Curaçao dream relive.
Donation protected
— For Dutch please scroll below —
Hello everyone. My name is Lynette 26 years old. I was always healthy and fit until I was 12 years old. Until September 2005. Then I ended up in a real nightmare. I got a liver inflammation, unfortunately it did not stay there. Out of nowhere I got into a coma ... for 10 days. (The third day my heart stopped for 10 seconds). Doctors were in their hair with their hands. Nobody knew what I had or was wrong. On the day I woke up from the coma, the doctors asked my parents for advice: "What can we do?" A question that a doctor asks? My father gave the answer to start with chemotherapy. Doctors have started chemotherapy immediately and have had those months. (About 3 months). That was the time the doctors needed to diagnose and search. After 15 long weeks, the diagnosis was finally established. I had: the Griscelli Syndrome. The question, of course, was I getting better? How can I cure? We received the answer: '' A bone marrow transplant is your only chance of survival ''. After a good search, the donor was known. My own sister! What a special moment that was. The moment the drip with blood went to me. It was now the moment to wait, wait to see if the blood of my sister accepts my body. That did it! On Father's Day 2006 the first cells were present. A better gift for my father is not there. Now it was a time of recovery and rehabilitation. Since I have been quiet for so many months, my muscles were so weak that I had to learn to walk / cycle again. Because of my willpower and perseverance, I managed to do it all again! Now 13 years later, I still have many inflammations, and I have had surgery a few more times. (gallbladder inflammation, appendicitis, pneumonia). In spite of that, it really goes amazingly well with me! I enjoy life, and every day I get everything I can.
My biggest wish is: Thank my parents and sister, thank you for everything they have done for me. . Day in and day out of my hospital bed and try to cheer me up. They may now also be put in the spotlight instead of me. I would really like to experience the holiday in Curaçao over and over again, to walk with my parents and sister as a healthy and happy family. Not with a rickety wheelchair to be driven by Curaçao, but just walking! They deserve it as no other, they too have to be put in the spotlight!
Every little bit helps, who does not keep the small one out of life first!
Thank you!
Hallo iedereen. Mijn naam is Lynette 26 jaar. Tot mijn 12e levensjaar ben ik altijd gezond en fit geweest. Tot september 2005. Toen kwam ik terecht in een echte nachtmerrie. Ik kreeg een leverontsteking, helaas bleef het daar niet bij. Uit het niets raakte ik in een coma ... 10 dagen lang. (De derde dag stopte mijn hart 10 secondes lang). Dokters zaten met hun handen in het haar. Niemand wist wat ik had of mankeerde. Op de dag dat ik ontwaakte uit de coma, vroegen de dokters mijn ouders om raad: “wat kunnen we doen?” Een vraag die een dokter stelt? Mijn vader gaf het antwoord om te starten met chemokuren. Dokters zijn direct gestart met chemokuren en heb die maanden gehad. (Ongeveer 3 maanden). Dat was de tijd die de dokters nodig hadden om de diagnose te stellen en zoeken. Na 15 lange weken werd eindelijk de diagnose vastgelegd. Ik had: het Syndroom Van Griscelli. De vraag was natuurlijk: word ik beter? Hoe kan ik genezen? We kregen als antwoord: ''Een beenmergtransplantatie is je enigste overlevingskans''. Na goed rond zoeken was de donor bekend. Mijn eigen zus! Wat was dat een bijzonder moment. Het moment dat het infuus met bloed naar mij ging. Het was nu het moment op afwachten, afwachten of het bloed van mijn zus mijn lichaam accepteert. Dat deed het! Op Vaderdag 2006 waren de eerste cellen aanwezig. Een beter cadeau voor mijn vader is er niet. Nu was het een tijd van herstellen en revalideren. Aangezien ik zo veel maanden stil heb gelegen, waren mijn spieren zo verslapt dat ik opnieuw moest leren lopen/fietsen. Door mijn wilskracht en doorzettingsvermogen heb ik dat weer allemaal voor elkaar gekregen! Nu 13 jaar later, heb ik nog vaak ontstekingen, en ben ik nog een paar keer geopereerd. (galblaasontsteking, blindedarmontsteking, longontsteking). Ondanks dat, gaat het echt verbazingwekkend goed met mij! Ik geniet van het leven, en elke dag haal ik er alles uit wat ik kan.
Mijn grootste wens is: Mijn ouders en zus bedanken, bedanken voor alles wat ze gedaan voor mij hebben. . Dag in dag uit bij mijn ziekenhuisbed zitten en mij proberen op te vrolijken. Hun mogen nu ook eens in het zonnetje gezet worden in plaats van mij. Ik zou héél graag de vakantie in Curaçao overnieuw willen beleven, om samen met mijn ouders en zus daar te lopen als gezond en gelukkig gezin. Niet met een krakkemikkige rolstoel door Curaçao gereden worden, maar gewoon lopend! Ze verdienen het als geen ander, ook hun moeten eens in het zonnetje gezet worden!
Alle beetjes helpen, wie het kleine niet eerst is het leven niet weerd!
Dankjewel!
Hello everyone. My name is Lynette 26 years old. I was always healthy and fit until I was 12 years old. Until September 2005. Then I ended up in a real nightmare. I got a liver inflammation, unfortunately it did not stay there. Out of nowhere I got into a coma ... for 10 days. (The third day my heart stopped for 10 seconds). Doctors were in their hair with their hands. Nobody knew what I had or was wrong. On the day I woke up from the coma, the doctors asked my parents for advice: "What can we do?" A question that a doctor asks? My father gave the answer to start with chemotherapy. Doctors have started chemotherapy immediately and have had those months. (About 3 months). That was the time the doctors needed to diagnose and search. After 15 long weeks, the diagnosis was finally established. I had: the Griscelli Syndrome. The question, of course, was I getting better? How can I cure? We received the answer: '' A bone marrow transplant is your only chance of survival ''. After a good search, the donor was known. My own sister! What a special moment that was. The moment the drip with blood went to me. It was now the moment to wait, wait to see if the blood of my sister accepts my body. That did it! On Father's Day 2006 the first cells were present. A better gift for my father is not there. Now it was a time of recovery and rehabilitation. Since I have been quiet for so many months, my muscles were so weak that I had to learn to walk / cycle again. Because of my willpower and perseverance, I managed to do it all again! Now 13 years later, I still have many inflammations, and I have had surgery a few more times. (gallbladder inflammation, appendicitis, pneumonia). In spite of that, it really goes amazingly well with me! I enjoy life, and every day I get everything I can.
My biggest wish is: Thank my parents and sister, thank you for everything they have done for me. . Day in and day out of my hospital bed and try to cheer me up. They may now also be put in the spotlight instead of me. I would really like to experience the holiday in Curaçao over and over again, to walk with my parents and sister as a healthy and happy family. Not with a rickety wheelchair to be driven by Curaçao, but just walking! They deserve it as no other, they too have to be put in the spotlight!
Every little bit helps, who does not keep the small one out of life first!
Thank you!
Hallo iedereen. Mijn naam is Lynette 26 jaar. Tot mijn 12e levensjaar ben ik altijd gezond en fit geweest. Tot september 2005. Toen kwam ik terecht in een echte nachtmerrie. Ik kreeg een leverontsteking, helaas bleef het daar niet bij. Uit het niets raakte ik in een coma ... 10 dagen lang. (De derde dag stopte mijn hart 10 secondes lang). Dokters zaten met hun handen in het haar. Niemand wist wat ik had of mankeerde. Op de dag dat ik ontwaakte uit de coma, vroegen de dokters mijn ouders om raad: “wat kunnen we doen?” Een vraag die een dokter stelt? Mijn vader gaf het antwoord om te starten met chemokuren. Dokters zijn direct gestart met chemokuren en heb die maanden gehad. (Ongeveer 3 maanden). Dat was de tijd die de dokters nodig hadden om de diagnose te stellen en zoeken. Na 15 lange weken werd eindelijk de diagnose vastgelegd. Ik had: het Syndroom Van Griscelli. De vraag was natuurlijk: word ik beter? Hoe kan ik genezen? We kregen als antwoord: ''Een beenmergtransplantatie is je enigste overlevingskans''. Na goed rond zoeken was de donor bekend. Mijn eigen zus! Wat was dat een bijzonder moment. Het moment dat het infuus met bloed naar mij ging. Het was nu het moment op afwachten, afwachten of het bloed van mijn zus mijn lichaam accepteert. Dat deed het! Op Vaderdag 2006 waren de eerste cellen aanwezig. Een beter cadeau voor mijn vader is er niet. Nu was het een tijd van herstellen en revalideren. Aangezien ik zo veel maanden stil heb gelegen, waren mijn spieren zo verslapt dat ik opnieuw moest leren lopen/fietsen. Door mijn wilskracht en doorzettingsvermogen heb ik dat weer allemaal voor elkaar gekregen! Nu 13 jaar later, heb ik nog vaak ontstekingen, en ben ik nog een paar keer geopereerd. (galblaasontsteking, blindedarmontsteking, longontsteking). Ondanks dat, gaat het echt verbazingwekkend goed met mij! Ik geniet van het leven, en elke dag haal ik er alles uit wat ik kan.
Mijn grootste wens is: Mijn ouders en zus bedanken, bedanken voor alles wat ze gedaan voor mij hebben. . Dag in dag uit bij mijn ziekenhuisbed zitten en mij proberen op te vrolijken. Hun mogen nu ook eens in het zonnetje gezet worden in plaats van mij. Ik zou héél graag de vakantie in Curaçao overnieuw willen beleven, om samen met mijn ouders en zus daar te lopen als gezond en gelukkig gezin. Niet met een krakkemikkige rolstoel door Curaçao gereden worden, maar gewoon lopend! Ze verdienen het als geen ander, ook hun moeten eens in het zonnetje gezet worden!
Alle beetjes helpen, wie het kleine niet eerst is het leven niet weerd!
Dankjewel!
Organizer
Lynette Droom
Organizer
Borne, NL
