Help Eli en David after the inferno

In de branden in Portugal van 15 oktober verloren Elisabeth en haar dochter Pauline en David alles.

Ze sloegen met geiten en katten en honden op de vlucht maar geraakten niet meer weg uit het gebied waar het brandde. In paniek reden ze terug naar het huis van vrienden vlakbij en vluchten met alle dieren naar binnen tijdens het overkomen van de vlammenzee. Ze dachten dat ze er met zijn allen aan waren toen de vuurzee aan de ramen likte bij het overkomen van de bosbrand. Van alles ontplofte en kraakte buiten, autos stonden in vuur rond het huis. 10 volwassen, 5 geiten, 2 honden, katten en haar (!) dochter Pauline zaten in de val. Het houten dak en de ramen van dit gebouw hebben het, als door een wonder doorstaan. Ze waren gered.

Toen ze echter terug op hun eigen boerderij kwamen bleek hun eigen huis, waar ze drie jaar keihard aan werkten, de geitenstal, een caravan die pas gekocht was en de prachtige yurt, volledig weg te zijn met alles erin: hun papieren, computers, gereedschap, keuken… hun ganse hebben en houden. Enkel de oude stenen muren van het huis staan er nog.

Bosbranden kan je niet verzekeren.
Laten we samen voldoende geld ophalen voor Elisabeth, haar dochter Pauline (10 jr) en David, zodat ook zij weer verder kunnen met hun leven.

Pauline moet snel ergens weer een thuis hebben om terug naar school te kunnen zodra die weer open gaat.

Dus lieve mensen, Vlaming of Waal, rijk of arm, let's get this family a new house!

Je kan het hele verhaal met fotos bekijken op de FB pagina van "David & Eli Portugal"

Hier het relaas van die nacht:

Inferno 2017

Zondag al vroeg in de ochtend grote rookwolken te zien in de verte, niks ongewoon hier in Portugal. De zomer begon lang te duren en we keken al weken uit naar de eerst regen. Toch maar even gaan kijken hoe ver het is en op de app even kijken wat er aangegeven staat. Ik trek naar de stal om de dieren te voeden en de geiten buiten te brengen. Op weg terug zie ik aan de andere kant ook grote wolken opstijgen en roep David dat die toch wel veel onrustwekkender lijken. En de wind, oh my god, zo veel wind, dat is niet goed. Het vuur verspreide zich snel, kwam over de vallei getrokken en al snel stonden de vlammen rond de dorpjes aan de overkant van onze vallei hoog op te laaien. We wisten al dat ook brandweer machteloos is met zulke winden, het gaat te snel! Helikopters en vliegtuigen kunnen met zulke winden niet vliegen! De wind was ons toen nog gunstig, dachten we. Maar we bereiden ons toch voor. Alle gasflessen verzamelen, brandslangen uitrollen en waterpomp klaarleggen in het zwembad, ... Pauline moet hier weg! Wie o wie kan Pauline opvangen??? Ik bel naar mieke, een vriendin die aan de andere kant van ons dorp woont om te vragen hoe de situatie daar is. Alles lijkt daar ok en rustig, dus ik breng Pauline alvast naar daar. Eens terug thuis lijkt het tijd de geiten toch maar weer binnen te brengen, je weet maar nooit. En dan, ... Afwachten en hopen dat de wind ons gunstig blijft. Bovenaan ons land op de zandweg hadden we goed overzicht over de situatie. Mensen van alle kanten komen kijken, iedereen weet dat dit er niet goed uit ziet en heel erg snel gaat... Niks aan te doen, en wachten en hopen...
Telefoon van Mieke, dat de vlammen ook haar richting uitkomen... Het brandt overal en het komt plots van alle kanten tegelijk! Ik MOET naar mijn dochter toe! Niks aan te doen, David, ik moet weg!! Alles ging toen zo vreselijk snel, het regende intussen vuur, de brand kwam langs alle kanten op ons af. DIEREN INLADEN EN WEG HIER!!!
We zijn vertrokken en hebben alles achtergelaten. De angst was nog nooit zo groot!...
Onderweg naar Mieke kwamen we brandweer tegen, we hebben gesmeekt ons huis te gaan redden. Maar er zijn op dat moment zoveel huizen te redden, ganse dorpen lopen gevaar, niks meer aan te doen...
Aangekomen op de kamping van Mieke, Pauline in de armen genomen en beseft dat we ook daar niet veilig waren. Het vuur kwam ook daar van alle kanten. We moeten naar de stad! Met onze twee auto's, volgeladen met dieren en kind. Vijf geiten in David's busje, vier huilende katten, twee honden en Pauline bij mij in de auto en weg... Op de vlucht voor de vlammen, overal rook! Mensen in paniek op straat, auto's op de vlucht, maar op alle wegen liepen we vast, we geraken niet meer in Oliveira Do Hospital!!! Telkens rechtsomkeer want de rook is onhoudbaar en de vlammen sloegen over de wegen heen. Waar naartoe?? Waar naartoe??...
Terug naar de kamping dan maar, daar konden we nog ademen...
Mensen stonden daar ook op punt te vertrekken. NEE! Niet doen! Het gaat niet meer... We moeten het uitzitten! Allemaal naar binnen! Ramen dicht, deuren dicht!!! Snel! En toen was het daar... Vlammen schoten hoog op tegen het huis, overal, rondom, overal. Angst!
De geiten! De geiten zitten nog in het busje! David en een andere kerel rennen naar buiten om de geiten nog binnen te halen.. En onze auto's te verzetten want die waren al aan het smelten,...
En daar zaten we binnen, een tiental mensen, één kind, katten, honden, geiten, allemaal samen. Elk van ons heeft hetzelfde gedacht, een houten dak, houten ramen, ..., dit is het, het einde. En hoe gaat dat dan? We vallen toch eerst bewusteloos van de rook hé? Dat hoop je dan...
Ramen werden heet, alles wat we door de ramen konden zien werd omarmd door vlammen. Auto's stonden in brand, we hoorden knallen, dingen die ontploften, .... , het was moeilijk ademen,...
Wachten, hopen, bidden, huilen, ...
Het mindert, ... Het ergste lijkt voorbij te zijn. De grote hitte is gepasseerd.
Iedereen naar buiten en met emmers water uit het zwembad gaan nablussen.
Het was voorbij. OEF!
We hebben het overleefd!
En dan? Uitgeput, en blij dat het voorbij was, voor ons toch, want de brand loopt verder, en verder en verder...
We hebben even rust nodig, even slapen, want je lichaam kan niet meer...
Eens het licht werd zijn we naar ons eigen land terug gereden om daar vast te stellen dat ons eigen huis het niet overleefd heeft! Weg, alles weg!
Nieuw houten dak, nieuwe hard houten ramen, all onze bezittingen, alles weg...
Alles! Alles waar we de voorbije twee jaar zo hard aan gewerkt hebben, weg, in rook en as opgegaan... Triest, heel triest.
Ook mijn mooie yurt, weg! Helemaal weg! De stallen voor onze dieren, weg!
Gelukkig, onze twee houten chalets, die staan er nog. Ongelofelijk maar waar!
We hebben dus nog ons klein gastenverblijfje. Met bedjes, een keukentje en een badkamertje. Piep, piep klein, maar het is er nog en we zijn er zó blij mee! We kunnen tenminste terug op ons eigen land wonen. Twee jaar terug in de tijd geloodst weliswaar, met een pak minder financiële middelen, want het is allemaal opgebrand!
Wat nu?
Kop op en vooruit kijken. We moeten verder, nietwaar?
Alle mensen zijn hier heel bezorgd om ons en super lief! We hebben al massa's kledij gekregen, en heel veel eten! Iedereen helpt mekaar! Dat is wel erg mooi om te zien.
Ook veel van onze vrienden die ook op een boerderijtje leefden zijn alles kwijt. Het is niet voor te stellen wat voor schade deze brand heeft veroorzaakt! Het is enorm!!!
We hebben nu zoveel te doen en te regelen. David is zijn pas, rijbewijs, bankkaarten, eigendomsbewijzen, allemaal kwijt! Veel geregel dus.
Ook praktisch moeten we ons leven weer op poten zetten. Water, elektriciteit, stallen voor ons dieren, brandhout, enz... Alles moet weer opgebouwd worden.
We kunnen inderdaad dus wat hulp gebruiken. Vooral financieel voorlopig, maar later ook praktisch, eens er weer plaats is om dingen te binnen te zetten.
Eten en kleding hebben we, maak jullie daar voorlopig geen zorgen over... We hebben een bedje om te slapen en we hebben het lekker warm, Gelukkig!
Het heeft intussen geregend en er is weer zuurstof, de rust is weergekeerd.

Wat we in eerste instantie vooral gaan nodig hebben is werkgerief en bouwmaterialen. Meubels en inboedel komen later...
We gaan ook op zoek naar vrijwilligers om mee te komen bouwen en het land weer schoon te maken!
We hebben niet veel accommodatie meer voor helpers, dus ook daar moeten we voor zorgen. We proberen snel iets te regelen en houden jullie zeker op de hoogte van de verdere ontwikkelingen.

Maar voorlopig moeten we even aan onszelf denken. Het trauma verwerken en alle bureacratische rompslomp doorlopen.

Veel dank voor alle lieve berichtjes. We hebben helaas nog niet de tijd gehad om jullie allemaal persoonlijk te antwoorden, dat komt nog wel...
Velen willen graag iets bijdragen, waarvoor dank! Alle kleine beetjes helpen...