U kunt de zon laten schijnen!

Als kinderen mij vroeger hun vrienden boekje gaven schreef ik hier vol plezier in. Het antwoord wat ik standaard schreef bij de vraag wat wil je later worden was; GELUKKIG!

Wanneer ik nu als 38 jarige jonge vrouw terug kijk op mijn leven kom ik tot de conclusie dat gelukkig worden en vooral blijven niet perfect is verlopen.

Graag wil ik uw hulp vragen en daarom zal ik mijn rugzak leeg trekken en de inhoud hiervan aan u vertellen.

In 2005 werd ik, na een aantal vlagen van verstandsverbijstering, verliefd op een lieve, zorgzame, attente man. 

Ik verhuisde al snel om samen te gaan wonen in het mooie Brabant. Samen met hem wilde ik een leven opbouwen. De plannen, idealen en dromen die wij samen hadden wilde wij samen uit laten komen. In 2005 was ik voor de eerste keer zwanger van ons eerste kindje, ons geluk was compleet. Helaas bleek bij de echo dat ons kindje niet meer leefde. Onze wereld stortte in. Snel daarop volgend werd ik opnieuw zwanger, ook deze keer overleefde ons kindje het niet. De medische molen werd ingezet toen bleek dat ook de 3de, 4de en 5de zwangerschap abrupt tot een einde kwamen na een aantal vrolijke mooie weken. 

Uit de medische molen kwamen geen bijzonderheden en wij hadden “gewoon pech”. 

We besloten om de wens even los te laten omdat alle verlies een diepe wond had geslagen. 

Eind 2006 trouwde wij, kochten een huis en leefden gelukkig. 

Toen sloeg in het voorjaar van 2007 het noodlot weer toe, mijn man werd van de een op de andere dag ziek. 

Zijn ziekte mondde al snel uit in een vreselijke periode van ziekenhuis bezoeken, onderzoeken, angst en onzekerheden. Een diagnose was, gezien zijn complexe aandoeningen, moeilijk te stellen en we gingen van ziekenhuis tot ziekenhuis. Inmiddels kon mijn man niet meer lopen, was rolstoel gebonden, had blauwe voeten en kon zijn handen minimaal gebruiken. 

Ik kon als jonge vrouw van 21 de zorg voor hem niet meer alleen dragen en wij moesten noodgedwongen ons huis verlaten om samen met mijn ouders de zorg te bieden die nodig was. De gevolgen lichamelijk, mentaal en financieel waren desastreus. Vanwege de intensieve zorg voor hem kon ik niet meer werken.

In de jaren die volgde werd mijn man alsmaar slechter, ik werd jonge mantelzorger en moest mijn leven in zijn geheel stop zetten om de zorg en liefde te bieden die nodig was. 

Inmiddels was de diagnose gesteld en bleek het te gaan om een zeldzame zenuwaandoening. Naast de handen en benen waren ook de blaas, longen, hart en hersenen aangetast. Meerdere longinfarcten tot gevolg en een blaas katheter omdat de blaas niet meer functioneerde. 

Mijn man was nog slechts een schim van zichzelf en had geen enkel plezier meer in het leven. De laatste maanden van zijn leven lag hij in bed met extreme hoofdpijnen, zenuwpijnen en ellende. 

Hij overleed, zelf gekozen moment door euthanasie.

Normaal zou een echtgenote moeten kunnen rouwen om dit verlies, maar al snel maakte verdriet plaats voor boosheid, verbazing en angst. Mijn man had diverse zaken van voor ons huwelijk waar ik totaal geen weet van had. Financiële ellende werd er over mij uit gestrooid. Dik 120.000 euro, inclusief het verlies bedrag op de woning, was het eindplaatje waar ik mee moest gaan dealen. 

Ik probeerde zo goed en zo kwaad als ik kon mijn leven op te pakken, regelingen te treffen en betalingen te doen. 

Ik ontmoette een nieuwe man. Vanaf dag 1 heb ik hem verteld wat er speelde en dat hij nog kon vertrekken als hij dit wilde. Maar hij bleef, steunde mij en hielp waar hij kon door bij te springen. 

we trouwde wij en samen hebben wij inmiddels 2 prachtige kroonjuwelen, prachtige mannetjes. 

In oktober van 2018 werd er bij mij een gezwel ontdekt en heb ik een zware verwijder operatie ondergaan. Het moment dat ik de OK in ging met de gedachte word ik ooit nog wakker en zie ik mijn 2 allergrootste liefdes ooit nog was hartverscheurend. 

Ik ben dan ook anders naar het leven gaan kijken en heb meer kracht en energie dan ooit tevoren.

Dit jaar werd mijn leven opgeschrikt met kwaadaardige cellen in mijn darmen. Angstige maanden vol behandelingen achter de rug. Vooruitzicht positief maar elke controle spannend.

Ik wil weer echt leven en genieten zonder buikpijn.

Na dik 10 jaar al bijna 80.000 euro te hebben afbetaald, niks hebben kunnen ondernemen, wordt het tijd voor GELUK. De lieve donaties van velen in de afgelopen jaren heb deels zaken opgelost!

En ik weet als geen ander dat geld niet gelukkig maakt maar in deze helpt het mij enorm om de zonnestralen weer te zien zonder dat er donkere wolken voor hangen!

Ik hoop uit het diepste van mijn hart dat u als lezer een donatie doet zodat ik snel van het rest bedrag af ben en in 2024 de zon weer schijnt.

Liefs