Help me bij crematie van mijn lieve mama

Ja waar begin ik zoiets? Iets wat totaal buiten mijn comfort zone ligt, hulp vragen, inzien dat hulp vragen oké is. Het tegenovergestelde van wat ik heb meegekregen in mijn jeugd ,een jeugd waar ik alles zelf en alleen moest oplossen, niet van mijn probleem andermans last moest maken. Maar heel veel gesprekken met vrienden en psychologen verder leer ik stapje bij beetje dat hulp vragen oké is, want als een ander hulp vraagt wil ik ook graag helpen. Maar goed waar ik begin ik? Laat ik met het gedicht wat ik gisteren schreef beginnen.

Toen ik hier voor de eerste keer kwam om afscheid nemen van jou deed dat al onwijs veel pijn,

Toen Nooit gedacht dat er een tweede keer ging komen en deze nog veel heftiger ging zijn

Vandaag voor de laatste keer bij jou hier om te rouwen,

Nooit gedacht hoe gek het ook klinkt, dat ik zo van dit plekje zou gaan houden

Een plekje waar ik mijn tranen ongegeneerd mocht laten stromen,

Wat doet het me zeer dat ik na vandaag nooit meer bij jou hier op dit waardevolle plekje nog kan komen

Mam zie je mij van daarboven en zie je mijn verdriet,

Of zie je net als ieder ander alleen dat masker maar wat daaronder schuil gaat niet?

Soms denk ik ach stel je niet zo aan en loop niet zo te zeuren

Maar ook af en toe denk ik ik heb genoeg gevochten en laat het maar gewoon gebeuren

Dat het genoeg is het vechten en überhaupt het hele bestaan,

Ik het leven niet verdien en dan maar hoop dat ik snel naar je toe mag gaan

Maar volgens mij vind jij dat nog helemaal geen goed plan,

Omdat er nog zoveel moois is om voor te vechten en het leven me nog zoveel bieden kan

er nog onwijs veel moois te halen is,

andere het niet aan kan doen nog meer gemis

omdat er zoveel mensen zijn die echt om me geven,

en alleen dat al is een reden om te blijven vechten voor het leven.

Maar het doet me echt intens veel verdriet en pijn

Dat jou plekje lieve mama

Dat plekje waar ik heel graag kwam

er na vandaag niet meer zal zijn.

Er na vandaag een leegte is

Een leegte gevuld met intens verdriet en onwijs gemis.

Stond ik dan vol tranen bij je graf te huilen. Want dit is echt te laatste keer dat ik hier komen kan. Het graf zelf is alweer verkocht. Jou plekje is alweer verkocht mama, en nee niet aan mij, nee aan een onbekende ,zo gaat dat in Nederland, als je geen geld hebt dan wordt het geruimd en verkocht. Jou plekje mam, dat plekje waar ik zo graag kwam en ook echt eigenlijk nodig heb om te herstellen wordt me ontnomen. Omdat ik in de ziektewet zit en niet genoeg geld bij elkaar heb kunnen krijgen om je plekje te behouden. Mijn broertje het ook niet heeft zo'n groot bedrag.

De enige optie die we nog hadden was om je te laten opgraven en cremeren en thuis maar een fijn plekje voor je maken.

Maar omdat ik in de ziektewet zit en dus niet mocht werken ben ik toch maar klein beetje zwart gaan werken ( ssst niet verder vertellen hoor, maar ik moest aan geld zien te komen) maar door dit werken ging ik lichamelijk steeds verder achteruit en kwamen er steeds vaker ziekenhuisopnames en klinische opnames bij kijken en kon ik niet meer werken en amper nog op mijn benen staan.

Dus daar Zat ik dan met mijn broertje alle financiën op een rijtje te zetten ,en kwamen we tot de vervelende conclusie dat we het niet gaan redden voor eind december en dat onze lieve mama dus op de algemene 'hoop' wordt gelegd.

Ik wordt hier zo intens verdrietig van, en het geeft me zoveel stress dat ik helaas met mijn gezondheid steeds verder achteruit ga en mijn ziekte (anorexia) steeds meer de overmacht krijgt. Zo erg dat er 2 weken geleden een zorgmachtiging is afgegeven door de rechter, omdat het kantje boord is bij momenten als ik geen intake neem.

Maar ik wil zo graag vechten, vechten voor al het moois wat het leven me nog te bieden heeft, de eetstoornis een rotschop uit mijn leven geven en een heel end weg bonjouren.

Maar als ik dan bedenk dat mijn moeders plekje gewoon echt weg is straks ,en ik dat mezelf niet kan vergeven en het mezelf kwalijk neen omdat het door mij komt dat dat zo is omdat ik niet meer kon werken en dus niet genoeg geld bij elkaar heb kunnen krijgen valt me dat erg zwaar.

Even naar haar plekje gaan en mijn ei kwijt te kunnen, hielp me zo erg bij mijn herstel, het verleden een plekje te geven, weer kracht op te doen om verder te vechten voor dit leven wat nog zo mooi kan zijn, vechten voor herstel, weer heerlijk te kunnen werken want dat doe ik zo graag. Te genieten van de kleine dingen en noem zo maar op.

Maar die droom valt hierdoor uiteen.

En ik hoor jullie denken waar is de familie? Helaas overleed mijn vader toen ik 6jaar was. Ben ik uit huis geplaatst en heb ik tot mijn 18 in 8 verschillende gezinshuizen, crisisopvang en en groepen gewoond..

En familie liet nooit iets horen, en wat kan je als je als kind zijnde regelmatig te horen krijgt dat je niet goed genoeg bent, familie je niet wil niemand je wil, en je regelmatig mishandeld wordt, misbruikt door 'ouders' die door de jeugdzorg zijn aangesteld als goede opvanggezinnen. En zo leer je door de jaren heen een masker op te zetten je muur omhoog te gooien en krijg je mee dat je het allemaal maar alleen moet doen en kunnen.

En toen overleed toen ik 13jaar was mijn grootste steun en mijn voorbeeld, mijn moeder en toen zakte de grond steeds verder onder mij vandaan. Ik was wees. Wees zonder familie.

Maar nu na 2jaar behandeling leer ik zoveel anders, leer ik steeds meer stukje bij beetje dat masker af te zetten, mijn problemen leren delen, volg ik EMDR voor alle trauma's, en leer ik steeds meer dat hulp vragen oké is.

En ik hoop zo dat door bij dit stukje hulp te vragen ik mijn lieve mama nog bij me kan hebben straks en weer verder kan met de stappen die ik aan het zetten was naar een betere en gezondere toekomst, een gezonde ik zonder dat het verleden me tegenhoud hierin. Zonder ziekenhuisopnames en zonder klinische opnames meer. Dat ik weer gewoon kan vechten en kan genieten van het leven.

Ik durf het bijna niet te vragen, maar zouden jullie me alsjeblieft misschien kunnen helpen met een kleine bijdrage zodat ik mijn lieve mama toch kan cremeren zodat ik (en mijn broertje) haar toch thuis kunnen hebben en alsnog een mooi plekje ervan kunnen maken zodat ze niet voorgoed uit ons leven gerukt wordt voor een tweede keer?

We hebben nog een flink bedrag nodig, en boven op deze kosten komen nog kosten voor de urnen. Maar daar wil ik in de loop van de jaren wel voor sparen,en zal ik geld voor durven vragen.

Sorry voor dit hele verhaal, en nogmaals voel je niet verplicht maar alle kleine beetjes zijn meer dan welkom op de hoop dat ik het waardevolste uit mijn leven toch nog dicht bij me kan hebben om er kracht uit te kunnen halen.

Die laatste foto met vlinder op mijn hand was zo'n bijzonder moment. Vlinders waren de lievelingsdieren van mijn moeder en staat ook op het grafsteen erbij, en ik heb er uiteraard een tattoo van, en toen ik bij haar op het graf was,kwam deze vlinder op mijn hand. Kan voor mij geen toeval zijn.