Mijn leven terug met een HulpHond!

Het is 2020. De tijd dat veel taboes worden gebroken. De tijd dat ik meer openheid wil geven, mijn masker af wil zetten. Want, zoals velen tegenwoorden "zeggen": it's ok, not to be ok! En dat ga ik nu ondervinden, door te zien wat jullie reactie is op deze pagina. En ik ga er tegelijkertijd wat aan doen, want ik hoop dat deze GoFundMe uiteindelijk ook wat teweeg brengt en zorgt dat ik me weer beter voel.

Als je tegenwoordig depressie zegt, weten mensen waar je het over hebt. Bipolair, doet een belletje rinkelen. Borderline, daar zijn er velen bekend mee. En dan de anderen, steeds vaker geplakte labels: ADHD, ADD, autisme, eetstoornis, psychoses etc.
Maar dan. CPTSS. Hmmm, iets met PTSS, trauma's?
DIS; "wat is dat?" AGDS? "Nooit van gehoord..."
En dat is helaas niet alleen als je je buren of naasten vraagt, dat is ook in de GGZ zo.  Wat ik heb, is niet heel bekend en er worden dan ook vaak verkeerde diagnoses gesteld, met de verkeerde behandelingen, veel vreemde blikken en oordelen tot gevolg. Daarom wil ik hier een stuk van mijn verhaal vertellen, zodat hier meer bekend over wordt en ook wordt gezien dat mensen met DIS niet GEK zijn!


Ik ben dus Eveline, in de eerste plaats. Opgegroeid in Apeldoorn, tweetalig VWO gaan doen en vervolgens psychologie gaan studeren in Tilburg. Deze na een turbulente studententijd afgesloten met een master in de klinische forensische psychologie en nog voor ik afgestudeerd was een baan aangeboden gekregen. Vol in het werkveld gestort, waar ik na 1,5 jaar volledig instortte.

Ik ontwikkelde gedurende mijn studententijd al wel klachten die ik niet goed kon plaatsen. Praatte veel tegen de stemmen in mijn hoofd, was veel tijd kwijt, maar dit schreef ik ofwel toe aan drankmisbruik, ofwel aan dromerigheid. Ik had last van buien, vergeetachtigheid en moeite met concentreren, maar dat schreef ik weer toe aan het slechte slapen. Ik voelde me slecht over mezelf, maar heb altijd al een ongezonde relatie met eten gehad dus begon me hierop te focussen. Dit liep vrij snel uit de hand en zo ontwikkelde mijn eetstoornis zich. Wel zocht ik ook gedurende mijn studententijd al hulp en uiteindelijk heb ik wel verscheidene therapieën gevolgd gedurende mijn studie. Helaas hielp weinig. Ik schaamde me kapot en ik zweeg dan ook steevast over de therapieën tegen iedereen. Niemand mocht het weten, alles ging toch goed met me? Ik had toch het perfecte leven, dus mocht niet klagen. Gewoon m'n schema's af blijven werken en doorgaan.  
Pas dit jaar, 2020, na verscheidene opnames (gesloten en open, vrijwillig en gedwongen) en na veel therapie, is dan eindelijk de passende diagnose gekomen. CPTSS en AGDS.

CPTSS: Complexe PostTraumatische Stress Stoornis. 
Wanneer je langdurig en vanaf jonge leeftijd traumatische ervaringen meemaakt, kun je een complexe posttraumatische-stressstooris (CPTSS) ontwikkelen. Je ervaart dan klachten die horen bij PTSS (Je hebt bijvoorbeeld nachtmerries, schrikt snel en bent somber), maar ook klachten op het gebied van zelfbeeld, relaties met anderen, disscociatieve klachten (waarbij het bewustzijn verandert), emotieregulatie en toekomstperspectief.

AGDS: Anderszins Gediagnostiseerde Dissociatieve Stoornis. Een vorm van DIS.
DIS: Dissociatieve Identiteits Stoornis.
Een psychische aandoening waarbij iemand afwisselend twee (of meer) van elkaar te onderscheiden persoonlijkheidstoestanden kan aannemen. Ten minste twee van deze persoonlijkheden nemen regelmatig het gedrag volledig over. Vaak heeft de patiënt gaten in het geheugen die niet door vergeetachtigheid te verklaren zijn. Vaak weet de oorspronkelijke persoonlijkheid niets van de andere persoonlijkheden (ook wel alter ego's, alters of binnenmensen genoemd). De andere persoonlijkheden weten soms wel af van de oorspronkelijke identiteit en van elkaar. De alternatieve persoonlijkheden zijn in die zin volledig, dat ze een eigen karakter en verleden hebben en soms ook andere uiterlijke kenmerken (een ander stem- en taalgebruik). 


Voor deze stoornis, en alles wat ik hiernaast heb (m'n eetstoornis, depressie, paniekaanvallen, angst, persoonlijkheidsstoornis, suïcidale neigingen, automutilatie) ga ik hopelijk binnenkort eindelijk een intensieve klinische behandeling starten. Dit is wel een beetje mijn laatste hoop, maar het is ook te verwachten dat ik altijd last van klachten zal houden. Hier moet ik mee leren leven. Een hulphond zou mij helpen mijn leven weer op te pakken en mijn klachten te verlichten. Ik kan weer naar drukkere plekken toe, hij zal mij erbij roepen wanneer ik in dissociaties zak, geruststellen bij paniek, ik kan weer naar een supermarkt, treinreizen, en hopelijk weer de natuur in. Hij kan me zelfs uit mijn nachtmerries en herbelevingen halen gedurende de nachten, wat mijn nachtrust enorm ten goede zou komen. Ik zal zoveel vrijheid en zelfstandigheid terugwinnen. Een hulphond biedt me een lichtje aan het einde van deze lange donkere periode.

Maar dan. Een psychiatrische hulphond wordt helaas niet vergoed door de verzekering of mijn indicatie. En deze is niet goedkoop, het kost €15000,- om een hulphond opgeleid te krijgen. Hoewel dit enorm veel is, wil ik hier toch op alle mogelijke manieren voor gaan vechten. Dit is mijn kans, en die wil ik grijpen. Ik heb me lang geschaamd voor al mijn klachten en symptomen, maar die tijd is voorbij. 
Wie weet wil jij mij helpen bij mijn gevecht door een donatie te doen, en zo mijn lichtpuntje wat dichterbij te doen brengen. Dit is uiteraard geheel vrijwillig, maar maakt mijn droom een stukje werkelijker!


PS. Zoals jullie zien op alle foto's ben ik gek op hondjes. Helaas zijn al deze lieve schatjes niet van mij maar mocht ik fijn op hun passen, ze uitlaten of gezellig met ze knuffelen.