Historia e Andreas

Në Elbasan në një shtëpi të rrënuar nga vitet dhe varfëria, jeton Andrea Ranxha, një djale 25-vjeçar që jeta nuk e kishte kursyer asnjëherë.Ai eshte jetim, pa nenen pa babain dhe që atëherë bota dukej sikur i kishte kthyer krahët. Muret e shtëpisë ku jeton sot jane të çara, të lagështa, dhe sa herë bie shi, pikat e ujit kalonin çatinë e thyer e binin në dysheme, duke u përhapur si plagë të reja njerëzore.

Andrea jeton i vetëm. Nuk ka askënd që t’i trokas në derë, as ndonjë zë tjetër veç të vetit brenda atyre mureve të ftohta. Dhimbja e shtyllës kurrizore e kishte shoqëruar për vite me radhë, duke ia kufizuar lëvizjet dhe duke ia mohuar mundësinë e punës. Çdo mëngjes zgjohej me shpresën se ndoshta dhimbja do të zbutet pak, por ajo i qëndronte besnike – e mprehtë, e rëndë, e pandashme.

Në ditët me shi, kur qielli ngrihej i zymtë dhe retë derdhnin ujë pa pushim, Andrea e dinte se nata do të ishte e gjatë. Uji hynte nga çatia, nga qoshet, nga dritaret e vjetra, sikur kërkonte ta mposhtte edhe atë pak forcë që i kishte mbetur. Ai vendoste legenë nëpër dhomë, por legenat dhe kovat nuk mjaftonin për ta ndalur stuhinë.

Megjithatë, përtej kësaj jete të vështirë, ai kishte një gjë që as varfëria, as sëmundja dhe as vetmia nuk mund t’ia merrnin: zemrën e tij të butë. Andrea eshte njeri i mirë, i urtë, me shpirt te mir që dinte të shpresonte edhe kur s’kishte asgjë. Sa herë që shikonte dritaren, mendonte se një ditë gjithçka do të ndryshonte – se dikush, diku, do të kujtohej për të dhe nuk do ta linte më vetëm.

Në atë shtëpi të vogël, me mure që rrëzoheshin e çati që pikonte, Andrea mbante gjallë një dritë të brendshme që askush s’e shihte, por që e mbante në këmbë. Sepse, edhe pse jeta e kishte munduar shumë, ai ende ruante besimin se ditët më të mira vijnë – ngadalë, në heshtje, por vijnë.

Dhe shpresa, për Andrean, ishte pasuria e vetme që askush nuk ia prekte dot.

Le ta ndihmojme te gjithe nga pak qe shtepia e tij te jet si e cdo njeriu ose familje mesatare.

Ju faleminderit