Aardbeving Kroatië: Onderdak nodig

Scroll down for English version

Op 29 december 2020 om 12:19 heeft een verwoestende aardbeving met een magnitude van 6,2 op de schaal van Richter de steden Petrinja, Sisak en Glina zwaar getroffen alsook de dorpen in de nabije omgeving. De schade is enorm, mensenlevens zijn verloren gegaan en velen zijn dakloos geworden of slapen in onveilige, barre omstandigheden. De hele dag door zijn er bevingen, soms zware, waardoor iedereen in angst en afwachting leeft: want wanneer het ophoudt weet niemand. Waar men op dit moment het meeste behoefte aan heeft zijn veilige slaapplaatsen zoals caravans en mobiele huisjes. Met het geld dat we inzamelen kopen wij deze tijdelijke onderkomens in Kroatië om ze vervolgens rechtstreeks af te leveren bij degenen die het het hardste nodig hebben. 

Ik (Maja de Hoogh) ben ter plaatse in Glina en samen met vrienden, familie en andere contacten hier zullen wij deze actie in goede banen leiden. Op dit moment zijn er nog veel te veel mensen die in onveilige en ongezonde omstandigheden slapen, van gezinnen met kinderen tot eenzame ouderen. Een dak boven hun hoofd en een warme plek om te slapen is alles wat zij nu nodig hebben. Doneer zoveel je kunt, elke euro telt!

In mijn dagboek op deze pagina kun je lezen over mijn eigen ervaring en meer inzicht krijgen in wat voor impact de aardbevingen hier hebben gehad. Het zal nog lang duren voor we hier bovenop zijn gekomen. Ik dank je voor je groothartigheid: jouw steun betekent echt heel veel voor ons!

Op deze pagina houden wij je ook op de hoogte van de laatste gebeurtenissen en waar je donaties terecht zijn gekomen.

Elke donatie en het delen van deze actie wordt onbeschrijflijk veel gewaardeerd! 

Mijn dagboek start na dit bericht in het Engels.


ENGLISH

On December 29, 2020 at 12:19 PM, a devastating earthquake with a magnitude of 6.2 on the Richter scale severely hit the cities of Petrinja, Sisak and Glina as well as the nearby villages. The damage is enormous, human lives have been lost and many have become homeless or sleep in unsafe, harsh conditions. All day long there are tremors, sometimes heavy ones, which make everyone live in fear and anticipation: because when it will stop nobody knows. What people need most at the moment are safe and warm places to sleep such as caravans and mobile homes. With the money we raise, we buy these temporary shelters in Croatia and then deliver them directly to those who need it most.

I (Maja de Hoogh) am on site in Glina and together with friends, family and other contacts here we will ensure that this action runs smoothly. At the moment there are still far too many people who sleep in unsafe and unhealthy conditions, from families with children to the lonely elderly. A roof over their heads and a warm place to sleep is all they need now. Donate as much as you can, every euro counts!

In my diary on this page (scroll all the way down) you can read more about my own experience and gain insight into what impact the earthquakes have had here. It will be a long time before we recover. Thank you for your generosity: your support means a lot to us!

On this page we will keep you informed of the latest events and where your donations have ended up.

Every donation and share this fundraiser gets is indescribably appreciated!


MIJN DAGBOEK

29/12: Wat zou eindigen in veel verdriet en totale shock begon als een warme, zonnige dag. Twee dagen eerder landde ik op het vliegveld van Zagreb en zou ik eerst met vrienden nieuwjaar vieren en daarna naar Glina reizen, naar huis. Het is 12 uur, we zitten in de woonkamer koffie te drinken en te praten over de plannen voor vandaag. Misschien naar het park of de kerstmarkt bezoeken in het centrum van Zagreb. 12:19 uur. Uit het niets begint de aarde te beven. De vloeren en betonnen muren die normaal zo stevig zijn lijken nu niets waard. Ik ben bang. Het beeft enorm hard, dit is niet goed. Niet veilig. Ik wil naar buiten maar moet wachten tot het minder wordt want ik zou geen stap kunnen zetten. Het is een onbeschrijflijk akelig en naar gevoel. Het zijn maar een paar seconden maar het lijkt zo lang te duren. Zodra ik kan ren ik naar buiten, mijn vrienden volgen mij. Mensen verzamelen zich op straat. Ik ben blij dat het voorbij is maar mijn hart gaat nog steeds tekeer. Ik bel mijn ouders gauw op, daarna gaan we weg. Een vriendin die verderop woont is enorm overstuur, ze was alleen op de 9e etage van een appartementencomplex. We lopen samen naar een parkeerplaats, weg van alle gebouwen. Daar is het veiliger. Al lopend zie ik iedereen op straat, bang, in shock, bellend aan de telefoon. Zo ook mijn vrienden, via hun krijg ik de informatie door dat het epicentrum vlakbij Petrinja was. Dichtbij Glina. Hun families zijn oke. Langzaam komen er berichten binnen dat Glina en Petrinja zwaar getroffen zijn. Ik zie meer en meer foto’s van plekken die mij maar al te bekend zijn. Huizen, kerken, straten, parken en pleinen hebben een enorme klap gehad. Het is een puinhoop. Er zijn doden gevallen. Ik bel mijn tante om te vragen of zij en de rest van de familie oké zijn en hoe het in Glina is. Zij en haar man mankeren niets, evenals mijn nichtje en andere familie. Gelukkig maar. Hun huizen hebben wel wat schade en er is van alles omgevallen maar ze zijn veilig nu. Dan vertelt ze me dat het in Majska Poljana niet goed is. De vader en broer van de man van mijn nichtje (Dario) worden vermist. Hun huis is compleet ingestort. Er wordt naar ze gezocht. Mijn maag draait om. Ik hang op en barst in tranen uit. Tot dat moment vond ik het erg maar dacht ik dat het wel te overzien was. In Zagreb was er tenslotte niets kapot gegaan. Deze informatie raakte me echter te dicht bij huis. “Dit is niet echt, dit is niet echt” zeg ik tussen mijn tranen door. Ik kan niet stoppen met huilen. Mijn vriend troost me en zegt dat ze ze wel zullen vinden. Ja, misschien heeft hij gelijk. Ik bid voor ze, hoop dat ze levend gevonden worden. Ik houd mijn ouders en zus die in Nederland zijn constant op de hoogte. Foto’s en nieuwsberichten worden heen en weer gestuurd. Ons huis lijkt in orde, een ander gebouw verderop in de tuin en naast ons heeft wel schade. Bakstenen liggen in de tuin, onder het dak is een groot gat. Dan komt een foto voorbij van het huis van Dario’s ouders. Een foto die later vaak voorbij zal komen. Ik weet niet wat ik zie. Waar eerder een huis met 2 etages stond, omringd door een tuin met grote boom in het midden en een schuur ernaast, daar staat nu alleen de boom en een beschadigde schuur van overeind. Ik voel mijn hoop nog meer verdwijnen. Toch wil ik geloven dat ze nog leven. Ik bel mijn nichtje op, nog geen nieuws. Een aantal uur na de aardbeving belt mijn tante me. Ik hoor aan haar stem dat dit niet het bericht zal zijn waar ik op heb gehoopt. Dario’s vader dood is gevonden. Nee, ik geloof het niet. Mijn maag draait om, ik krijg geen lucht en barst opnieuw in huilen uit. Zijn gezicht, zijn stem, alles zie ik ineens voor me. Niet veel later krijg ik ook te horen dat zijn zoon dood gevonden is. De laatste steek die nodig was om deze dag tot een hel te maken. De tranen vloeien nog steeds over mijn wangen. De herinneringen aan ze blijven maar door mijn hoofd gaan. Het geroosterde lam op spit die tegen de zijkant van hun huis stond waarvan zijn vader me het eerste stukje afsnijdt, “Hier Maja, proef maar”. De etentjes en verjaardagen bij mijn nichtje thuis vol gezelligheid en gelach. Badmintonnen in de rivier met Dario’s broer, de tijd aan zee die we hebben doorgebracht, van alles. Elke herinnering steekt en maakt tranen bij me los. Het zijn twee ontzettend sympathieke, vriendelijke mannen die ik nog zoveel meer van het leven had gegund. Mijn hart is gebroken, verdriet en shock overheersen. Die nacht slaap ik niet. Ik wil naar mijn familie, naar Glina toe.

30/12:Het is vroeg in de ochtend, ik ben nog steeds wakker, moe, in shock en de gedachten razen door mijn hoofd. Rond 8 uur vertrek ik met vrienden naar Glina. Allemaal naar onze familie toe. Er is nog niets te zien. Dan komen we op de snelweg bij de tolhokjes waar we geen tol hoeven te betalen. Die is opgeheven om het verkeer door te kunnen laten stromen. Hulpdiensten, vrijwilligers, politie, het leger, iedereen is op weg naar het getroffen gebied. Einde snelweg, vanaf dan rijden we in de file. De kortste weg naar Petrinja is afgesloten dus we moeten via Sisak. Het duurt lang. De sporen die de aardbeving heeft achtergelaten beginnen zichtbaar te worden. Het ene huis staat, het andere is volledig met de grond gelijk gemaakt. Muren en daken zijn stuk. Hoe dichterbij we komen, hoe meer ik me besef dat dit echt is gebeurd. Hoe vreselijk het moet zijn geweest om het hier mee te maken. Ik kom voorbij allerlei plekken die ik gisteren in het nieuws zag. Het centrum van Petrinja is zo zwaar getroffen. Het is alsof een bom is ontploft. Het anders zo mooie heuvelachtige gebied is net een filmset voor een oorlogsfilm. We naderen Glina en ik kan alleen maar denken aan de familie die ik zometeen zal zien. Ik wordt als eerste afgezet voor het huis van Dario’s zus. Iedereen heeft zich daar verzameld. Ze zijn duidelijk aangedaan door de tragedie van gisteren. Niemand zegt een woord. Ze kijken me beduusd aan. Ik loop eerst naar de moeder die haar man en zoon verloren heeft. “Het spijt me” zeg ik in het Kroatisch terwijl ik haar een knuffel geef. We barsten allebei in tranen uit. Ik condoleer de rest van de familie, later komt ook de vriendin van Dario’s broer met haar ouders. Iedereen is in shock. Elke paar seconden wordt er gehuild. Recente foto’s worden gedeeld, er wordt over ze gepraat, over hoe het heeft kunnen gebeuren. Dat ze normaal gesproken altijd buiten aan het werk zijn. Waarom niet toen? Met gebroken harten staan we buiten in de tuin. Niemand durft nog een huis in. Niet na wat er is gebeurd. Na een tijdje moet ik gaan, ik kan niet lang in Glina blijven. Ik ga langs ons huis en zie bakstenen in de tuin liggen. Het huis lijkt verder oké maar ik moet het gat dichten in het gebouw aan de andere kant van de tuin. Ik zoek zo snel als ik kan naar zeil en wat gereedschap want het is eng om binnen te zijn. Samen met een vriend en zijn vader maak ik het gat dicht. Het is net donker en het begint te regenen. Net op tijd. Wanneer we teruggaan naar hun huis treffen we hun neef en twee vrienden aan. Zij zijn al de hele dag eten, drinken, kleding en andere noodzakelijke dingen aan het uitdelen en zouden later vanavond naar Zagreb gaan. Wij besluiten ze mee te helpen en rijden langs allerlei afgelegen huizen. Plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Kleine dorpjes en mensen die geïsoleerd leven maar toch dichtbij Glina. Mensen zijn blij ons te zien, je ziet dat ze zich niet comfortabel voelen om hulp aan te nemen maar we staan erop dat ze het toch doen want de komende tijd zal het chaos zijn. Ik zie eindelijk het eerste positieve gevolg van de aardbeving: er zijn zoveel mensen die samenkomen om te helpen. Het doet me goed. We komen laat die avond in Zagreb aan en laten dan onze honden uit om daarna te slapen. Omdat we zo moe zijn lukt het ons om snel in slaap te vallen maar ‘s nachts maken lichte bevingen me wakker. Goed slapen doe ik niet.


31/12 - 03/01: Elke ochtend wanneer ik wakker wordt hoop ik dat het allemaal een nachtmerrie was. Snel realiseer ik me dat dit helaas echt de werkelijkheid is. Ik probeer terug naar Glina te gaan met mijn hond in zijn transportbox en een grote koffer maar het is lastig. Mijn nichtje en Dario zouden me ophalen maar die kan ik dat nu natuurlijk niet vragen. De vriend bij wie ik slaap denkt met me mee en probeert vervoer te regelen. In de tussentijd doet hij zijn best om het me naar mijn zin te maken. Het werkt. Soms vergeet ik het drama wat zich 50 kilometer verderop afspeelt. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik deze goede vrienden een half jaar geleden heb leren kennen. Toch houdt de situatie me constant bezig en ik ben dan ook opgelucht dat ik op 4 januari terug naar huis kan. 


04/01: Eindelijk kan ik me nuttig maken. Het was moeilijk om de afgelopen dagen in Zagreb niets te kunnen betekenen. Eerst moet ik het huis op orde krijgen, omdat ik ben weggeweest is het binnen ijskoud en het water is afgesloten. Terwijl ik buiten met mijn laarzen in de waterput sta kijk ik op wanneer ik een vreemd geluid hoor. Op dat moment zie ik het dak van een van de huizen verderop instorten. Het is naar maar ik moet verder want er is genoeg te doen. Er lopen controleurs rond om de huizen van een sticker te voorzien: wit, groen, oranje en rood. Deze zeggen allemaal iets over de staat van het huis. Ze komen ook langs mij en na een korte inspectie krijgen wij groen: geen dreigende schade maar er moet wel een en ander worden hersteld en grondiger worden bekeken. Ik ga langs het huis van mijn vriend en zijn ouders waar het vele malen warmer is. Ik krijg er eten van ze, zo vrijgevig zijn ze hier altijd. Alle Kroaten zijn zo in mijn beleving. Al zit je zo vol dat je echt niet kan eten, nee zeggen kan niet. Je maakt ze er bijna boos mee, de enige optie is eraan toegeven. Ze bedoelen het natuurlijk goed. Mijn vriend slaapt die avond bij mij zodat ik niet alleen ben. Gelukkig maar. Ik merk dat ik angstig ben elk moment wanneer ik in huis ben. Al is het maar om naar de wc te gaan, te koken of te douchen: alles moet snel en ik ben constant op mijn hoede. Het beeft hier constant, de hele dag en nacht. De aardbeving app op mijn telefoon stuurt me meldingen. ‘s Ochtends is mijn hele scherm er vol mee.

05/01:Vandaag is de begrafenis van Dario’s vader en broer. Het gaat een zware dag worden. Mijn tante haalt me op en samen rijden we naar het kerkhof op een heuveltje. Het is er al druk. We staan aan de achterkant van het kleine kerkje geparkeerd en zodra ik uitstap zie ik al een rij politieagenten in stilte staan. Naarmate we dichterbij komen zie ik nog meer agenten en een aantal anderen die aan de zijkanten staan. In het midden staat een van de kisten en bloemen erbij. Ik en mijn tante lopen naar het midden toe op enkele meters afstand van de kist. Ik draai me om en zie de familie erachter staan. De kist van Dario’s broer is waarschijnlijk nog binnen in het kerkje. Het is doodstil. Ik kijk terug naar de kist en barst in huilen uit. De realiteit slaat in. Dit is hun begrafenis. Het is echt gebeurd. Ze zijn er niet meer. Bij het zien van hun foto’s naast de kisten wordt ik nog verdrietiger. Zulke vriendelijke gezichten, ik herinner me ze nog goed. Ik sluit mijn ogen en praat tegen ze in mijn gedachten. Daarna lopen mijn tante en ik naar een plek toe waar we kunnen staan. Mensen blijven maar toestromen, bekenden en onbekenden. De moeder van Dario kan ik niet zien maar ik hoor haar soms hard huilen. Het is druk geworden. De kist van Dario’s broer komt naar buiten en wordt naast die van zijn vader gezet. Het is stil en de lucht is bewolkt maar de zon schijnt erachter. Dan komt er een koor naar voren. Ze zingen prachtig. Het raakt me en de tranen rollen opnieuw over mijn wangen. Ik zie de familie elkaar troosten en leef met ze mee. Het is een groot verlies. De priester komt en doet een toespraak, waarna er nog een keer wordt gezongen door het koor. Op het moment dat de kisten en iedereen die aanwezig is naar de laatste rustplaats loopt begint het te regenen. Opnieuw zingt het koor en leest de priester wat uit de Bijbel voor. De kisten van vader en zoon verdwijnen langzaam in de grond. Het is een hartverscheurend tafereel. Ik zie Dario’s moeder zich huilend aan hun foto’s vastklampen. Ze wil ze niet loslaten. Dan breekt de zon door de wolken en de regen stopt. Het geeft een onbeschrijfbaar vredig en mooi randje aan deze verdrietige dag. De ceremonie is over en velen beginnen de begraafplaats te verlaten. Ik geef Dario een knuffel, zeg hem dat het me spijt met tranen in mijn ogen. Hij is ook emotioneel. Zo heb ik hem nog nooit gezien maar hij houdt zich sterk. Ik vind het enorm knap van hem. Terwijl we de begraafplaats verlaten verschijnt er een regenboog in de bewolkte, zonnige lucht. Voor mij en vele anderen was dat geen toeval. Sommigen gaan nu naar de mis in de ijskoude kerk. Deze is ook beschadigd geraakt door de aardbeving. Ik kan de priester niet voldoende volgen dus ik sluit mijn ogen opnieuw en vraag aan de engelen of zij iedereen die het hier moeilijk mee heeft bij willen staan en hun leed willen verzachten. Na de mis verzamelen we buiten naast de kerk. Er is een bijeenkomst georganiseerd voor dichtstbijzijnde familie. Dario vraagt of ik kom maar ik voel me ongemakkelijk. Dan slaat hij zijn arm om me heen en zegt “Jij bent ook familie”. Het maakt me emotioneel. Zijn familie is altijd zo lief voor me geweest en zelfs op een dag als deze zijn ze zo liefdevol en openhartig. Zijn vader en broer zijn precies hetzelfde. Geen wonder dat ze zo’n groot gat achterlaten in onze harten. Het is pijnlijk. Bij het huis aangekomen is iedereen in een iets betere stemming. Er wordt gegeten en gedronken, over van alles en nog wat gesproken en iedereen troost elkaar. De foto’s van Dario’s vader en broer staan op tafel. Het is confronterend en ik kan en wil niet eten. Wel drink ik een glaasje sljivović in ere van hen. Ik praat wat met de familie en bekenden en om een uur of 5 kom ik thuis. Ik ben op. Mijn ogen doen zeer van het huilen, ik voel me zwaar. Ik ga naar de slaapkamer die dichtbij de voordeur is en bel met mijn ouders om te vertellen over de verdrietige maar mooie begrafenis. Plotseling, terwijl ik nog met ze aan het videobellen ben, begint alles weer heftig te schudden. Ik zit meteen rechtop, sla een gil uit van doodsangst en ren op mijn sokken naar buiten. Mijn hond ontsnapt ook. Al huilend en ontdaan leg ik uit dat er een aardbeving was. Ik zie dat mijn tante belt, ik hang op en neem het gesprek aan. Of ik oké ben vraagt ze en ze zegt dat ze me meteen op komt halen zodat ik bij haar, mijn oom en hun buren slaap in de caravan vanavond. Ik wil niets liever. Dan ga ik op zoek naar mijn hond, hij is bang maar komt toch twijfelend bij me terug. Mijn vriend belt me ook om te checken of alles goed is met me en zegt dat ik ook bij zijn ouders kan slapen. Wat een geluk dat mensen hier zo om me geven. Ik pak wat spullen en rijd met mijn tante mee naar het huis van de buren. Ze zijn in een soort zomerkeuken want ook zij durven hun huis niet in. Eenmaal bijgekomen van de schrik gaat het wel weer. Die avond slapen we in een kleine maar warme caravan. Ik voel me er stukken veiliger dan in huis met al dat beton en die bakstenen om me heen. Die avond heb ik nachtmerries en ook wat moeite met slapen. Morgen beter, hopelijk.

06/01: Mijn tante nodigt me uit om met haar op pad te gaan. Ze gaat bij ouderen langs om pakketjes met eten, drinken en andere huishoudelijke spullen af te leveren en om hout binnen te halen voor hun kachels. Natuurlijk ga ik mee zodat ik me enigszins nuttig kan maken. We komen eerst bij een oudere vrouw met haar hondje. Ze woont alleen, heeft geen buren en aan de buitenkant lijkt er niets mis met haar huis. Binnen zijn echter scheuren zichtbaar. Terwijl wij hout voor haar halen maakt ze cappuccino’s voor ons klaar. Wanneer we over de aardbeving van gisteravond praten springen de tranen in haar ogen. Ze was bang en alleen. Terwijl mijn tante wat uit de auto pakt buiten vind er nog een beving plaats. Haar huis beweegt een paar seconden heen en weer. Ik zie aan haar dat ze het moeilijk vindt dus probeer ik haar gerust te stellen. We moeten verder op pad en komen die dag bij nog vier andere huizen langs. Ieder met hun eigen verhaal. Ze wonen in heel kleine dorpjes, soms met buren en soms niet. Soms samen, soms alleen. De een is fysiek fit genoeg om naar buiten te rennen tijdens een aardbeving, de ander niet en kan niet anders dan ergens in huis wachten tot het stopt met beven. Het is me afgelopen dagen duidelijk geworden dat het lot hier beslist wie ongedeerd blijft. In dezelfde straat blijft het ene huis staan terwijl het andere als een kaartenhuis in elkaar zakt, terwijl ze op dezelfde manier zijn gebouwd. Deze aardbevingen komen uit het niets, je weet niet hoe sterk deze zal zijn, hoeveel schade het zal aanrichten of wanneer het gebeurt. Dat weet je pas als het voorbij is. Het is een vijand die je niet ziet en die een constante angst bij je achterlaat. Je durft niet te ontspannen of te gaan slapen want het kan zomaar weer gebeuren. En wanneer het gebeurt - dat gevoel wens ik niemand toe. Het is ontzettend akelig. Samenzijn helpt om je gedachten te verzetten en je iets veiliger te voelen. Helaas heb ik vandaag gezien dat het niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Ik leef mee met deze weerloze, eenzame ouderen. Ik wil iets voor ze doen.

07/01 - 08/01: Vandaag ontstond het idee om een Gofundme te starten en geld in te zamelen voor mensen die echt onderdak nodig hebben. Het wordt hier niet altijd goed geregeld en sommige caravans en mobiele huisjes komen in handen van hen die het niet (dringend) nodig hebben. Er is veel onduidelijkheid bij het Rode Kruis, met name de eerste dagen, waar iedereen zijn eigen ding deed in plaats van dat er een beeld werd geschetst van de schade, de mensen die hulp nodig hebben en in welke mate. Ik hoor verhalen van bijvoorbeeld buren die hun schoonmoeder en vader met een deken in de bosjes vonden, mensen die onder een half kapotte schuur slapen bij een kampvuur, mensen die in een tent slapen of met hun hele gezin nog steeds in de auto slapen en deze soms de hele nacht laten draaien om hem warm te houden. Dat terwijl het winter is en ontzettend koud buiten, vooral ‘s nachts. Het doet me veel. Ik weet hoe veilig ik me in een caravan voel en dat gun ik deze mensen ook. De rest van de dag oriënteer ik me op het opzetten van deze Gofundme en ben ik opnieuw met mijn tante op pad om mensen te helpen.

09/01: Vandaag ga ik met mijn nichtje naar Majska Poljana waar het huis van Dario’s ouders tot voor kort nog stond. We gaan ze warm eten brengen want elke dag zijn ze van vroeg tot laat bezig met het opruimen en redden van waardevolle spullen. Onderweg zie ik hoe zwaar dit dorpje getroffen is. Zodra we bij hun huis aankomen, of wat ervan is overgebleven, draait mijn maag om. Ik had het al op de foto’s gezien maar nu ik er zelf ben komt het echt binnen. Ik zie nog zo het huis voor me, de tuin, de schuur en de boom waaronder we in de zomer aan een lange tafel hadden gegeten. Of het zoeken naar paddestoelen afgelopen herfst om ze te laten drogen in de schuur. Het is een catastrofe. Het huis is met de grond gelijk gemaakt en overal ligt beton, bakstenen en soms een voorwerp waardoor je weet: hier leefde een gezin. Ze zijn bezig om spullen uit de schuur te halen en als we later die middag terugkomen is ook de schuur afgebroken. We brengen die avond aanhangwagens vol spullen van Majska Poljana naar Glina. Steeds op en neer. Het is donker en al laat. Ik blijf alleen met Dario en mijn nichtje over. We rijden er nog een keer naartoe om bijna 20 autobanden te halen die van zijn broer zijn geweest. Hij was vaak met auto’s bezig, het was zijn hobby. Ik merk aan Dario hoe belangrijk het voor hem is om al deze spullen te bewaren. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het voor hem is maar hij houdt zich heel goed staande. Ik ben trots op hem. Die avond kom ik vies, moe maar voldaan thuis. 

10/01: Alsof het al niet moeilijk genoeg was begint het vandaag te sneeuwen. Ik hoop dat het niet blijft liggen maar helaas. Als een witte deken bedekt het de hele omgeving. Een mooi plaatje om te zien maar we hadden dit nou net niet nodig. Het lijkt wel alsof de puinhoop die is overgebleven na de aardbeving zich probeert te verstoppen maar dat lukt niet. De sporen blijven zichtbaar achter. In Glina is het inmiddels veel rustiger op straat. Veel vrijwilligers en hulpdiensten hebben deze plek verlaten. Ik merk dat mensen het moeilijk vinden om verder te gaan. Nog dagelijks beeft het, het opnieuw opbouwen kan nog niet van start gaan omdat er te weinig vakmensen beschikbaar zijn en omdat de schade niet altijd duidelijk is. Het wordt steeds kouder, temperaturen lopen ‘s nachts op tot -7 en ik kan niet anders dan denken aan degenen die in deze kou buiten slapen of in andere onveilige omstandigheden.

11/01: Terwijl ik vandaag de tekst voor deze pagina schrijf voel ik weer een hevige beving. Steeds loop ik naar de deur en weer terug naar de slaapkamer. Ik hoop zo erg dat het beven een keer stopt. Iedereen is nog constant op hun hoede, we slapen slecht en hebben nog steeds angst. Deze en de komende dagen houd ik me vooral bezig met de Gofundme, het huis, anderen helpen en in contact blijven met familie en vrienden. Het zou zo mooi zijn om te zien dat de donaties binnenkomen zodat we mensen een warm en veilig dak boven hun hoofd kunnen geven. Het is hier echt nodig.

13/01: De eerste donaties komen vandaag binnen. Wat doet me dat veel. Jullie steun is zo motiverend en geeft ons hoop. Op zoek naar de eerste caravan dus! Die avond ben ik weer bij mijn tante en haar buren, ze hebben bezoek. Een gezin met kind hebben zelf een caravan gekocht en zijn er heel blij mee. Even later komen ook mijn nichtje en Dario langs. Ik vraag waar ze zoal mee bezig zijn en of ik kan helpen. Ze zijn nog steeds bezig om al het puin weg te halen. Ik zeg dat het mooi zou zijn om er iets terug te zetten wat herinnert aan zijn vader en broer. Daar heeft hij ook al aan gedacht. Ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft en zijn tranen inhoudt. Ze zijn van plan om er een klein huisje terug te zetten waar ze in kunnen wanneer ze voor de bijen komen zorgen. Ze zijn al zo lang ik me kan herinneren in de bijen en honing business en hebben er echt passie voor. Dario laat foto’s zien van alle omgevallen dozen waar bijen in zaten. Ze waren boos die dag van de aardbeving. Terwijl ze weer rechtop werden gezet vlogen ze ook uit hun nest. De kans is groot dat ze niet terug hebben kunnen komen. Hoeveel bijen er nog in leven zijn weten we pas in de lente. Dario vertelt me over de verschillende bijensoorten, de ziektes en medicijnen en andere details over het houden van bijen. Ik merk hoe belangrijk het voor hem is om dat weer goed te krijgen en iets moois en succesvols achter te laten in ere van zijn vader en broer. Dan weet ik: het geld wat overblijft van deze gofundme waar we geen caravans of mobiele huisjes van kunnen kopen gaat naar Dario en zijn bijen. Zo komt elke euro dus goed terecht. Voor nu ga ik me bezig houden met het vinden van caravans en een lijst maken van degenen die deze nodig hebben. Mijn tante en ik gaan morgen op pad om zo een nog beter beeld te krijgen wie de hoogste prioriteit heeft. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor de steun, het doet ons heel veel! 


MY DIARY (ENGLISH)

29/12: What would end in a lot of grief and total shock started as a warm, sunny day. Two days earlier I landed at Zagreb airport and would celebrate New Years with my friends first and then travel to Glina, my home. It is noon, we sit in the living room, drinking our coffee and talking about the plans for today. Maybe we will visit the park or the Christmas market in the center of Zagreb. 12:19 pm. Out of nowhere the earth begins to shake. The floors and concrete walls that are normally so solid now seem worthless. I'm afraid. It shakes very strongly, this isn’t good, at all. It’s not safe. I want to go out but I have to wait until it shakes less because I couldn't take a step if I got up. It is an indescribably nasty and unpleasant feeling. It's only a few seconds but it seems to take so long. As soon as I can I run out, my friends follow me. People gather in the street. I'm glad it's over but my heart is still pounding. I call my parents quickly, then we leave. A friend who lives further up the road is very upset, she was alone on the 9th floor of an apartment complex. We walk together to a parking lot, away from all buildings. It is safer there. While we are walking I see that everyone on the street scared, in shock and making phone calls. So are my friends. Through them I receive the information that the epicenter was near Petrinja. Close to Glina. Their families are okay. Reports are slowly coming in that Glina and Petrinja have been badly affected. I see more and more photos of places that are all too familiar to me. Houses, churches, streets, parks and squares have been hit hard. It is a mess. There have been deaths. I call my aunt to ask if she and the rest of the family are okay and what Glina is like. She and her husband are fine, as are my niece and other family. Thank goodness. Their houses did have some damage and everything fell over but they are safe now. Then she tells me that the situation in Majska Poljana is really bad. The father and brother of my niece's husband (Dario) are missing. Their house has completely collapsed. People are trying to find them. My stomach turns. I hang up and burst into tears. Until then I thought it was bad but I thought it was manageable. After all, nothing was destroyed in Zagreb. However this information hit too close to home. “This is not real, this is not real” I say through my tears. I can't stop crying. My friend comforts me and says they will find them. Yeah, maybe he's right. I pray for them and hope they are found alive. I keep my parents and sister, who are in the Netherlands, constantly up to date. Photos and news items are sent back and forth. Our house seems to be in good shape, another building further down the garden and a building next to us has some damage. Bricks lay in the garden, there is a large hole under the roof. Then a picture of the house of Dario's parents passes by. A photo that later will be shown on the news countless of times. I can’t believe what I'm seeing. Where previously there was a 2-storey house, surrounded by a garden with a large tree in the middle and a barn next to it, now the only things that are still standing are the tree and a damaged barn. I feel my hope disappear even more. Nonetheless, I want to believe they are still alive. I call my niece, no news yet. My aunt calls me several hours after the earthquake. I can hear by the tone of her voice that this will not be the message I've been hoping for. Dario's father has been found dead. No, I don't believe it. My stomach turns, I can't breathe and start to cry again. His face, his voice, I suddenly see everything in front of me. Not much later I also receive the news that his son has been found dead too. The last punch it took to make this day a true hell. Tears are still running down my cheeks. The memories of them just keep running through my mind. The roasted lamb on a spit that stood against the side of their house of which his father cuts the first piece off, "Here Maja, taste it". The dinners and birthdays at my niece's house full of fun and laughter. Playing badminton in the river with Dario's brother, the time we spent at sea, everything. Every memory stings and brings tears to my eyes. They are two extremely nice, friendly men who deserved so much more out of life. My heart is broken, sadness and shock predominate. That night I don't sleep. I want to go to my family, to Glina.

30/12:It's early in the morning, I'm still awake, tired, in shock and thoughts are racing through my head. Around 8 am I leave with my friends for Glina. We’re all going to our families. There’s nothing to see yet. Then we arrive on the highway at the toll booths where we do not have to pay toll. It has been lifted to allow traffic to flow. Emergency services, volunteers, police, the army, everyone is on their way to the affected area. The highway comes to an end. From then on we drive in a traffic jam. The shortest way to Petrinja is closed, so we have to go through Sisak. It takes a long time. The traces left by the earthquake are starting to become visible. One house is standing, the other has completely collapsed to the ground. Walls and roofs are broken. The closer we get, the more I realize this really happened. How awful it must have been to experience it here. I pass all kinds of places that I saw in the news yesterday. The center of Petrinja has been hit so badly. It's like a bomb exploded. The otherwise beautiful hilly area now looks like a film set for a war movie. We approach Glina and I can only think about the family that I will see in a moment. I am the first to be dropped off in front of Dario's sister's house. Everyone has gathered there. They are clearly moved by yesterday's tragedy. Nobody says a word. Dazed, they look at me. I first walk to the mother who lost her husband and son. “I'm sorry” I say in Croatian as I give her a hug. We both burst into tears. I offer my condolences to the rest of the family. Later Dario's brother's girlfriend also arrives with her parents. Everyone is in shock. Crying every few seconds. Recent photos are shared, people talk about them and how it could have happened. I hear them say that they usually always work outside. Why not then? We are outside in the garden with our hearts broken. Nobody dares to enter a house anymore. Not after what just happened. After a while I have to go, I unfortunately can't stay in Glina for long. I pass our house and see bricks in the garden. The house seems okay, but I have to close the hole in the building on the other side of the garden. I'm looking for canvas and some tools as soon as I can because it's scary to be inside the house. Together with my friend and his father I close the hole. Night has come and it is starting to rain. We made it just in time. When we return to their home, we find their cousin and two friends. They have been handing out food, beverages, clothes and other necessities all day and were planning to go to Zagreb later tonight. We decide to help them and drive past all kinds of remote houses. Places I didn't know existed. Small villages and people who live isolated but still close to Glina. People are happy to see us, you can tell that they don't feel comfortable accepting help but we insist they do it anyway because it will surely be chaos for a while. I finally see the first positive effect of the earthquake: there are so many people coming together to help. Seeing that does me good. We arrive in Zagreb late that evening, walk our dogs and stright to bed afterwards. Because we are so tired, we manage to fall asleep quickly, but at night, light shaking wakes me up. I don't sleep well.

31/12 - 03/01: Every morning when I wake up I keep hoping it was all just a nightmare. I quickly realize that unfortunately, this is the actual reality. I try to go back to Glina with my dog​​in his transport box and a big suitcase but it is difficult. My niece and Dario were supposed to pick me up, but with everything that happened I obviously can't ask them now. My friend who I’m staying with thinks along with me and tries to arrange transport. In the meantime, he's doing his best to make me feel happier. It works. Sometimes I forget the drama that is going on 50 kilometers away from me. I am very grateful that I got to know these good friends six months ago. Still, the situation keeps me busy and I'm relieved to be able to return home on January 4th.

04/01: Finally I can make myself useful. It was difficult not being able to do anything in Zagreb the past days. First I have to get the house in order, because I have been gone it’s freezing cold inside and the water is turned off. While standing outside in my boots in the water well, I look up when I hear a strange noise. That's when I see the roof of one of the houses collapse just a few streets away. It is bad, but I have to move on because there is plenty to do. There are inspectors walking around to provide the houses with a sticker: white, green, orange and red. These all say something about the state of the house. They also go by me and after a short inspection we get green: no imminent damage, but some things need to be repaired and examined more thoroughly. I go to my friend's and his parents' house where it is much warmer. They give me food, they are always so generous here. All Croatians are like that in my opinion. Even if you are so full that you really can't eat, you can't say no. You almost make them angry by doing so, the only option is to give in. After all, they mean well of course. Thankfully my friend sleeps with me that night so that I am not alone. I find myself anxious every time I am in the house. Even if I only to go to the bathroom, to cook or take a shower: everything has to be done quickly and I am constantly on my guard. It is constantly shaking here, all day and night. The earthquake app on my phone sends me notifications. In the morning my entire screen is full of them.

05/01:Today is the funeral of Dario's father and brother. It's going to be a tough day. My aunt picks me up and together we drive to the cemetery on a small hill. It is already crowded. We are parked at the back of the small church and as soon as I get out I see a row of police officers standing there in silence. As we get closer I see more cops and some others standing on the sides. In the middle stands one of the coffins and floral wreaths. Me and my aunt walk towards the center a few meters away from the coffin. I turn and see the family behind it. Dario's brother's coffin is probably still inside the church. It is very quiet. I look back at the coffin and burst into tears. Reality sets in. This is their funeral. It really happened. They are gone. Seeing their photos next to the coffins makes me even more sad. Such friendly faces, I remember them well. I close my eyes and talk to them in my mind. Then my aunt and I walk to a place where we can stand. People keep arriving, acquaintances and strangers. I can't see Dario's mother, but I sometimes hear her cry loudly. It has gotten very crowded now. Dario's brother's coffin comes out and is placed next to his father's. It is quiet and the sky is cloudy, with the sun shining behind the clouds. Then a choir comes forward. They sing beautifully. It moves me and tears roll down my cheeks again. I see the family comforting each other and I sympathize with them. It is such a big loss. The priest comes and gives a speech, after which the choir sings again. The moment when the coffins are being carried to their final resting place followed by everyone who is present, it starts to rain. Again the choir sings and the priest reads some passages from the Bible. The father’s and son's coffins slowly disappear into the ground. It's a heartbreaking scene. I see Dario's mother clinging onto their pictures, holding them close to her chest, crying. She doesn't want to let them go. Then the sun breaks through the clouds and the rain stops. It gives an indescribably peaceful and beautiful edge to this sad day. The ceremony is over and many of attendees are starting to leave the cemetery. I give Dario a hug, tell him I'm sorry with tears in my eyes. He is also emotional. I've never seen him like this before but he stays strong. As we leave the cemetery, a rainbow appears in the cloudy, sunny sky. This was no coincidence for me and many others. Some now attend mass in the icy-cold church. It was also damaged by the earthquake. I cannot completely follow what the priest is saying so I close my eyes again and ask the angels if they want to assist anyone who is struggling with this and ease their suffering. After mass we gather outside next to the church. A meeting has been organized for closest family members. Dario asks me to come but I feel uncomfortable. Then he puts his arm around me and says "You are family too". It makes me emotional. His family has always been so sweet to me and even on a day like this they are so loving and open-hearted. His father and brother are exactly the same. No wonder they leave such a big hole in our hearts. It is painful. When we arrive at the house, everyone is in a slightly better mood. People eat and drink, talk about anything and everything and everyone comforts each other. The pictures of Dario's father and brother are on the table. It's confronting and I can't and won't eat. I do drink a glass of sljivović in their honor. I talk a bit with the family and acquaintances and come home at about 5 o'clock. I am exhausted. My eyes ache from crying, my head and heart feel heavy. I go to the bedroom near the front door and call my parents to tell them about the sad but beautiful funeral. Suddenly, while I'm still on video call with them, everything starts shaking violently again. Immediately I sit up straight, let out a scream in terror and run outside in my socks. My dog ​​also escaped. Crying and upset I explain that there was an earthquake. I see my aunt calling me, I hang up and take the call. She asks if I'm okay and she says she will pick me up immediately so that I sleep with her, my uncle and their neighbors in the caravan tonight. I want nothing more. Then I go looking for my dog, he is scared but doubtfully walks back to me. My friend also calls me to check if I'm okay and says I can sleep at his parents house too. Oh how lucky I am that people here care about me so much. I grab some stuff and ride with my aunt to her neighbors house. They are in some sort of summer kitchen because they do not dare to enter their house. Once recovered from the shock, I am okay again. That evening we sleep in a small but warm caravan. I feel a lot safer there than at home with all of the concrete and bricks around me. That night I have nightmares and also some trouble sleeping. Hopefully tomorrow will be better.

06/01: My aunt invites me to go with her. She visits the elderly to deliver packages with food, beverages and other household items and to collect wood for their stoves. Of course I want to come along so that I can make myself somewhat useful. We first meet an older woman with her dog. She lives alone, has no neighbors and from the outside, nothing seems to be wrong with her house. However, big cracks are visible inside. While we fetch wood for her, she prepares cappuccinos for us. When we talk about last night's earthquake, tears emerge in her eyes. She was scared and alone. While my aunt went outside to get something from the car, another earthquake takes place. Her house moves back and forth for a few seconds. I can see that she finds it difficult so I try to reassure her. We have to continue on the road and that day we go to four other houses. Each with their own story. They live in very small villages, sometimes with neighbors and sometimes without. Sometimes together, sometimes alone. One is physically fit enough to run outside during an earthquake, the other is not and has no choice but to wait somewhere in the house for it to stop shaking. It has become clear to me in the past few days that fate decides who remains unharmed. In the same street, one house remains, while the other collapses like a house of cards, while they are built in the same way. These earthquakes come out of nowhere, you don't know how strong it will be, how much damage it will do or when it will happen. You don't know anything until it's over. It is an enemy that you can’t see and that leaves you with a constant fear. You do not dare to relax or go to sleep because it can happen at any time. And when it happens - I don't wish that feeling on anyone. It is very disturbing. Being together helps to calm your mind and feel a little more secure. Unfortunately, I experienced today that it is not that obvious for everyone. I sympathize with these defenseless, lonely elderly people. I want to do something for them.

07/01 - 08/01: Today the idea arose to start a Gofundme and raise money for people who really need shelter. Things are not always organized here and some caravans and mobile homes come into the hands of those who do not need it (urgently). There is a lot of confusion at the Red Cross, especially the first few days, where everyone did their own thing instead of getting a clear picture of the damage, the people who need help and to what extent. I hear stories of, for example, neighbors who found their mother- and father-in-law wrapped in a blanket in the bushes, people who sleep under a half-broken shed by a campfire, people who sleep in a tent or a family with young children who still sleep in the car and they sometimes run the car all night just to keep it warm. It is winter time and very cold outside, especially at night. It affects me a lot. I know how safe I feel inside a caravan and I wish the same for these people too. The rest of the day I do research to set up this Gofundme and go on the road again with my aunt to help people.

09/01: Today my niece and I go to Majska Poljana, where the house of Dario's parents stood until recently. We are going to bring them hot food because every day they are busy tidying up and saving valuable items from early mornings to late at night. On the way there I see how badly this village has been hit. As soon as we get to their house, or what's left of it, my stomach turns. I had already seen it on pictures, but now that I am standing there it really hits me. I can still see the house, the garden, the shed and the tree under which we had eaten at a long table in the summer. Or searching for mushrooms last fall to let them dry in the shed. It's a catastrophe. The house has collapsed to the ground and everywhere is concrete, bricks and sometimes an object that reminds you: a family lived here. They are busy getting things out of the shed and when we come back later that afternoon the shed has also been demolished. That evening we bring trailers full of stuff from Majska Poljana to Glina. We go up and down many times. It is dark and late. I'm left alone with Dario and my niece. We drive there one more time to get nearly 20 car tires that belonged to his brother. He was often busy with cars, it was his hobby. I can tell from Dario how important it is for him to keep all this stuff. I can't imagine how difficult it is for him but he is holding his own very well. I'm proud of him. That evening I come home dirty and tired but satisfied.

10/01: As if it wasn't difficult enough already, it starts to snow today. I hope it will not stay, but unfortunately it does. Like a white blanket, it covers the entire surroundings. A pretty sight to see, but we really didn't need this right now. It seems like the mess that was left after the earthquake is trying to hide, but it can't. The traces remain visible. In Glina it is much quieter on the streets now. Many volunteers and emergency services have left already. I notice that people find it difficult to move on. The ground still shakes every day, we cannot start rebuilding yet because there are too few professionals available and also because the damage is not always known. It keeps getting colder, temperatures drop to -7 at night and I can't help but think of those who sleep outside in this cold or in other unsafe conditions.

11/01: As I write the text for this page today I feel another violent tremor. I keep walking to the door and back to the bedroom. I pray that the shaking will stop one day soon. Everyone is still constantly on their guard, we sleep badly and are still filled with fear. Today and the coming days I am mainly busy with this Gofundme page, the house, helping others and keeping in touch with family and friends. It would be so nice to see the donations coming in so that we can give people a warm and safe place to sleep and a roof over their heads. It is really, really necessary. 

13/01: The first donations have come in today. Oh how much that does to me. Your support is so motivating and gives us hope. Time to search for the perfect first caravan! That evening I am with my aunt and her neighbors, they have visitors. A family with a child that have bought a caravan themselves and are very happy with it. Moments later my niece and Dario also drop by. I ask what they are doing and whether I can help. They are still working to remove all the debris. I say it would be nice to put something back there that reminds of his father and brother. He has already thought of that. I can see he's having a hard time with it and holding back his tears. They plan to build a small house there that they can move into when they come to care for the bees. They have been in the bee and honey business for as long as I can remember and are really passionate about it. Dario shows photos of all the fallen boxes containing bees. They were angry that day of the earthquake. While they were being put upright again, they also flew out of their nest. Chances are they have not been able to come back. We only know how many bees are still alive in the spring. Dario tells me about the different bee species, the diseases and medicines and other details about keeping bees. I notice how important it is for him to fix this and to leave behind something beautiful and successful in honor of his father and brother. Then I know: the money that remains of this gofundme, from which we cannot buy caravans or mobile homes, goes to Dario and his bees. So every simgle euro ends up well. For now, I'm going to work on finding caravans and list those who need them most. My aunt and I are going to drive around tomorrow to get an even better idea of ​​who has the highest priority. I want to thank everyone for their support, we are deeply moved by it and it means so much to us!