Help Natasscha aan een piano, lees haar verhaal.

Via deze weg neem ik de niet geringe stap mijn wens -een goede piano- en verhaal kenbaar te maken.  
Ik ben Natasscha met een onderbroken muzikaal verleden en dit is mijn verhaal. 
Als kind wilde ik concertpianist worden. Ik had een diep gevoel voor klassieke muziek. Ik speelde graag en veel piano, was minder vaak met vriendjes buiten te zien. Ik was intelligent, muzikaal, beschouwend, hooggevoelig, maar droeg ook een diep gevoel van wanhoop en eenzaamheid in me mee. Al jong vroeg ik me af wat de zin van het bestaan was, ik voelde me verloren en werd depressief.   
Toch wist ik het tot het conservatorium te brengen, maar na 1,5 jaar moest ik de studie afbreken omdat de depressie zeer ernstig werd wat decennia geduurd heeft. Ik ging van leraar naar therapeut naar dagbehandeling naar Guru. Mensen om mij heen noemde me altijd een vechter. Ik zag dat zelf niet, ik zag slechts mijn falen in het leven en liep met het schuldgevoel niet genoeg te geven aan de wereld. 
Een depressieve houding stoot mensen af en de diepe dalen hebben me laten zien wat ik níet wilde. Ik leerde me na jaren uiteindelijk los te maken van negativiteit en een basis van vertrouwen in mezelf op te bouwen, stap voor stap. Hierdoor heb ik een groot gevoel ontwikkeld voor mensen die het moeilijk hebben. En dat zijn er veel.  
Ik kon al die jaren niet pianospelen en ik had mijn diepe liefde voor de muziek naar de achtergrond geduwd. Tot mijn moeder naar een verzorgingstehuis ging. Direct ontstond het verlangen voor haar (en alle andere bewoners) daar piano te spelen. Mijn dementerende moeder op te beuren en haar helpen te herinneren dat ik piano speelde, haar weer blij laten zijn met mooie klanken. Ik begon weer te studeren en kwam er gaandeweg achter dat mijn digitale piano niet voldoet aan mijn zuivere gehoor en gevoel voor intonatie. Mijn gevoel voor muziek is zó diep geworteld; zo is mijn verlangen naar een echte akoestische (silent) piano ook. Een digitale piano is mooi om op te studeren, maar niet om muziek op te maken. Een goed instrument dat kost wat, vandaar dat ik kies voor fundraising in de hoop dat er mensen zijn die resoneren met mijn verhaal en dat dit mijn manier is om terug te geven aan de wereld: mijn hart te geven via muziek. 
Dus dit is mijn wens: een (silent) piano. Silent, om geen buren te storen (koptelefoon) en akoestisch-in-1 om echt mooie muziek te maken (en daar ga ik weer voor studeren). Mijn vraag is niet gering. Toch heb ik er vertrouwen in en ook al zijn er maar een paar mensen die een kleine donatie doen, dan ben ik al op weg naar de vervulling van mijn wens. 
Wat ga ik doen: Ik ga allereerst voor verzorgingscentra spelen. Ik hou m'n vizier open voor andere opties en ideeën van anderen. Ik zal een aanloop moeten nemen van jaren geen oefening naar een klein repertoire en ik vorder daar al aardig in. Ik ga jou op de hoogte houden van mijn avontuur! 
Mijn hele wezen springt van blijdschap bij het idee. Als ik pianospeel ervaar ik mijn diepste zelf – wat ik altijd miste en waardoor ik niet verder kon studeren-, ervaar ik schoonheid, dankbaarheid, verwondering, waardering en verbondenheid. Maar ook kracht. Dit ben ik. Dit kan ik geven. En het voelt heel emotioneel. Heel stil. Maar ook heel dankbaar. En dit alles, al die diepte in voelen is dankzij de diepe depressies, dankzij de wanhoop en dankzij het verloren voelen. Verdriet is uiteindelijk een groot cadeau in een mensenleven. 
Muziek zingt in mij. Rust in mij. Borrelt in mij. Dient zich aan in mij. Wordt gevoeld in mij. Wil naar buiten via mij. In grote dankbaarheid.