I need Private schooling & support

Hallo allemaal.
Ik hoop dat jullie een paar minuten hebben om mijn verhaal te lezen. Ik ben nu 9 jaar. Toen ik jong was, voordat ik naar school ging, was mijn leven een groot feest. Ik wilde alles weten en verslond alle kennis die ik maar tot me kon nemen. Toen ik bijna 4 jaar was wist ik alles van de dinosaurussen. En het weer. En het dierenrijk. En ik kon niet wachten om naar school te gaan. Daar zouden eindelijk al mijn vragen beantwoord worden en zou ik eindelijk leren lezen (mijn moeder had daar bewust niet veel aandacht aangegeven, zodat ik wel iets te doen zou hebben op school).
Na 3 maanden was de magie over. Ik was ontzettend boos en ik haatte het om naar school te gaan. Ik ging dood van binnen. Op school mocht ik niets doen met mijn enorme passie voor kennis en boeken lezen. De kinderen pestten me. Ik voelde me alleen. Ik voelde dat ik ergens was waar ik niet thuis hoorde. Een verschrikkelijk gevoel.
De juf vertelde mijn moeder – die wel beter wist uiteraard – dat het onmogelijk was om hoogbegaafd te zijn als je 4 bent. Ze vertelde mijn moeder dat ouders niets weten van de ontwikkeling van kinderen, alleen leraren weten dat. Ze irriteerde zich aan mijn moeder, als we weer eens 5 of 10 minuten later in haar kleuterklas aankwamen. Toen mijn moeder, in tranen, haar vertelde dat ik 3 maanden lang elke dag in de ochtend zeker 45 minuten non-stop schreeuwde IK WIL NIET NAAR SCHOOOOOOLLL, ging alleen haar wenkbrauw omhoog.

Na anderhalf jaar werd het steeds erger en erger. Ik werd in extreme mate gepest en ik dacht dat ik het enige rare kind op deze planeet was en dat ik helemaal alleen was. Mijn moeder had een speelclubje gevonden waar ook andere kinderen zoals ik waren. Dat was mijn wekelijkse oplader voor ongeveer 3 jaar. Ik ging van deze school af een maand voor de zomervakantie. Gedwongen door het systeem, moest ik naar een andere school. Maar geen school wilde mij hebben. En mijn moeder werd gedwongen mij naar een school te brengen die totaal niet geschikt was voor mij, maar de enige school was die nog plek had. Mijn moeder zei dat ik het moest proberen, en dat het een nieuwe start was. Ze wist niets van alternatieve onderwijsmethoden, zoals thuisonderwijs of unschooling. Niemand vertelt je daar ooit iets over.

Ook op deze school had ik geen vrienden en werd ik gepest. Niemand begreep mij. Ik werd een uit-het-raam-starende dagdromer. Het was verschrikkelijk. Mijn speelclubje en mijn boeken waren een beetje mijn redding. En mijn moeder nam me mee naar tientallen museums, ze hielp mij te overleven. Maar van binnen, was ik er niet meer. Ik sliep niet goed. Ik was zo gespannen, ik kon nooit mezelf zijn.
De schooldirecteur vertelde mijn moeder heel duidelijk dat hij er op tegen was dat ik iets leerde buiten school. Meer leren mocht ik niet van hem. Alsof het leven in de echte wereld verboden was. Gelukkig luisterde mijn moeder daar niet naar!

Ik moest het curriculum volgen. Ik was zo ontzettend kwaad en teleurgesteld dat ik mezelf leerde lezen toen ik 5 was in 3 maanden tijd. Toen was ik een beetje gelukkig omdat ik eindelijk de hele bibliotheek kon verslinden. Toen ik 6 jaar was. moest ik sommen maken die ik al kende toen ik 3 was en ik moest het alfabet lied zingen, dat deed ik toen ik 2 was.

Maar boeken lezen deed ik niet. Omdat ik altijd moe was, uitgeput. Ik was zo ongelukkig. Mijn moeder deed er alles aan om het voor mij leuk te maken. Ze was ook meerdere keren per week op school. Om te vertellen over mijn grote leerhonger en dat ik eigenlijk alles wilde weten. Over tijdreizen. En over het eerste leven op de planeet. Over de toekomst. Over hoe ik wil zijn als Leonardo da Vinci en hoe ik nadacht over de buitenste rand van het universum. Ik wist alles van het zonnestelsel, de zwaartekracht, het menselijk lichaam. En ik kon schaken. Omdat ik heel goed leer op een visuele manier, keek ik zoveel dvd's als ik maar kon. Over dinosaurussen, alle Richard Attenborough films, over het universum, filosofie in Sophie's Wereld. Over wat er gebeurt met de planeet – klimaatverandering, en hoe de mensen de aarde verwoesten.
En ze vertelde ook hoe graag ik vriendjes wilde. Kinderen zoals ik.
Maar ze luisterden niet. Ze deden helemaal niets voor mij. Na anderhalf jaar, mocht ik dan eindelijk op school boeken lezen van de hogere groepen. Natuurlijk las ik die boeken thuis allang. Mijn moeder heeft zo hard haar best gedaan voor mij. Ze heeft gepraat. Gehuild. Geschreeuwd. Maar het hielp allemaal niets.

Zoals jullie kunnen begrijpen, heb ik een enorme interesse in de wereld om mij heen. Ik hou van leren en net als alle kinderen wil ik ontdekken waar ik goed in ben. Maar gedurende 4 jaar, is mij dat niet toegestaan. Geen toestemming om te leren, om te groeien. Ik besloot niets meer te doen in de klas. Ik was klaar.

En toen gebeurde het. Mijn enige vriend op school ging emigreren EN de speelclub stopte. Ik zombificeerde. Na school viel ik direct in slaap op de bank of ik las wat Donald Ducks. Ik sprak niet meer. Ik schreef briefjes aan mijn moeder. Ze ging weer praten op school, omdat zoals overduidelijk het geval was, het niet goed ging met mij.
School was duidelijk over hun aanpak, ze gingen geen geld of tijd aan mij besteden. Ik bleef voortaan 2 dagen per week thuis, om even op te laden. Mijn woede was allang weg. Ik had nu alleen maar tranen. En nachtmerries.

Mijn moeder nam me mee naar een mevrouw die een gespecialiseerde kinderpsychologe is, ze werkt met hoogbegaafde en uitzonderlijk hoogbegaafde kinderen. Ze heeft onderzoeken gedaan en kwam tot de conclusie dat mijn IQ niet meetbaar was om dat het te hoog was om te meten. En dat er bijna geen kinderen zijn zoals ik met dit IQ op deze leeftijd. Ze concludeerde ook dat ik zo ontzettend beschadigd was, tijdens de 4 jaar op school, dat ze het geen goed idee vond als ik daar weer naar toe zou gaan. Ik kon het niet geloven. Toen ik het me realiseerde wat dat betekende, was ik zo ontzettend gelukkig.

Dat moment was anderhalf jaar geleden. Maar in Nederland, moet je in het systeem passen en word je daartoe gedwongen. Als je bent zoals ik, is er geen plek voor je. Dat vind ik ok, want ik leer zelf. Over een paar jaar, wil ik naar de middelbare school. Of naar de universiteit.

Mijn moeder heeft meer dan 200 uur besteed in 1 jaar tijd om het systeem te bevechten, het systeem dat mij weigert en als enige oplossing heeft mijn moeder te straffen. Omdat er geen oplossing is binnen het systeem voor mij, krijg ik de 'schuld'. Ik heb zogenaamd een probleem. Dat ik anders ben. Het zou zelfs niet goed zijn voor mijn ontwikkeling om niet naar school te gaan. Want ik zou dan niets leren.

Mijn verhaal gaat niet over slim zijn. Ik ben 9 jaar. Ik heb de helft van mijn leven doorgebracht met uit het raam staren, en ik ging kapot van binnen. Ik ben een kind, een levenslustig, nieuwsgierig, leergierig kind. Maar ze laten me dat niet zijn. Ik wil gewoon mezelf zijn. En opgroeien, net als andere kinderen.
In dit land is geen passend onderwijs voor mij. Ik heb privé scholing nodig. Het systeem hier is zo rigide. Bovendien vinden ze het te moeilijk om toe te geven dat ze mij niet het onderwijs kunnen bieden dat ik nodig heb. In plaats van mij te helpen sturen ze mijn moeder naar de rechter.
Ik wil geen hulp van het systeem, van de overheid. Ik vraag een klein beetje aan jullie. Zodat ik leraren kan vinden. En eindelijk kan gaan groeien.


Dankjewel voor je tijd en aandacht voor mijn verhaal.