Buitenlucht is gezond, help ons aan een tuin

Hoeveel pech kan 1 gezin hebben? Nou…

In 2021, net voor Sinterklaas, kreeg ik een herseninfarct. Ik was 47, ontzettend sportief, thuisblijfmoeder van twee zorgintensieve kinderen en van de ene op de andere dag lag ik in het ziekenhuis. Ik kom nog wel lopen, maar niet meer praten, nog wel douchen maar geen boterham meer smeren. En de energie die altijd had was weg.

Terwijl ik nog volop aan het revalideren was, kregen we te horen dat mijn man lymfeklierkanker had. Gelukkig geen agressieve soort, maar hij moest evengoed wel behandeld worden met chemo en immunotherapie. Mijn revalidatie kwam even op de tweede plaats, de kanker had voorrang.

Eind 2022 was Rob weer kankervrij. Hij moest alleen nog twee jaar immunotherapie krijgen, om ervoor te zorgen dat de kanker zo lang mogelijk weg bleef. Ik kon weer verder met revalideren en mijn man kon weer volop aan het werk als ZZP-er. We hadden een moeilijk jaar gehad, maar we konden weer vooruit.

Maar begin maart 2024 werd mijn man opnieuw ziek. Nu geen kanker, maar een longontsteking. Een longontsteking die veroorzaakt werd door covid. Daar kun je antibiotica tegenaan gooien zoveel je maar wilt, maar die longontsteking gaat pas weg als de covid weg is. En dat moet je lichaam zelf doen. Het probleem was, vanwege de immunotherapie kon zijn lijf geen antistoffen voor covid maken. Dus hij werd zieker en zieker en zieker.

Rob heeft ruim 7 weken op de IC gelegen, en ik heb 4 keer gedacht dat hij het niet ging halen. Vier keer heb ik aan mijn kinderen moeten vertellen dat papa het misschien niet zou overleven. Ze zijn 12 en 15, ze zitten gewoon op school. Maar soms hield ik ze thuis omdat het te spannend was in het ziekenhuis.

Ze hebben wonderen verricht op de IC, want Rob is er nog. En dankzij twee zakjes plasma met antistoffen heeft hij de covid weten te verslaan. Inmiddels is hij weer wakker en wacht hij op een plek in het revalidatiecentrum. Want ruim 7 weken op de IC kost je alle spieren die je hebt, dus hij moet helemaal opnieuw leren lopen, eten, douchen, aankleden, fietsen…

Mijn man is ZZP-er. En gelukkig heeft hij een AOV, dus hij krijgt geld zolang hij niet kan werken. Maar redden we het daarmee? Eerlijk? Heel eerlijk? Net niet.

Toen ik een herseninfarct had hebben we van ons spaargeld geleefd. Ik was degene die altijd voor de kinderen zorgde, maar ineens moest Rob dat doen. En daardoor kon hij een aantal maanden veel minder werken. Dus we moesten daarna weer opnieuw beginnen met sparen. We hadden net weer een klein buffertje, maar dat ging op toen Rob covid kreeg. Van een AOV kun je net je vaste lasten betalen en eten, maar de belastingdienst wil nog steeds je kwartaalaangifte innen en de waterschapsbelasting houdt geen rekening met zieke kostwinnaars.

Dus nee, we redden het net niet. De vriezer is stuk, maar we kunnen geen nieuwe kopen. En de tuin… De tuin is al jaren overgroeid. Ik heb vanwege mijn NAH (niet-aangeboren hersenletsel) niet meer de energie om de tuin bij te houden, en de kans is groot dat Rob het straks ook niet meer kan. Hij heeft longschade opgelopen in die 7 weken op de IC. Dus eigenlijk zou onze tuin helemaal leeggehaald moeten worden, opgehoogd (we wonen op veengrond), en dan zouden we terras willen hebben en verder gewoon gras. Zodat we weer in de tuin kunnen zitten.

Daar hadden we geld voor, maar dat geld is opgegaan aan overleven. Ik kan zelf helaas niet meer werken vanwege mijn NAH, en Rob is voorlopig ook niet aan het werk. We kunnen voorlopig dus niet opnieuw gaan sparen.

Het zou heel fijn zijn als jullie ons konden helpen om onze tuin onderhoudsvriendelijker te maken. We hoeven niet op vakantie en we kunnen best zonder nieuwe kleren. Maar het zou heerlijk zijn als we aan het eind van de zomer weer gewoon in de tuin kunnen zitten. Als ik de was weer aan de droogmolen kan hangen. En als we straks ruzie kunnen maken met de pubers over wie er aan de beurt is om het gras te maaien.