Een puppy (maar vooral: een maatje) voor Bo

Lieve allemaal,

 

De meesten van jullie die dit bericht onder ogen krijgen (en wellicht ook zullen lezen) kennen mij waarschijnlijk óf al heel lang en goed, óf hebben geen enkel idee wie ik ben en wat ik doe, waarom ik deze crowdfunding heb opgezet, en misschien vooral: met welk doel? Want de vraag die deze pagina waarschijnlijk oproept is: waar heb ik precies last van? En wat zijn de dingen waar ik mee worstel en die mijn leven minder vanzelfsprekend maken als dat het wellicht voor veel anderen is. Men noemt dit soort worstelingen "problematiek", maar dat vind ik zelf een vrij onpersoonlijk en ongezellig woord. Ik zal het desalniettemin gebruiken in dit verhaal, omdat het (in the end) toch de lading dekt.

 

Om te beginnen:  ik moet eerlijk toegeven dat het heeft mij heel veel tijd heeft gekost om de moed te verzamelen opnieuw een crowdfunding op te zetten. Begin 2019 heb ik namelijk de kans gekregen om - dankzij de steun van héél veel mensen - voor een intensieve eetstoornis-behandeling  naar Portugal te gaan. Ik ben daar, tot op de dag van vandaag, ongelooflijk dankbaar voor. Het was één van de mooiste en meest bijzondere plekken waar ik ooit geweest ben, en het heeft me heel erg veel opgeleverd. Wat ik echter niet verwacht had - en met mij eigenlijk niemand - is dat deze behandeling ook een beerput aan oud zeer/pijn en verdriet oprakelde. Ik wist natuurlijk wel dat er - onderliggend aan mijn eetstoornis - een veel belangrijker en 'echter' probleem lag, maar dat dit zoveel op zou roepen... dat had ik niet gedacht. Dit resulteerde bij terugkomst in Nederland dan ook in een somberheid en wanhoop die ik niet eerder gekend heb. Ik ben nog altijd intens dankbaar voor deze behandeling en de kans die ik (met name dankzij jullie) heb gekregen, maar het heeft ook gezorgd voor een "nieuw hoofdstuk". Een doorbraak die mij duidelijk maakte waar de echte kern en oorzaak van mijn eetstoornis lag. En al die informatie, kennis, verwarring en verdriet resulteerde uiteindelijk in een crisissituatie waar ik niet meer uitkwam. Ik verloor de hoop op beter, op herstel, op een gelukkige toekomst, een haalbaar en fijn leven, maar vooral de hoop in mezelf. Want ik merkte dat ik nergens banger voor was dan voor mezelf. Ik werd mijn eigen grootste vijand. 

 

Waarom deze crowdfunding? 

 

Lang verhaal kort (ik zeg dat vaak, maar meestal wordt het dan alsnog een lang verhaal): in de afgelopen twee jaar ben ik langdurig opgenomen geweest voor mijn eetstoornis en persoonlijkheidsproblematiek. Hoewel ik in het algemeen een optimistisch, vrolijk en levenslustig mens lijk, heb ik in de afgelopen twee jaar ook vaak de hoop en zin in het leven verloren. Ik heb veel momenten gehad waarop ik er echt 'uit wilde stappen', omdat ik voelde dat dit leven (of eigenlijk: mijn leven) niet leefbaar is. Ik wilde (en wil nog altijd) héél graag leven, maar ik voel ook dat mijn problematiek op dit moment dusdanig complex is dat ik niet goed meer weet waar ik de motivatie voor het leven (en voor reïntegratie in het "normale" leven) vandaan moet halen. Ik wil niet dood - want ik weet dat ik dan allang naar de eeuwige jachtvelden was vertrokken - maar ik kan en wil dit leven niet meer leven. Ik wil geen leven met opnames, ziekenhuizen en intensieve behandelingen meer; ik wil écht leven. En het maakt me echt geen donder uit hoe dat eruit zal gaan zien, zolang ik maar de wil heb om te blijven vechten en de hoop te houden op "beter".

 

Om die reden hebben mijn familie en ik al vrij lang geleden besloten dat een (hulp)hond mij een heleboel moois op zou kunnen leveren. In de eerste plaats om structuur en regelmaat aan te brengen (mijn ADHD hoofd maakt dit momenteel vaak nog erg lastig), maar vooral ook om een maatje te hebben dat er altijd is (ook als ik er knettergek van word) en de verantwoordelijkheid te voelen voor een levend wezen dat afhankelijk is van mij. 

 

In mijn geval zal deze toekomstige (hulp)hond met name gericht zijn op het voorkomen van eenzaamheid, het aanbrengen van structuur in de dag, het voorkomen en signaleren van mogelijke impulsdoorbraken (die kunnen zorgen voor zelfdestructief gedrag), het signaleren van b.v. een laag bloedsuiker of oververmoeidheid, maar hij zal vooral een spiegel zijn van mijn eigen gedrag. Daarnaast kan een hulphond die gericht is op mijn problematiek een grote steun zijn in het oppikken van een normaal, fijn en duurzaam leven. 

 

Het bedrag dat ik nodig heb om dit traject te kunnen starten is helaas oneigenlijk groot. Een opleiding kost gemiddeld tussen de €10.000 en €15.000, en dat is slechts voor de opleiding zelf. Vanuit de gemeente of verzekering wordt in mijn geval helaas niets vergoed (wat ik goed begrijp), en zelf heb ik op dit moment de middelen niet om het volledige bedrag bij elkaar te krijgen. Het doel van deze crowdfunding is dus ook niet om het volledige bedrag te bereiken. Dat is onmogelijk en kan ik ook niet vragen. Maar ieder stapje dat mij dichter bij dit uiteindelijke doel kan brengen (een hulphondje; waarschijnlijk noem ik 'm Moos, Mosey, Guus, Duby of Dribbel) is een stapje dichterbij mijn droom en vooral: een nieuw begin. 

 

Dit lange verhaal (dat dus eigenlijk kort had moeten worden) is alsnog een epistel geworden, maar ik wilde dit verhaal graag zo compleet mogelijk maken. Vooral omdat hulp vragen iets is dat ik doorgaans heel moeilijk/ingewikkeld vind. Voor een ieder die mij graag zou willen helpen maar er de middelen niet voor heeft: doe het vooral niet, maar zorg goed voor jezelf. Sowieso al heel erg bedankt voor het lezen van deze mini-Bijbel en de tijd die je daarvoor genomen hebt. Alleen al voor het lezen of delen van dit bericht ben ik iedereen onwijs dankbaar. En mocht je mij wél graag willen en kunnen helpen, dan wil ik bij voorbaat gezegd hebben dat ik daar intens dankbaar voor ben. Meer dan je zult weten of denken. 

 

Vooralsnog heel, heel veel dank voor het lezen van dit epistel (je kunt het bijna een scriptie noemen), en voor alle liefde, steun en hulp die ik in de afgelopen jaren van jullie gekregen heb. Dat betekent veel. En last but not least: delen mag en zelfs héél graag!

 

Heel veel liefs, glinsters en zonnestralen,

Bo