit te kotsen, en nog erger: hem te haten. En deze haat gaat ver. Op basis van zijn mannelijkheid, hetero-heid en witte huid wordt hij buitengesloten van discussies, feministische meetings m.b.t. (gender)gelijkheid, en het campagneplan van het moderne feminisme in zijn totaliteit (zie bijgevoegde afbeeldingen of mijn bachelorthesis Manifesto Feministo op mijn website liliananneloes.com).

Toch zijn er daadwerkelijk problemen met betrekking tot sekse- en gender waar de witte man tegenaan loopt. In Manifesto Feministo (een hervormend feministisch manifest) beschreef ik een aantal zorgwekkende factoren waar de jongens en mannen van tegenwoordig tegenaanlopen, en waar ik voorstanders van gendergelijkheid en professoren in genderstudies maar weinig over heb horen praten. Zo zijn de cijfers rondom fysiek geweld onder mannen zorgwekkend hoog, plegen mannen in veel landen het vaakst zelfmoord (t.o.v. de vrouwelijke bevolking), zijn mannen onderling veel minder vrij in het uiten van hun (seksuele) identiteit en kunnen mannen vaak, zelfs met veel moeite, hun emoties niet goed uiten. Dit zijn serieuze problemen, die amper worden aangepakt. Want; boys will be boys, toch?

Ik zie hierin een daadwerkelijk probleem, welke ik niet alleen van een afstandje heb bestudeerd, maar ook in mijn eigen realiteit meerdere keren heb zien gewaarworden. Het kostte me in zijn geheel twee jaar tot mijn vriend zich volledig emotioneel kon openstellen naar mij toe. En het kostte mijzelf nog veel langer om me te realiseren dat de dorpsjongens uit mijn geboortedorp ‘Homo!’ als scheldwoord zien omdat homoseksueel zijn een ‘lage status van mannelijkheid’ is. Op mensen met een piemel vallen is namelijk een ‘vrouwelijk’ gevoel. En vrouwelijkheid, en alles wat met vrouwelijk zijn geassocieerd wordt (over je emoties praten, iets verbaal oplossen in plaats van vechten, nagellak of make-up dragen, veel met je uiterlijk bezig zijn, op jongens vallen, etc) is slecht.

De problematiek die ik constateerde in het beschouwen van ‘onze jongens’ is dus niet alleen problematisch omdat het hen beperkt in hun vrijheid, openheid en zelfs veiligheid, maar het is ook problematisch omdat duidelijk wordt dat misogynie hierin nog steeds een rol speelt. Het haten, of desperaat willen vermijden van vrouwelijke karakteristieken, zelfs wanneer ze zich voordoen in het mannelijk geslacht, getuigd van een diepgewortelde vrouwenhaat - of in elk geval; een haat voor ‘typische vrouwelijkheid’.

Ik heb me jarenlang in mijn (beeldende) werk gefocust op exclusief de/mijn vrouwelijke ervaring en de ervaringen van minderheden in het feminisme. Hierbij ben ik altijd ver weg gebleven van het aankaarten van ervaringen welke niet per definitie van mij of voor mij herkenbaar zijn. Het maken van deze film en het bewust worden van de issues die zich ‘aan de andere kant’ van het feminisme plaatsvinden markeert een belangrijk keerpunt in al mijn werk.

Het is ontzettend belangrijk dat de strijd om gendergelijkheid zich aan beide kanten kan ontwikkelen: de mannelijke en de vrouwelijke. Alleen dan is het mogelijk om tot een daadwerkelijke gelijkheid te komen, en niet tot een placebogelijkheid, gegenereerd door een feministische beweging welke weigert te luisteren naar (jonge)mannen met een witte huidskleur. Het ideale intersectionele feminisme (een soort feminisme welke zich hardmaakt voor gelijkheid op alle intersecties/vlakken van de maatschappij) zou zich, na voorrang te geven aan POC, LGBTQI+ en 'de vrouw', net zo goed moeten inzetten voor de intersectie van onze bevolking welke zich als witte man identificeert. Helaas gebeurt dit nog te weinig, en leert de witte, hetero, cis man zichzelf maar aan dat feminisme onzin is. 

Het is tijd om het feministische taboe te doorbreken, en ook aandacht aan de witte heteroman te schenken. Een deel van de genderproblematiek bevind zich namelijk nét zo goed hier.


Afb. 1: T-shirt met de opdruk Death to straight white men

Afb. 2: No cis-men. Het willen creëren van een safe-space (waarvoor ik begrip kan opbrengen) gaat toch vaak gepaard met het uitsluiten van de/een dergelijke groep