De mooiste pruik voor Shannon

Hey lieve mensen,

Ik heb al mijn kracht en moed bij elkaar verzameld om mijn verhaal hier te typen, omdat ik het moeilijk vind om mijn leven bloot te leggen.
Maar ook vind ik het belangrijk om mijn verhaal te delen en hier weer kracht uit te halen..

Mijn verhaal startte 11 jaar geleden toen ik 10 jaar oud was, nu ben ik 21. Ik was met mijn vader en stiefmoeder naar Disneyland geweest. Bij thuiskomst kreeg ik plotseling last van mijn benen en ademhaling. Mijn moeder zei nog “je hebt een zwaar weekend gehad, je lichaam zal moe zijn’”. Helaas verergerde het in de nacht en moest ik na de huisartsenpost in het ziekenhuis. Hier werd gezegd dat ik overbelaste spieren had en thuis moest rusten. De pijn die ik heb gehad kan ik niet omschrijven en hier heb ik lange tijd mee rond gelopen. Na 2 maanden van ziekenhuisbezoeken kreeg ik pas de écht diagnose; Acute lymfatische leukemie. Daar zat ik dan als 10 jarige samen met mijn ouders en werd ons door 4 artsen verteld dat ik kanker had. Onze wereld stortte in en het eerste dat in mij opkwam was het boek ‘achtste groepers huilen niet’. Mijn 1e vraag was dan ook: ‘ga ik dood’?. Er werd verteld dat er een hoge overlevingskans was en dat ze er alles aan gingen doen om mij te genezen. Ik ging de strijd aan en belandde in een zwaar traject met 2 jaar lang chemobehandelingen. Overgeven, misselijkheid en doodziek zijn nam ik voor lief, maar mijn haren verliezen vond ik het ergste.. daar was ik zo trots op. Ik ben het gevecht aangegaan en ben altijd zo positief mogelijk gebleven. Na 2 jaar was alles achter de rug en kon ik proberen om mijn leven weer op te pakken. 4 jaar lang is alles goed gegaan en had ik mijn leventje weer beetje op orde. Tot ik van de een op de andere dag koorts kreeg met heftige pijnen. Mijn leukemie kwam toen ik 16 jaar was terug... Onze wereld stortte opnieuw in. Hoe kan dit? Waarom gebeurd mij dit? Wat doe ik verkeerd? Daar ging ik weer hetzelfde trajact in, opnieuw 2 jaar lang... Alwéér mijn haren verliezen.. opnieuw het ergste wat er was. Ik was 16 jaar dus als jonge meid was dit zo verschrikkelijk voor mij, ik verloor al mijnvrouwelijkheid, opnieuw. Positief en met al mijn kracht ging ik weer de strijd aan. Nog een keer vechten tegen deze kutziekte, want hij ging mij niet kapot krijgen. Na 2 jaar was mijn behandeling eindelijk voorbij en kon im eindelijk mijn leven weer oppakken. Mij focussen op de leuke dingen die mij nog te wachten stonden. Na de behandeling met al mijn wilskracht mijn HAVO diploma gehaald en afgelopen september kon ik eindelijk starten met de HBO opleiding Social Work. Ik ben weer 3 jaar verder met mijn leven, inmiddels 21 jaar. Met kerst voelde ik me niet zo lekker, hier kreeg ik een antibiotica kuur voor. Toch even bloedprikken voor de zekerheid, want dit is met mijn geschiedenis erg belangrijk. Vorige week maandag was de dag, 13 januari 2020. Daar zaten we, voor de 3e (!!!) keer bij de arts met slecht nieuws. Doormiddel van de beenmergpunctie is er 60% leukemie in mijn beenmerg aangetroffen. Deze uitslag kwam nog harder dan een klap binnen want ik had dit keer (gelukkig) nog geen pijn. Ik vind het lastig om dit te omschrijven..
Er zijn gelukkig nog verschillende behandelingopties voor mij, de artsen zijn nu aan kijken wat het beste behandelplan voor mij gaat zijn. Ik heb in het verleden geen beenmergtransplantatie gekregen dus deze optie is ook nog open. Ook is er in Utrecht via het Prinses Maxima Centrum de CAR-T behandeling. Genetische manipulatie van je cellen. Ik weet nog niet hoe mijn behandelplan er uit gaat zien. Alleen dat het weer heel zwaar en intensief gaat worden. Ik probeer echt zo positief mogelijk te blijven en er weer tegen te vechten, ik wil de hoop nooit opgeven en blijven vechten tot het eind. Ik wil me niet klein laten krijgen, nooit niet.
Hoogstwaarschijnlijk zal er weer chemotherapie in mijn behandelplan zitten en zal ik opnieuw al mijn haren gaan verliezen... Als ik beenmergtransplantatie krijg verlies ik hoe dan ook al mijn haren..
Mijn budget is helaas niet erg groot. Daarom wil ik jullie vragen om mij te helpen geld in te zamelen voor een mooie pruik.
Ook wil ik jullie vragen of jullie mij veel steun en kracht willen toesturen, dit kan ik in mijn gevecht goed gebruiken..Lieve woorden en steun geven mij zoveel kracht.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik ben blij dat ik dit van mij af heb kunnen schrijven en hoop dat jullie ook altijd positief proberen te blijven. Hoe moeilijk dit ook is geloof in jezelf. Geniet van de leuke kleine dingen in het leven, want het is niet altijd vanzelfsprekend ❤️ Groetjes Shannon Rijsdijk