ZZP, ziek zijn en Corona. Een recept voor ellende!
ZZPer, en ziek zijn in Corona tijd, een recept voor ellende!
Introductie:
Waar begin je met schrijven? Wat moet je vertellen? Wat kan je vertellen? Waarom zou je dit vertellen en maakt het nog wel uit dat je nog wat wil vertellen? Ik kijk nog even terug naar de foto die ik gebruikte heb voor deze actie, een vrolijke foto van een moment toen alles prima was en er geen problemen waren. Het zal straks pijnlijk kenbaar worden die die glimlach vergaan is. Ik heb de foto echter toch gebruikt omdat ik wil proberen positief te blijven en te durven hopen dat het misschien daar weer naar toe kan gaan.
Het houd mij in de nacht wakker, niet alleen afgelopen nacht maar vele nachten daarvoor en vast ook nog wel daarna. Een onderneming hebben in het algemeen is al topsport, voeg daar een viruscrisis bij en het valt niet meer te overzien. Het overkomt mij nu, nu op dit moment!
Wie ben ik, en voor wie is dit bedoeld:
Ik ben Lucien Westgeest, 38 jaar en eigenaar van HTF Electronics. Ontstaan in samenwerking met UWV en behoud van een Wajong uitkering waarbij ik 100% ben afgekeurd. Een kleine onderneming in verkoop van elektronica componenten, LED verlichting en programmeerbare Elektronica. Prototypeontwerp en prototypebouw. Ontwerp en Assemblage van kleine hoeveelheden PCB’s. Met als doel arbeidstherapie, maatschappelijk nut en mijn steentje bijdragen aan onze samenleving.
Het verhaal hieronder verteld wat er is gebeurd, de vraag voor hulp aan het publiek middels een crowdfunding is bedoeld om mijn kleine onderneming staande te houden, waarom ik daarom vraag kun je hieronder verder lezen.
Wat is er aan de hand:
In 2012 begon ik als ZZPer met een Wajonguitkering 100% afgekeurd wegens een traumaverleden.
Ik ben blij dat ik deze uitkering mag hebben maar ik wilde mijn uitkering niet zien als vanzelfsprekend, misschien klinkt dat gek, maar ik heb altijd willen werken en het maakte mij niet uit wat ik moest doen, van toiletten schoonmaken tot planten kweken, ik wilde het wel, maar kon het niet en dat strookte niet met mijn gevoel. Om een zo normaal mogelijk leven te hebben overlegde ik met UWV tot het starten als ZZPer met behoud van uitkering. Dat mocht en zo begon ik met dat wat ik fantastisch vind, werken met elektronica componenten, verkopen daarvan en mede geïnteresseerden helpen met hun hobby. In november 2012 startte ik daarmee, no in dat zelfde jaar stond ik op radiozendamateur markten, met een eigen stand, 4 meter lang was deze het was fantastisch en ik kon doen waar ik plezier ik had. Mijn bedrijf hoe klein dan ook werd mijn arbeidstherapie. In amper 1 jaar ging mijn onderneming met een stand van slechts 4 meter, smekend om een plekje op de markt naar een stand van 24 meter met omgekeerde rollen, er hoefde niet meer gevraagd te worden, er werd naar gevraagd. De stand behoorde in een jaar tijd tot 1 van de grootste en een jaar daarna was onze stand de grootste 36 meter!
Tot aan 2015 liep alles prima, tot aan 16 december 2015, toen ik plotseling in het ziekenhuis terecht kwam met iets dat leek op diabetes, maar dat niet zo bleek te zijn, iets maakte mij ziek, maar het uitzoeken wat dat iets was duurde lang en bood veel onduidelijkheid, desondanks zette ik door met mijn onderneming. Ik kreeg zelfs stagiaires, leerde ze componenten kennis, handelen, uitleg geven, communiceren, rekenen e.d. De stagiaires waren voornamelijk leerlingen die moeite met lezen, schrijven en rekenen hadden, met nadruk hadden want op mijn maffe manier van samenwerken met hun, leerde ze direct in de praktijk dat veel beter bij hun aansloot dan op school met theorie. En zo werd het bekend dat ik met mijn onderneming goed was in het helpen van kinderen die meer baat hebben bij praktijk dan theorie maar naderhand de theorie makkelijker aan de praktijk dan eerst de theorie proberen te snappen en daarna pas toepassen in praktijk. In de daarop volgende jaren tot halverwege juli 2019 hielp ik daarmee een aantal kinderen met een interesse in techniek op praktische wijze om verder te komen in hun leerweg. Zelfs kinderen die uit eigen interesse een soort van vrijwillige stage wilde lopen kwamen bij mij. Een aantal van hun zijn nu inderdaad bezig met een opleiding binnen de brede wereld van elektronica.
Waar gaat het dan fout zul je nu vast denken? Ik vertelde al “Tot aan juli 2019” ik was tot aan dat moment nog steeds bezig met beurzen, verkopen, heen en weer slepen van de stand maar werd zieker en zieker, ik was in begin 2018 al begonnen met 3 wekelijkse injecties voor problemen met mijn alvleesklier, mijn bloedsuikerspiegel maakte dat ik regelmatig een hypo kreeg, de injectie voorkomen dat, maar gaan samen met een reeks aan bijwerkingen. Eind juli 2019 kon ik niet meer.
Ik sloot mijn webwinkel, en verkocht 90% van mijn voorraad met mijn volledige beursstand. Ik bleef wel als bedrijf geregistreerd. Mijn achterliggende gedachte en steun van andere waaronder de stagiaires was dat wanneer het weer beter zou worden ik altijd weer verder zou kunnen gaan. Eind november 2019 was het moment daar dat ik moest erkennen dat het bloed kroop waar het niet gaan kan en zette ik alsnog door met mijn onderneming, maar wilde ik de richten van mijn onderneming veranderen. Geen stand meer, dat was simpelweg geen optie meer. Maar verkoop van componenten ging wel dus mijn webwinkel kwam weer terug, en besloot ik te gaan investeren in soldeer apparatuur, en het opzetten van een eigen productlijn, eigen modules met eigen merk en daarnaast de assemblage daarvan. Tevens wilde ik aanbieden het ontwerpen van printplaten voor de hobbyist en industrie op basis van prototype. Prototypebouw dus, iets waar ik al langere tijd mee bezig was ook met de stagiaires. Ik investeerde veel in de realisatie daarvan, deed aankopen, verbouwde de werkruimte zodat dit van start kon gaan. Het was eind februari 2020 en ik was bijna zover dat het van start kon gaan. Toen kwam corona…..
Het had niet slechter uit kunnen komen, een Wajong uitkering, ziek zijn en ZZPer zijn met een reeks aan openstaande investeringen die betaald moeten worden, echter waren mijn middelen voor investeren bijna op, immers was het ook de bedoeling dat er inkomsten zouden komen vanuit de nieuwe bedrijfsrichting, maar in plaats van inkomsten om de voldoen aan betaal verplichtingen, liep alles terug naar letterlijk 0. God zijn dank heb ik een Wajong uitkering en daarmee een inkomen, maar bij lange na niet genoeg om alle kosten te dekken. Sterker nog elke opvolgende maand werd de achterstand groter, en ben ik nu van betaal regeling naar betaalregeling aan het gaan.
“Vraag dan een corona steunpakket van de overheid aan”
Dat was wat ik vaak te horen kreeg en ja ik heb inderdaad geprobeerd dat te doen, ware het niet dat ik met mijn onderneming tussen het wal en het schip in val daarmee, ik kom namelijk niet in aanmerking voor welke regeling dan ook. Geen aanvulling op mijn inkomen, want ik heb een Wajong uitkering en geen enkele mogelijkheid tot een lening, niet zozeer omdat ik een Wajong uitkering heb, maar omdat ik inwonend ben. Als gevolg van mijn trauma verleden en mijn huidige ziek zijn woon ik samen met mijn moeder, en hoewel zij mij meehelpt met mijn onderneming is zij gepensioneerd en met elke aanvraag tot een lening moet ik dus opgeven dat ik inwonend ben, en dat is juist het afkeuringscriteria waarmee ik buiten elke corona steun val.
Daar sta je dan, een Wajong uitkering, ziek en ZZPer met een maatschappelijk doel, je probeert goed te doen door je uitkering te rechtvaardigen door je steentje bij te dragen aan de samenleving, deelt je kennis en helpt jongeren met leerproblemen. Je zit vanwege verandering van bedrijfsrichting vast in een stapel van openstaande facturen, krijgt geen enkele steun vanuit de overheid en kunt geen lening krijgen als gevolg van ziek zijn, gaat van betaal regeling naar betaal regeling om je hoofd boven water te houden. Ik wordt voor mijn gevoel in de steek gelaten door onze overheid!
Wat kan ik nog doen vroeg ik aan een goede vriend van mij die opperde dat ik een crowdfunding zou kunnen starten. Ik snap zijn gedachte maar wilde er niets van weten, voor mij voelde dat als bedelen en voelde ik dat als iets dat je niet behoord te doen, ik moet mijzelf zien te redden, een onderneming die smeekt aan het publiek omdat er nergens anders meer steun te halen valt voelde als je hand ophouden en bedient worden terwijl je er niets voor doet. Echter die goede vriend legde mij uit dat ik niet de enige was en dat het absoluut geen schande hoefde te zijn. Ik doe namelijk wel degelijk iets daarvoor, al was het maar de inzet om een Wajong niet als vanzelfsprekend te nemen, of het helpen van de jongeren met leer problemen, of zelfs het delen van mijn kennis met een jongere generatie. Maar er was 1 bijzondere uitspraak die mij toch deed besluiten dit te schijven en het publiek te vragen om hulp.
”Met alles dat je doet, en gedaan hebt, met alles dat nog kan doen en met alle tegenslagen ben je er nog steeds, maar je gaat dit niet lang meer volhouden, je ben aan het zwemmen in open water met een betonblok aan je been, zolang je blijft zwemmen zijn er kansen, maar om te verzuipen hoef je enkel nog te stoppen met zwemmen”
Hoeveel tijd er nog over is, en wat betekend dit voor mij en mijn onderneming:
En daar zijn we dan, aan het einde van dit verhaal en vragend om hulp vanuit publiek, nee, eigenlijk smekend om hulp, en desondanks voelt dit alsnog apart en niet oke, maar het is inderdaad wat mij verteld is, het stoppen met zwemmen is nabij, als dat gebeurt kan ik straks niet meer de leerlingen, kinderen en jongeren helpen met hun stages, hun ondersteunen in lezen, schijven en lezen in praktijk, leren solderen, ontwerpen, programmeren en alles dat bij mijn onderneming hoort.
Ik hoef ik geen groot verhaal van te maken dat er spoed en haast geboden is, maar niemand kan toveren en dat is dan ook geen verwachting, elk binnenkomen bedrag is een stapje dichterbij de zelfredzaamheid van mijn kleine onderneming, waarbij ik dan ook mijn stagiaires kan blijven ondersteunen, bezig kan blijven en ondanks ziek zijn toch door kan zetten.
Wat de steun voor mij en de mensen daarom heen betekend is simpelweg van onschatbare waarde, een stagiaire die moeite heeft met theorie die deze niet kan rijmen met de praktijk omdat hij het “niet kan zien” en daardoor gefrustreerd raakt door zijn eigen stress van het niet kunnen begrijpen zien glimlachen wanneer iets met een praktische aanpak ineens de puzzelstukjes op z’n plaats doen vallen is niet te omschrijven. Een klant die een technisch probleem heeft en geen idee heeft hoe dat te moeten repareren en of dat nog wel mogelijk is zien lachen omdat het weer functioneert, een klant die vraagt om advies met een project maar vastloopt in de aanpak verder op weg helpen en naderhand een foto terug krijgen met het succes van zijn project, en natuurlijk ikzelf die klanten ziet komen en gaan en bedanken dat je hun persoonlijk verder wil helpen. Het heeft niet veel woorden nodig om te vertellen hoe belangrijk dit is voor een kind klant of eigenaar, maar aan de andere kant zullen er tevens geen woorden genoeg zijn die de gevoelens kunnen omschrijven.
Waar de donaties voor gebruik gaan worden:
Ten eerste het betalen van openstaande rekeningen, om te zorgen dat alles niet kopje onder gaat zullen de openstaande rekeningen betaald moeten worden.
Ten tweede zijn de lopende investeringen min of meer in de ijskast gezet en hoewel ik dolgraag dit wil afronden is het nu nog te onzeker om dit tot op heden door te zetten, dat betekend dat ik de start van een eigen productie niet zomaar kan beginnen. Met de donaties zou ik dit wel kunnen en daarmee ook mijn stagiaires, verder kunnen helpen met hun interesses op gebied van elektronica
Ten derde gaat het om financiële zekerheid al is dat een groot woord. Wat ik hiermee bedoel is dat ik een deel achter de hand wil houden voor de komende tijd, COVID-19 is nog lang niet voorbij ben ik bang en hoewel ik gered zou zijn mocht dit allemaal lukken is het wel belangrijk om toch ook nog vooruit te kijken, iets dat ik niet meer goed durf te doen vanwege wat er gaande is. Zouden de donaties wel tot stand komen, dan is er meer financiële armslag om COVID-19 uit te zitten
Wat krijg je er voor terug:
Als blijk van waardering, zou ik met een aantal van de jongeren een dialoog willen filmen waarin zij vertellen wat ze doen, geleerd hebben en hoe ze werken op practische wijze hebben ervaren.
Omdat mijn onderneming ook printplaten ontwerpt, heb ik een ontwerp gemaakt samen met 1 van de stagiaires, die verstuurd kan worden naar de donateurs. Wat en hoe het ontwerp er uit ziet is en blijft een verassing. Daarnaast zou ik graag donateurs willen uitnodigen om een kijkje te nemen in de werkruimte om te zien wat er gebeurd, en te spreken met mij en de stagiaires. Echter vanwege de corona maatregelen is dat iets dat sterk afhankelijk is van het RIVM.
Mijn vraag aan jullie is daarom of jullie mij, mijn onderneming en de stagiaires alsjeblieft zouden willen helpen.
