Ik dreig dakloos te worden. Kunt u mij helpen?
Donation protected
Mijn zus is mooi en ik niet
'Ik schaam me best wel voor wat ik hier ga neerschrijven. Want wie is er nu jaloers op haar eigen zus? Nou, ik dus. Zij is ontzettend mooi en ik ben oerlelijk.
Een paar dagen geleden zat ik in de bus, toen ik mijn zus Janie zag fietsen. Ze reed langs een jongen die op de stoep stond. Ik zag hoe die gozer verlekkerd naar haar aan het kijken was. Maar daarvan had zij niets in de gaten. Ik klopte niet op het raam naar haar, maar draaide me om in de stoel. Naar mij kijkt er nooit iemand op die manier. Maar naar haar, mijn één jaar jongere zusje, kijken ze altijd. Jongens, oudere mannen, vrouwen, iedereen. Naar mij kijkt er helemaal niemand, omdat ik ontzettend lelijk ben.
Bij mij thuis zijn we met zijn zessen; mijn ouders, mijn twee broertjes Steef en Vincent van zeventien en dertien en mijn zusje. Ik ben negentien en daarmee de oudste van de vier, maar het lijkt meer alsof ik de jongste ben. ´Lidwien, sta eens wat meer rechtop. Je loopt altijd met zo´n gebogen rug´, zegt mijn moeder vaak. ´Het geeft je zo´n on-zelfverzekerde uitstraling´, deed Vincent een duit in het zakje. Maar ik kan er niets aan doen. Zo is mijn houding gewoon. Ik ben verlegen en onhandig. Zo kan ik bijvoorbeeld geen gebakken ei omdraaien zonder dat het kapot gaat. Janie krijgt zoiets wel voor elkaar. En zo zijn er wel meer zaken. Zij is slim, charmant in gezelschap en mensen laten zich altijd graag door haar leiden. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn zusje de stralende, capabele volwassen persoon is, die ik als ´de oudere´ eigenlijk had moeten zijn. Nee, ik heb geen zelfvertrouwen. Dat is ook niet zo gek als je al vanaf kleins af aan ´lelijkerd´ wordt genoemd. Er mogen bij mij best wel een paar pondjes af, ik heb puistjes en ik draag een bril. Maar mijn grootste ergernis is wel mijn nogal lang uitstekende kaak. Op school scholden mensen me uit voor ´centenbak´ en in de buurt sta ik bekend als ´die heks´. Janie is slank. Ze heeft een acné-loos gezicht met een paar prachtige kijkers erin. Eigenlijk zou zij nooit geld hoeven te spenderen aan mascara, omdat ze van zichzelf al dikke, volle wimpers heeft.
´Kijk eens wat er voor jullie gekomen is, meiden.´ Janie en ik zaten allebei aan de eettafel in de huiskamer en keken op naar mijn moeder. In haar hand hield ze een kaart met in reliёf-gedrukte letters erop. Janie griste de kaart uit haar hand. ´Jee, het lijkt wel of ze gaat trouwen. Wat een sjieke uitnodiging´, riep ze uit terwijl ze de kaart aan het lezen was. ´Van wie is die kaart dan?´, vroeg ik aan mijn moeder. Ik wist dat ik de informatie niet van mijn zus' kant hoefde te verwachten. ´Van Ramona´, antwoordde mijn moeder. Ramona is een hele oude vriendin van Janie en mij. We zijn zo ´close´ met haar dat we haar ons ´nichtje´ noemen. ´Ze is jarig en ze viert het in discotheek ´Dreamerz´. Wat tof´, riep Janie uit. ´Voor dat verjaardagsfeest ga ik dus echt wel nieuwe kleren kopen, hѐ.´ Ze legde de kaart op tafel en stond op om naar haar kamer te gaan. ´Nou, Lidwien, dan moest jij misschien ook maar een nieuw outfitje gaan kopen´, stelde mijn moeder voor. Ze pakte haar portemonnee en haalde er honderd euro uit. ´Dank je wel, mam´, zei ik blij. We bleven nog even doorkeuvelen. Over het feest, maar ook over andere zaken. Bij haar voelde ik me altijd op mijn gemak. Ik kon mijzelf zijn zonder dat ik uitgelachen of veroordeeld werd.
De zaterdag van het feest stond ik vroeg op. Ik wilde alle tijd hebben om kleding te kunnen zoeken. Janie was ook wakker en zelfs al helemaal aangekleed. Ik kleedde me snel aan, om samen met haar naar de stad te gaan. ´Ik weet niet wat ik ervan moet verwachten vanavond. Maar het zal wel tof worden, hѐ?´, riep ik tegen Janie vanuit de badkamer. Ik praatte onder het tandenpoetsen door. Janie antwoordde niet. De volgende seconde hoorde ik de voordeur met een luide knal dichtslaan. Ik dacht dat er iemand thuiskwam en ging door met me klaarmaken. Toen ik later beneden de huiskamer inliep, was er helemaal niemand. Janie bleek te zijn vertrokken. Zonder mij. Ik pakte mijn tas en ging alleen weg. Ik snapte het niet. We gingen allebei naar hetzelfde centrum, met hetzelfde doel. Waarom had ze niet op mij gewacht? Later dacht ik: Dat is de dynamiek eigenlijk tussen Janie en mij, ten voeten uit.'
Wat vond u van het verhaaltje hierboven? Mijn naam is Maria en ik ben een schrijfster. Door omstandigheden dreig ik dakloos te worden. Ik ben op zoek naar donaties om de uitdagingen die ik dan krijg, het hoofd te kunnen bieden. Toch wil ik daarvoor wat terug doen.
Wat krijgt u in ruil voor een donatie?
Ik schrijf hier dan, om de zoveel tijd, een verhaal voor u.
'Ik schaam me best wel voor wat ik hier ga neerschrijven. Want wie is er nu jaloers op haar eigen zus? Nou, ik dus. Zij is ontzettend mooi en ik ben oerlelijk.
Een paar dagen geleden zat ik in de bus, toen ik mijn zus Janie zag fietsen. Ze reed langs een jongen die op de stoep stond. Ik zag hoe die gozer verlekkerd naar haar aan het kijken was. Maar daarvan had zij niets in de gaten. Ik klopte niet op het raam naar haar, maar draaide me om in de stoel. Naar mij kijkt er nooit iemand op die manier. Maar naar haar, mijn één jaar jongere zusje, kijken ze altijd. Jongens, oudere mannen, vrouwen, iedereen. Naar mij kijkt er helemaal niemand, omdat ik ontzettend lelijk ben.
Bij mij thuis zijn we met zijn zessen; mijn ouders, mijn twee broertjes Steef en Vincent van zeventien en dertien en mijn zusje. Ik ben negentien en daarmee de oudste van de vier, maar het lijkt meer alsof ik de jongste ben. ´Lidwien, sta eens wat meer rechtop. Je loopt altijd met zo´n gebogen rug´, zegt mijn moeder vaak. ´Het geeft je zo´n on-zelfverzekerde uitstraling´, deed Vincent een duit in het zakje. Maar ik kan er niets aan doen. Zo is mijn houding gewoon. Ik ben verlegen en onhandig. Zo kan ik bijvoorbeeld geen gebakken ei omdraaien zonder dat het kapot gaat. Janie krijgt zoiets wel voor elkaar. En zo zijn er wel meer zaken. Zij is slim, charmant in gezelschap en mensen laten zich altijd graag door haar leiden. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn zusje de stralende, capabele volwassen persoon is, die ik als ´de oudere´ eigenlijk had moeten zijn. Nee, ik heb geen zelfvertrouwen. Dat is ook niet zo gek als je al vanaf kleins af aan ´lelijkerd´ wordt genoemd. Er mogen bij mij best wel een paar pondjes af, ik heb puistjes en ik draag een bril. Maar mijn grootste ergernis is wel mijn nogal lang uitstekende kaak. Op school scholden mensen me uit voor ´centenbak´ en in de buurt sta ik bekend als ´die heks´. Janie is slank. Ze heeft een acné-loos gezicht met een paar prachtige kijkers erin. Eigenlijk zou zij nooit geld hoeven te spenderen aan mascara, omdat ze van zichzelf al dikke, volle wimpers heeft.
´Kijk eens wat er voor jullie gekomen is, meiden.´ Janie en ik zaten allebei aan de eettafel in de huiskamer en keken op naar mijn moeder. In haar hand hield ze een kaart met in reliёf-gedrukte letters erop. Janie griste de kaart uit haar hand. ´Jee, het lijkt wel of ze gaat trouwen. Wat een sjieke uitnodiging´, riep ze uit terwijl ze de kaart aan het lezen was. ´Van wie is die kaart dan?´, vroeg ik aan mijn moeder. Ik wist dat ik de informatie niet van mijn zus' kant hoefde te verwachten. ´Van Ramona´, antwoordde mijn moeder. Ramona is een hele oude vriendin van Janie en mij. We zijn zo ´close´ met haar dat we haar ons ´nichtje´ noemen. ´Ze is jarig en ze viert het in discotheek ´Dreamerz´. Wat tof´, riep Janie uit. ´Voor dat verjaardagsfeest ga ik dus echt wel nieuwe kleren kopen, hѐ.´ Ze legde de kaart op tafel en stond op om naar haar kamer te gaan. ´Nou, Lidwien, dan moest jij misschien ook maar een nieuw outfitje gaan kopen´, stelde mijn moeder voor. Ze pakte haar portemonnee en haalde er honderd euro uit. ´Dank je wel, mam´, zei ik blij. We bleven nog even doorkeuvelen. Over het feest, maar ook over andere zaken. Bij haar voelde ik me altijd op mijn gemak. Ik kon mijzelf zijn zonder dat ik uitgelachen of veroordeeld werd.
De zaterdag van het feest stond ik vroeg op. Ik wilde alle tijd hebben om kleding te kunnen zoeken. Janie was ook wakker en zelfs al helemaal aangekleed. Ik kleedde me snel aan, om samen met haar naar de stad te gaan. ´Ik weet niet wat ik ervan moet verwachten vanavond. Maar het zal wel tof worden, hѐ?´, riep ik tegen Janie vanuit de badkamer. Ik praatte onder het tandenpoetsen door. Janie antwoordde niet. De volgende seconde hoorde ik de voordeur met een luide knal dichtslaan. Ik dacht dat er iemand thuiskwam en ging door met me klaarmaken. Toen ik later beneden de huiskamer inliep, was er helemaal niemand. Janie bleek te zijn vertrokken. Zonder mij. Ik pakte mijn tas en ging alleen weg. Ik snapte het niet. We gingen allebei naar hetzelfde centrum, met hetzelfde doel. Waarom had ze niet op mij gewacht? Later dacht ik: Dat is de dynamiek eigenlijk tussen Janie en mij, ten voeten uit.'
Wat vond u van het verhaaltje hierboven? Mijn naam is Maria en ik ben een schrijfster. Door omstandigheden dreig ik dakloos te worden. Ik ben op zoek naar donaties om de uitdagingen die ik dan krijg, het hoofd te kunnen bieden. Toch wil ik daarvoor wat terug doen.
Wat krijgt u in ruil voor een donatie?
Ik schrijf hier dan, om de zoveel tijd, een verhaal voor u.
Moge de Goden de andere mensen die op deze website staan, zegenen.
Organizer
Maria Teresa
Organizer
Utrecht
